Ανέκφραστος, παγερός, ατάραχος, σχεδόν χωρίς συναισθήματα. Κέντρικ Ναν σίγουρα δεν είσαι ρομπότ;
Αυτός ο τύπος με το 25 με… τρομάζει. Με φοβίζει. Δεν θα ήθελα να διασταυρώσω το βλέμμα μου με το δικό του. Θα πάγωνα. Θα παρέλυα. Σε αυτό το ατάραχο ύφος υπάρχει κάτι διαπεραστικό, κάτι ανεξήγητο.
Τόσα χρόνια στα ευρωπαϊκά παρκέ έχουν πατήσει… Θεοί, ημίθεοι, αστέρια, υπέρ-παίκτες, ηγέτες, μάγοι, όμως όλοι αυτοί είχαν ανθρώπινες αντιδράσεις, συναισθήματα, συσπάσεις στο πρόσωπό τους, εκρήξεις, αντιδράσεις στα εξωτερικά ερεθίσματα.
Ο αθλητισμός είναι πηγή ακραίων συναισθημάτων, τα επινεφρίδια που εκκρίνουν την αδρεναλίνη δουλεύουν στο φουλ, οι παλμοί ανεβαίνουν, το γαλακτικό οξύ κάνει την αναπνοή δυσκολότερη. Ακόμα και οι πιο δυνατοί κάποια στιγμή «σπάνε».
Ετούτος εδώ, όμως, θαρρείς πως είναι φτιαγμένος από ένα άλλο υλικό. Είναι μονίμως… emotionless. Ανέκφραστος, παγερός, ατάραχος! Φοβιστικός…
Έχει αυτό το περίφημο poker face, δεν μπορείς να τον διαβάσεις. Δεν μπορείς να τον καταλάβεις. Δεν μπορείς να μπεις μέσα του, δεν μπορείς να τον σπάσεις. Δεν μπορείς να πειράξεις το μυαλό του, δεν μπορείς να τον εκνευρίσεις, να τον θυμώσεις, να τον βγάλεις από την… ζώνη του.
Κι αυτό είναι ότι πιο τρομακτικό για κάθε αντίπαλο.
Δεν έχω δει πιο σοκαριστικό στατιστικό από αυτό το 63/63 βολές που έχει από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στην Ευρώπη.
Είτε το γήπεδο είχε κόσμο είτε όχι. Είτε το ρολόι πλησίαζε στο μηδέν είτε ήταν στην αρχή του ματς. Είτε η βολή ήταν κρίσιμη είτε όχι. Είτε εντός είτε εκτός έδρας. Είτε ήταν κρύος είτε ήταν «καυτός». Η κατάληξη ήταν η ίδια. Nothing but net.
Σαν να είναι προικισμένος με ένα σπάνιο χάρισμα να δημιουργεί μία δική του ηχομόνωση από φωνές, αποδοκιμασίες, συνθήματα, γιούχες, άγχος, πίεση. Σαν να είναι προικισμένος με ένα σύστημα που απομονώνει όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα και τον κάνει πνευματικά άτρωτο. Ένα ρομπότ.
Δεν είναι ένας ρόλος. Έτσι είναι. Έχει μόνο ένα πρόσωπο. Αυτό «φοράει» όταν χαίρεται, όταν λυπάται, όταν διαμαρτύρεται, όταν πανηγυρίζει, όταν ποζάρει για σέλφι με κάποιο οπαδό.
Μία ψυχρή καλαθομηχανή, που δεν πάει για ντους μετά από κάθε προπόνηση αν δεν έχει εκτελέσει μόνος του, άλλα 300 σουτ. Μία «φονική» μηχανή δίχως συναισθήματα.
Υπήρξαν άπειρες στιγμές που θα μπορούσε να εκραγεί. Σε κάποια παιχνίδια η μπάλα δεν έμπαινε μέσα. Σε άλλα δεν πήρε τα σφυρίγματα που θα έπρεπε. Σε άλλα έκανε μαζεμένες κακές επιλογές. Σε κάποιο από τα τελευταία ο Αταμάν τον έκανε συνεχώς αλλαγή χάντμπολ. Μέσα για την επίθεση, έξω για την άμυνα.
Η γλώσσα του σώματος ήταν η ίδια. Ανεπηρέαστος.
Ο Κέντρικ Ναν είναι ένας προικισμένος παίκτης, είναι σκόρερ, είναι καλός σουτέρ, είναι καλός στο αριστερό drive, έχει ηγετικά στοιχεία, κάποιοι λένε πως είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη. Μπορεί…
Περισσότερο από όλα αυτά, όμως, είναι ένας ανίκητος πνευματικά τύπος, που θα πάρει την επόμενη επίθεση ακόμα κι αν έχει χάσει δέκα σερί. Ένας τύπος που θα απαιτήσει κάθε σουτ, όταν «καίγεται» ο τόπος. Ένας τύπος που θα πάρει την ευθύνη.
Μέχρι στιγμής, στις κακές του βραδιές, ο μόνος που τον έχει σταματήσει είναι ο κακός εαυτός του, κανείς άλλος.
Στις ΗΠΑ κάτι τέτοιους παίκτες τους λένε cornerstones. Franchise players. Κολώνες, γύρω από τις οποίες χτίζεις γύρω τους, πάνω τους, πλάι τους.
Μέχρι να τον δω κάπου να «σπάει», να εκνευρίζεται, να θυμώνει, να γελάει, να εκδηλώνεται, αυτός ο τύπος με το 25 θα συνεχίζει να με φοβίζει. Θα συνεχίζει να μοιάζει στα μάτια μου με ρομπότ…
