Το ευρύ κοινό δεν γνώριζε τον Χρήστο Ευθυμίου με το κανονικό ονοματεπώνυμό του.
Για τους περισσότερους ήταν απλά «Ένας βλάκας και μισός», όπως ο τίτλος της ταινίας που τον έκανε διάσημο.
Πρόκειται για μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες του ελληνικού σινεμά και από εκείνους τους ηθοποιούς που σημαδεύτηκαν από έναν ρόλο. Για τον γεννημένο το 1900 στο Κωσταλέξι της Φθιώτιδας άνδρα όλα άλλαξαν όταν υποδύθηκε τον αφελή και… κακομοίρη Θωμά Κατσαρό, στην κινηματογραφική μεταφορά από τον Γιάννη Δαλιανίδη του έργου του Δημήτρη Ψαθά.
Εκεί είχε το ευρύ κοινό την ευκαιρία να μάθει το πηγαίο ταλέντο του Χρήστου που κατάφερε να μπει στην καρδιά του κόσμου με το ταλέντο του, το οποίο περιελάμβανε ξεκαρδιστικές γκριμάτσες που συνοδεύονταν από παρουσιαστικό και φωνή που παρέπεμπαν σε αυτό ακριβώς που δήλωνε ο τίτλος του φιλμ. Σε έναν βλάκα και μισό.
Όπως συνέβαινε εκείνα τα χρόνια, ο κόσμος εύκολα μπέρδευε το πανί με την πραγματικότητα. Στη συνείδηση πολλών ο Αρτέμης Μάτσας ήταν προδότης, ο Ορέστης Μακρής μεθύστακας και ο Χρήστος Ευθυμίου ένας άμυαλος και αγαθός πολίτης, τον οποίο μπορούσες εύκολα να κοροϊδέψεις. Η αλήθεια, βέβαια, ήταν εντελώς διαφορετική.
Ο Χρήστος Ευθυμίου είχε ένα παρελθόν πολύ εντυπωσιακό και εξίσου σημαντικό βιογραφικό, εντός και εκτός της υποκριτικής.
Το «μικρόβιο» κυλούσε μέσα του από πολύ μικρή ηλικία, αλλά για χρόνια βρισκόταν σε κατάσταση… ύπνου! Ο πατέρας του υπήρξε ερασιτέχνης ηθοποιός και διατηρούσε στο χωριό του ένα καφενείο το οποίο συχνά μετατρεπόταν σε σανίδι από το οποίο περνούσαν διάφοροι αθηναϊκοί –κατά κύριο λόγο- θίασοι. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσε και ο Χρήστος Ευθυμίου, που όμως για πολύ καιρό δεν είχε αντιληφθεί πως το μέλλον του ήταν στην υποκριτική.
Θέλοντας να ξεφύγει από την δεδομένη φτώχεια της εποχής και της περιοχής, βρήκε διέξοδο στις σπουδές. Τον πρόλαβε, όμως, όπως και πολλούς άλλους η Ιστορία.
H Μικρασιατική Εκστρατεία, συγκεκριμένα, στην οποία έλαβε μέρος πριν καν γίνει 20 ετών. Εκεί, αυτός ο «βλάκας», ήταν από τους πρώτους Έλληνες στρατιώτες που πάτησαν στην Σμύρνη, ενώ για την δράση του και τα ανδραγαθήματά του τιμήθηκε με μετάλλιο Ανδρείας!
Ένας ήρωας βγαλμένος από την πιο σκοτεινή και σπαραξικάρδια περίοδο της διαμόρφωσης του Ελληνισμού…
Αργότερα, επιστρέφει στην Ελλάδα αλλά και στις σπουδές του. Τελειώνει την Νομική και πιάνει δουλειά στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα είχε καταφέρει μια χαρά στη ζωή του, όμως στην καρδιά του «ξύπνησε» εκείνο το μικρόβιο που λέγαμε για την ηθοποιία. Κι ενώ εργαζόταν όσο σπούδαζε δικηγορία, στη συνέχεια σπούδαζε υποκριτική όσο δούλευε ως νομικός, απόδειξη κι αυτή του πόσο εργατικός και καθόλου φυγόπονος άνθρωπος υπήρξε.
Ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στην νεοϊδρυθείσα τότε Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου και αναγκάστηκε και από εκεί να ξεκινήσει από χαμηλά και να ξεπεράσει τα εμπόδια που έβαζε το ίδιο το παρουσιαστικό του, το οποίο για κάποιους ήταν αντίβαρο στο δεδομένο ταλέντο του.
«Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι κάνεις εσύ για Οιδίποδας ή για Σέξπιρ; Κοίτα τη φάτσα σου και πες μου», φέρεται να του είπε κάποτε ο διευθυντής της σχολής, όταν ο Ευθυμίου ζήτησε να παίξει κάποιο ρόλο και να σταματήσει να είναι απλός υποβολέας στο σανίδι.
Μια φράση που μάλλον θα έκανε τον θεατράνθρωπο να την μετανιώσει πικρά όταν μετά από χρόνια αυτή η «φάτσα» θα βραβευόταν από την γαλλική Δημοκρατία για την ερμηνεία του στον Μολιέρο το 1952!
Η δεκαετία του ’50 υπήρξε η καλύτερη της καριέρας του καθώς πρωταγωνίστησε σε πολλές περιπτώσεις του Βασιλικού (σήμερα Εθνικού) θεάτρου και το χειροκρότημα του κοινού αποτέλεσε για αυτόν την καλύτερη επιβράβευση των κόπων του.
Όμως η καθολική αναγνώριση θα έρθει από τον ρόλο του στην ταινία «Ένας βλάκας και μισός», εκεί όπου ήρθε σε επαφή με την πλατιά μάζα των θεατών.
Όπως άλλωστε συνέβη και με την άλλη μεγάλη εμπορική επιτυχία της εποχής, «Την Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα», στην οποία πρωταγωνίστησε δίπλα σε ονόματα όπως αυτό της Καρέζη, τον Μπάρκουλη, τον Μακρή, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Φωτόπουλο, τον Αυλωνίτη, τον Σταυρίδη, την Διαμαντίδου, τον Λειβαδίτη. Την… Dream Team του ελληνικού σινεμά!
Αυτή ήταν και η τελευταία κινηματογραφική δουλειά του Χρήστου Ευθυμίου, που επέστρεψε στο αγαπημένο του σανίδι. Στο θέατρο. Εκεί που κανένας δεν τον θεωρούσε «βλάκα» και για καιρό, μέχρι τον θάνατό του το 1971, έκανε αυτό που ήταν προορισμένος να κάνει.
Μοίραζε απλόχερα γέλιο και χαρά στον κόσμο με τις ερμηνείες του, ξεπερνώντας κάθε στερεότυπο που είχε δημιουργήσει.
