Ίσως έρχονται στιγμές και γεγονότα στη ζωή μας που μας δημιουργούν εσωτερικά σκέψεις και αισθήματα αντιπάθειας ή εκδικητικότητας για κάποιον.
Είτε λόγω περιουσιακών διαφορών είτε γιατί έχουμε μια μικροδιαφορά με έναν ιδιότροπο γείτονά μας ή με ένα φθονερό και μοχθηρό συνάδελφο.
Μέσα στις πολλές περιπέτειες που είχε να αντιμετωπίσει στη ζωή του ο βασιλιάς Δαβίδ ήταν το θανάσιμο μίσος κι η σατανική εμπάθεια του Σαούλ εναντίον του.
Ενώ ο ψαλμωδός Δαβίδ πολλές φορές με τη λύρα του προσπαθούσε να διασκεδάσει τη μελαγχολία του Σαούλ, εκείνος μέσα στην ψυχή του έτρεφε μοχθηρό μίσος, εχθρότητα και μανία καταδιώξεώς του ήθελε με κάθε τρόπο να τον εξοντώσει.
Κάποτε ο Σαούλ πληροφορήθηκε ότι ο Δαβίδ βρίσκεται στην έρημο Εγγαδδί.
Πήρε λοιπόν «μεθ’ εαυτού τρεις χιλιάδας ανδρών εκλεκτούς εκ παντός Ισραήλ και επορεύθη ζητείν τον Δαυίδ και τους άνδρας αυτού» (Α’ Βασ. κδ’ 3).
Στην έρημο ο Δαβίδ θέλοντας να ξεκουραστεί μαζί με τους άνδρες του κρύβεται στο εσωτερικό μιας σπηλιάς.
Στην ίδια σπηλιά αλλά στο μπροστινό μέρος της έρχεται και ξαποσταίνει κι ο Σαούλ, όταν βρέθηκε σε κείνη την περιοχή.
Όταν οι άνδρες του Δαβίδ αντιλαμβάνονται το γεγονός, του λένε: «Σήμερα είναι η μέρα για την οποία ο Κύριος σου είπε: Θα σου παραδώσω τον εχθρό σου και θα του φερθείς όπως νομίζεις» (Α’ Βασ. κδ’ 5).
Του πρότειναν μάλιστα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να τον σκοτώσει. Ο Δαβίδ αρνείται, αλλά και οι άνδρες του επιμένουν.
Τελικά ο Δαβίδ με πολλή προσοχή τον πλησιάζει και του κόβει κρυφά την άκρη του μανδύα του.
Αλλά και πάλι τον ελέγχει η συνείδησή του γι’ αυτό που είχε κάνει και είπε στους άνδρες του: «Μη γένοιτο ποτέ να με αφήσει ο Κύριος να κάνω αυτό το κακό και σηκώσω φονικό χέρι εναντίον του Βασιλέως μου και κυρίου μου και να σκοτώσω αυτόν που εχρίσθη στο βασιλικό αξίωμα από τον Κύριο» (Α’ Βασ. κδ’ 7).
Σε λίγο φεύγει ο Σαούλ από τη σπηλιά για να συνεχίσει τον δρόμο του και βγαίνοντας ο Δαβίδ από το βάθος της σπηλιάς του φωνάζει δυνατά: «Κύριε, βασιλεύ!».
Μόλις ο Σαούλ στρέφει το βλέμμα του προς τα πίσω, ο Δαβίδ σκύβει το πρόσωπό του καταγής και τον προσκυνά λέγοντάς του: «Γιατί εμπιστεύεσαι τα λόγια εκείνων που λένε ότι ο Δαβίδ θέλει να σε σκοτώσει; Αυτήν ακριβώς την ημέρα είδες με τα μάτια σου ότι σε παρέδωσε ο Κύριος στα χέρια μου μέσα στο σπήλαιο και δεν θέλησα να σε σκοτώσω.
Σε λυπήθηκα και είπα: «Δεν θα σηκώσω το χέρι μου να σκοτώσω τον βασιλιά και κύριό μου, διότι αυτός είναι χρισμένος από τον Κύριο και Θεό μου.
Αυτά που σου λέω είναι αληθινά, διότι κρατώ στο χέρι μου την άκρη από τον μανδύα σου.
Έκοψα ο ίδιος το κομμάτι αυτό, αλλά δεν σε σκότωσα.
Πρόσεξε αυτά που σου λέω και κατάλαβέ το σήμερα πως δεν έχω εχθρική διάθεση εναντίον σου. Δεν έδειξα απέναντί σου ασέβεια και δεν σου έχω κάνει κανένα κακό.
Εσύ όμως κάνεις τα πάντα για να με συλλάβεις και να με σκοτώσεις. Είθε να δικάσει και να κρίνει ο Κύριος ανάμεσα σε μένα και σε σένα.
Και ας εκδικηθεί ο Κύριος την αδικία σου σε βάρος μου. Το αφήνω σε Εκείνον.
Εγώ δεν πρόκειται να σηκώσω χέρι φονικό εναντίον σου, για να σε εξοντώσω» (Α’ Βασ. κδ’ 9-13).
Πράγματι, η ανεξικακία και η αμνησικακία του Βασιλιά Δαβίδ είναι παραδειγματική και διδακτική για όλους μας!
Ίσως έρχονται παρόμοιες στιγμές και γεγονότα στη ζωή μας που μας δημιουργούν εσωτερικά σκέψεις και αισθήματα αντιπάθειας ή εκδικητικότητας για κάποιον.
Είτε λόγω περιουσιακών διαφορών είτε γιατί έχουμε μια μικροδιαφορά με έναν ιδιότροπο γείτονά μας ή με ένα φθονερό και μοχθηρό συνάδελφο.
Και τότε είναι που η αντιπάθεια μπορεί να εξελιχθεί σε μίσος και ηφαίστειο εκδικητικότητας.
Οτιδήποτε, όμως, κι αν συμβαίνει, ο δρόμος για τον πιστό Χριστιανό είναι αυτός τον οποίο μας υποδεικνύει ο Δαβίδ.
Αλλά κι ο απόστολος Παύλος μας προτρέπει να έχουμε, όσο εξαρτάται από μας, ειρηνικές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους (βλ. Ρωμ. ιβ’ 18).
Λοιπόν, πάντοτε να συμπεριφερόμαστε στις μεταξύ μας σχέσεις με πνεύμα συγχωρητικότητας και συμφιλιώσεως.
Πάντοτε οφείλουμε να δείχνουμε τέλεια εμπιστοσύνη στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, ο Οποίος μας θέλει να είμαστε στο δρόμο τον δικό Του, δηλαδή στο δρόμο της αγάπης, της ανεξικακίας και της αμνησικακίας.
