Του Σταύρου Τζίμα
Η γειτονική μας FYROM διανύει δύσκολες ώρες και πρώτη φορά μετά το 2000 – 2001, όταν οι Αλβανοί πήραν τα όπλα, εμφανίζεται ορατός ο κίνδυνος κατάρρευσης του οικοδομήματος.
Αν και η Αθήνα τηρεί –ορθώς– αποστάσεις από τον εσωτερικό πολιτικό και εθνοτικό σπαραγμό στα Σκόπια, κάποιοι –όχι λίγοι είναι η αλήθεια– εδώ στην Ελλάδα «προσεύχονται» υπέρ της διάλυσης του ασταθούς κράτους. «Άντε, να σφαχτούν μεταξύ τους για να τελειώνουμε με αυτούς» λένε, ενώ οι πλέον παλαβοί κάνουν πιο προωθημένα όνειρα. «Τελειώνουμε», πράγματι, με ενδεχόμενη σύγκρουση μεταξύ Αλβανών και Σλαβομακεδόνων ή μήπως μπλέκουμε χειρότερα;
Ας υποθέσουμε ότι τα πράγματα εκτραχύνονται: Οι δύο οντότητες οδηγούνται στα άκρα, ο διεθνής παράγοντας αδυνατεί, ή δεν θέλει, στο πλαίσιο επιδιωκόμενων γεωπολιτικών ανακατανομών, να αποτρέψει το μοιραίο, και χωρίζουν τα τσανάκια τους χωρίς εμπλοκές γειτονικών κρατών και γενίκευση της σύγκρουσης.
Οι Αλβανοί στήνουν το δικό τους βιλαέτι με έδρα το Τέτοβο και επικράτεια τις (δυτικές κυρίως) επαρχίες, στις οποίες υπερτερούν πληθυσμιακά, ακολουθεί και ανταλλαγή πληθυσμών από τις μεικτές περιοχές αφού κανείς δεν θα αισθάνεται πλέον ασφαλής σε «εχθρικό» έδαφος, και οι Σλαβομακεδόνες αποκτούν το δικό τους αμιγώς «μακεδονικό κράτος» όπως περίπου το έχει ονειρευθεί ο Γκρούεφσκι.
Το νέο, μικρότερο, μιας και το 25 – 28% του πληθυσμού που υπολογίζεται ότι είναι Αλβανοί θα έχει αποσχιστεί, κράτος όμως των Σλαβομακεδόνων όχι μόνο δεν θα απεμπολήσει τη σημερινή του ταυτότητα αλλά θα επιχειρήσει για πολλούς λόγους να ενδυναμώσει το αμιγώς «μακεδονικό προφίλ» του, το οποίο εμείς παλεύουμε ανεπιτυχώς να απαλείψουμε ή έστω να θολώσουμε, από το 1991. Τι κάνουμε, λοιπόν, τότε;
Λογικά, έχουμε δύο επιλογές: Η μία να «καταπιούμε» τη νέα πραγματικότητα που οπωσδήποτε θα είναι εθνικά και διπλωματικά τρισχειρότερη από την υφιστάμενη και η άλλη να στείλουμε μερικά άρματα και αεροπλάνα –όπως είχε προτείνει υψηλών πατριωτικών τόνων υπουργός την εποχή των συλλαλητηρίων– να καταλάβουν το νεόκοπο κράτος και έτσι να «τελειώνουμε μια και καλή».
Α, υπάρχει και τρίτη «λύση». Την πρότεινε πρόσφατα ένας απίθανος Αμερικανός βουλευτής και σύμβουλος του προέδρου Τραμπ, ονόματι Ντάνα Ροχραμπάχερ, και μερικοί δικοί μας έτριβαν τα χέρια από χαρά. Προβλέπει διάλυση της FYROM και μοιρασιά των εδαφών του στην Αλβανία και τη Βουλγαρία. Και ας γίνουν «στάχτη και μπούρμπερη» τα Βαλκάνια, αφού σε μια τέτοια εξέλιξη θα εμπλακούν οι πάντες.
Επειδή αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, η Αθήνα καλά θα κάνει να παραμείνει αμετακίνητη στη στρατηγική της στήριξης του ενιαίου κράτους της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η εκτίμηση ότι αυτό το κράτος στα βόρεια σύνορά μας ακόμα και αν δεν υπήρχε έπρεπε να το έχουμε εφεύρει πρέπει να οδηγεί την ελληνική εξωτερική πολιτική. Όσοι διαθέτουν λίγο (πολιτικό) μυαλό μπορεί να καταλάβουν το γιατί.
Πηγή: https://www.facebook.com/stavros.tzimas.5?hc_ref=NEWSFEED&fref=nf
