Ιεροσυλία! Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πράξη αυτών που δεν δίστασαν να κλέψουν την ορειχάλκινη προτομή της Τραγουδίστριας της Νίκης, Σοφίας Βέμπο, μπροστά από την κεντρική είσοδο του δημαρχείου Βόλου.
Η προτομή της Σοφίας Βέμπο, η οποία από τεσσάρων ετών έζησε με την οικογένειά της στον Βόλο όπου και μεγάλωσε, η οποία είχε τοποθετηθεί ακριβώς πριν από 10 χρόνια, τον Οκτώβριο του 2005, με πρωτοβουλία του τότε δημάρχου, Κυριάκου Μήτρου, ήταν έργο του γλύπτη Αναστάση Κρατίδη και δωρεά του Νίκου Μπρισίμη.
Η Σοφία Βέμπο γεννήθηκε στην Καλλίπολη της Αν. Θράκης το 1910. Είχε καταβολές από θεατρική οικογένεια και από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με το θέατρο. Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο έγινε το 1933.
Με την έκρηξη του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940 ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα, προσπαθώντας με τα τραγούδια της να εξυψώσει το ηθικό του μαχόμενου Ελληνικού Στρατού.
Συνεργάσθηκε με τον μετέπειτα σύζυγό της Μίμη Τραϊφόρο, διασκευάζοντας γνωστά τραγούδια της εποχής, μετατρέποντάς τα σε πολεμικά, ηρωικά ή και σατυρικά. Πασίγνωστα έγιναν τα τραγούδια της «Παιδιά, της Ελλάδος» (διασκευή του τραγουδιού Ζεχρά) και το «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του». Ειδικά για το δεύτερο επικηρύχθηκε από τους Ιταλούς. Διώχθηκε από αυτούς και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Μέση Ανατολή.
Εκτός από την ψυχαγωγία που προσέφερε στους ηρωικά μαχόμενους Έλληνες, η Σοφία Βέμπο βρισκόταν κάθε στιγμή δίπλα στους απλούς ανώνυμους στρατιώτες που έδιναν τη ζωή τους για την Ελλάδα. Με συνεχείς επισκέψεις στο μέτωπο, στα νοσοκομεία όπου νοσηλεύονταν τραυματίες η Βέμπο έγινε το ίνδαλμα, η μεγάλη μητέρα του Έλληνα στρατιώτη.
Αξέχαστη παραμένει η στιχομυθία της με έναν ακρωτηριασμένο στρατιωτικό που στο άκουσμα του τραγουδιού της δάκρυσε. Όταν η Βέμπο προσπάθησε να τον παρηγορήσει εκείνος της απάντησε ότι δεν κλαίει για τον ακρωτηριασμό του, αλλά γιατί δεν μπορεί να προσφέρει πια στην πατρίδα!
Τις υπηρεσίες στο έθνος εξακολούθησε να προσφέρει κατά τον ίδιο τρόπο και στην Μέση Ανατολή. Mετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Eλλάδα, όπου αποθεώθηκε από το κοινό και συνέχισε την καριέρα της με επιτυχία. Το 1973 έκρυψε στο σπίτι της φοιτητές που ξέφυγαν από το Πολυτεχνείο.
Πέθανε στην Αθήνα το 1978 έχοντας κερδίσει την ευγνωμοσύνη όλων των Ελλήνων, για τους οποίους η βαθιά φωνή και το ηρωικό της πάθος έγιναν σύμβολο σε κάθε κρίσιμη για την Ελλάδα στιγμή.
Πηγή: ΑΜΠΕ
