ΑΠΟΨΗ: Καθεστωτικός ακτιβισμός

Του Λευτέρη Κουσούλη*

Οι κυβερνητικοί μοιάζουν να χαίρουν ακόμη ενός κάποιου προνομίου. Του προνομίου της ακατανοησίας τους. Η μεταμφίεση έχει ακόμη αποτελέσματα.

Έπειτα από όλα όσα έχουν συμβεί, αρκετοί διατηρούν αμφιβολίες για το βάθος του καθεστωτισμού των κυβερνητικών.

Τώρα μάλιστα που «βγήκαμε στις αγορές» μοιάζει οι κυβερνητικοί να έχουν κάνει οριστική στροφή στην κανονικότητα, να εργάζονται για την ομαλότητα, απαρνούμενοι για πάντα τον παλαιό εαυτό τους.

Αν ακούσει τον λόγο τους και παρατηρήσει τις πράξεις τους, δύσκολα μπορεί κανείς να πεισθεί ότι μια νέα αντίληψη κέρδισε τις συνειδήσεις τους.

Αντίθετα, θα έβγαζε το συμπέρασμα, από το μικρό μέχρι το μεγάλο, ότι η κυβέρνηση νοεί τον εαυτό της ως καθεστώς. Ο καθεστωτισμός την ορίζει. Πρόκειται για την αντίληψη αιώνιας κυριαρχίας. Αυτός είναι ο οδηγός του κυβερνητικού μέτρου και του κυβερνητικού έργου.

Έτσι προκύπτει ένας καθημερινός καθεστωτικός ακτιβισμός. Ο ακτιβισμός στην τρέχουσα πολιτική χρήση του όρου είναι η έμφαση της δράσης στο συγκεκριμένο.

Είναι η υπέρμετρη σημασία που αποδίδεται σε ένα μέτωπο. Είναι ο αναπότρεπτος πια προσανατολισμός της δράσης με κριτήρια αυτοαναφοράς. Ο ακτιβισμός έχει μια πολιτική στενότητα και οδηγεί σε μια πολιτική στενότητα.

Από τη σκόπιμη διαστροφή της πραγματικότητας μέχρι τη θορυβώδη πράξη, ένα είναι το ερώτημα που αποσαφηνίζει τον πυρήνα της πολιτικής κυβερνητικής φιλοσοφίας.

– Τι προέχει για την κυβέρνηση; Να περιφρουρήσει την κοινωνία ή τον εαυτό της;
Από τους πειρασμούς που περιγράφουν οι αφηγήσεις Βαρουφάκη μέχρι την έξοδο στις αγορές, με γνωστά πια όλα όσα μεσολάβησαν, η απάντηση έχει ήδη στην πράξη οικοδομηθεί.

– Να περιφρουρήσει τον εαυτό της. Είναι το μόνο νήμα που ερμηνεύει τον κυβερνητικό διαρκή αναβρασμό, πέρα από την υπεράσπιση του κοινωνικού αγαθού.

Ο καθεστωτικός ακτιβισμός εναρμονίζεται μόνο με τις συνθήκες που αυτός επιθυμεί να κατασκευάσει.

Ετσι ο λόγος, το ύφος, οι συμπεριφορές, η στάση απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο, η πλαστογράφηση του πραγματικού, η παραπλανητική διακόσμηση, η ευχέρεια στο ψεύδος, η κυνικότητα της αποδοχής του, η σιωπή, η φλυαρία, η ελαφρότητα, η διχαστική αυταρέσκεια, η απατηλή εξιδανίκευση είναι το ανάγλυφο της καθεστωτικής ασπίδας.

Στην επόμενη φάση, ενώ εξωτερικά θα επικαλείται ομαλότητα και κανονικότητα, η κυβέρνηση θα προσπαθεί ως επίμονος ακτιβιστής να μεγεθύνει τον εαυτό της απέναντι στο κυβερνητικό σώμα.

Επιδιώκοντας – μάταια αλλά καταστροφικά – να γίνει το εσώτερο κέντρο της βαρύτητάς του.