Δεν γίνεται να μην την λατρέψεις, δεν γίνεται να μην την γουστάρεις!
Νίκη και στη Λάρισα. Σε ένα χωράφι, με μια ατμόσφαιρα σιχαμένη που έβριζαν τα παιδιά λες και τους έκαναν κάτι (τους έκαναν βασικά, τους θύμισαν τι είναι απέναντι στον Παναθηναϊκό). Αλλά όρθιοι. Με ψηλά το κεφάλι. Με το κάθε… δρεπάνι απέναντί σου. Στη δύναμη, βγάζεις δύναμη. Στην ψευτομαγκιά, απαντάς με μαγκιά. Γιατί; Γιατί γουστάρουν αυτό που κάνουν. Γιατί παίζουν μπάλα και το χαίρονται. Γιατί χαμογελούν και μας κάνουν να ξεχνάμε την μιζέρια της διοίκησης, την φτώχεια της ΠΑΕ, την καταστροφή της ιδιοκτησίας. Μην τα αναφέρουμε όλα αυτά όμως, δεν έχουν ΚΑΜΙΑ δουλειά στην επιτυχία (μέχρι τώρα κι ελπίζουμε στην συνέχεια) της ομάδας.
Οι ποδοσφαιριστές και το τεχνικό τιμ του «τριφυλλιού» έχουν δημιουργήσει κάτι άκρως… αγαπησιάρικο. Το γιατί δεν γίνεται να εξηγηθεί άνετα. Ίσως να είναι επειδή αποτελείται κυρίως από νέα παιδιά που προσπαθούν για αυτό που λατρεύει ο κόσμος και έχουν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα, μαζί με την φιλοδοξία φυσικά. Ίσως επειδή και οι πιο έμπειροι, νέοι άνθρωποι είναι. Κουρμπέλης, Κάτσε, Τζανδάρης, Γιόχανσον, Κολοβέτσιος που θεωρητικά είναι οι πιο έμπειροι, δεν ξεπερνούν τα 26-27 χρόνια ο καθένας (οι τρεις πρώτοι είναι 25!). Ίσως να είναι ο Δώνης που τον ήξερες σαν παίκτη, ήταν στη δική σου ομάδα, την ξέρει την αγαπά γιατί βίωσε τον Παναθηναϊκό ως Παναθηναϊκό σε όλο του το μεγαλείο. Ίσως να είναι όλα αυτά μαζί. Η ουσία δεν αλλάζει πάντως. Η ομάδα αυτή σου δίνει πολλά ερεθίσματα για να την αγαπήσεις.
Θα μας πείτε υπάρχει ομάδα του Παναθηναϊκού να μην την αγαπάς; Όχι βέβαια. Δείτε το ως αδυναμία αν θέλετε, σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια τουλάχιστον. Επειδή είναι το σύνολο με την μικρότερη βοήθεια, με τις μικρότερες απολαβές, με την συγκεκριμένη διοίκηση να μην συμπαραστέκεται πουθενά και πάει λέγοντας. Εδώ δεν μπήκαν καν στον κόπο να μπουν οι 400 άνθρωποι που ταξίδεψαν, πλήρωσαν διόδια-βενζίνες-εισιτήρια αγώνων, για να δουν το ματς.
