Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, εκδότης, ποιητής, στιχουργός, μουσικός…
Ελάχιστοι άνθρωποι είχαν επιρροή στον καλλιτεχνικό χώρο αντίστοιχη με αυτήν του Αλέκου Σακελλάριου, που με όλες τις παραπάνω ιδιότητες ουσιαστικά διαμόρφωσε την εποχή του, ενώ σχετικά άγνωστη παραμένει μια άλλη αγάπη του πέρα από τις Τέχνες, που φυσικά ήταν αυτήν για τον Παναθηναϊκό!
«Μα σαν παλιός Αθηναίος, τι άλλο μπορεί να είμαι εκτός από Παναθηναϊκός;». Αυτή ήταν η ξεκάθαρη και αποστομωτική απάντηση του ίδιου του Αλέκου Σακελλάριου όταν ρωτήθηκε κατά την διάρκεια συνέντευξής του στην «Αθλητική Ηχώ» για τις οπαδικές προτιμήσεις του. Πέρα, όμως, από το… τοπογραφικό σκέλος, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος του κινηματογράφου και του θεάτρου -κατά κύριο λόγο- συνδεόταν και με διαφορετικό τρόπο με τον σύλλογο. Όπως αποκάλυψε ο ίδιος, υπήρξε αθλητής της ποδοσφαιρικής ομάδας! «Στα πολύ μικρά μου χρόνια φόρεσα κι εγώ το τριφύλλι. Έπαιξα τότε θυμάμαι στην ομάδα τσικό. Δεν συνέχισα βέβαια, γιατί με τράβηξαν άλλα ενδιαφέροντα, όμως δεν έπαψα να αγαπώ τον σύλλογό μου», τόνισε χαρακτηριστικά!
Και η αλήθεια είναι πως τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά του ήταν πάρα μα πάρα πολλά… Ο ακριβής αριθμός μπορεί να παραμένει πραγματικά άγνωστος, αλλά με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετείχε στο σενάριο 200 θεατρικών και 60 κινηματογραφικών παραγωγών και στους στίχους πάνω από 2.000 τραγουδιών, ενώ στο παρελθόν είχε περάσει από διάφορες εφημερίδες ως ρεπόρτερ, ευθυμογράφος, χρονογράφος και πολλά άλλα. Ειδικά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ό,τι άγγιζε γινόταν επιτυχία, ειδικά στο σινεμά που διόλου άδικα θεωρείται ο απόλυτος αναμορφωτής της ελληνικής κωμωδίας.
Σε μία από αυτές, μάλιστα, φέρνει και το θέμα του ποδοσφαιρικού παρελθόντος του στην επιφάνεια. Και μιλάμε φυσικά για το φιλμ «Η Ρένα είναι οφ σάιντ », την προτελευταία φορά που θα συνεργαζόταν με την επίσης Παναθηναϊκών προτιμήσεων Ρένα Βλαχοπούλου. Εκεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο πάντως, δεν βλέπει τα πράγματα με… πράσινα γυαλιά, αλλά σατιρίζει με διπλό τρόπο την κατάσταση που επικρατεί.
Από την μία «καταγγέλλει» την φρενίτιδα που έχει κατακλύσει την Ελλάδα μετά το «Γουέμπλεϊ» και την παρουσία του τριφυλλιού στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, βάζοντας στο επίκεντρο τα όσα συμβαίνουν με την έλευση του… Χούλιο Μπάλμας στη χώρα και την αποθέωση που γνωρίζει. Από την άλλη πετάει ξεκάθαρη μπηχτή για τους ξένους που την δεκαετία του 1970 βαφτίζονται εν μία νυκτί «Έλληνες» και αγωνίζονται στις ομάδες μας. Μάλιστα ενδεικτική είναι η σκηνή που τελικά η Ρένα συναντά επιτέλους ένα… πατριωτάκι στα αποδυτήρια, αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι αυτός παίζει στην… ξένη αντίπαλο του… Πρασινιακού!
Τα γυρίσματα έγιναν 4 Σεπτεμβρίου 1972, όταν ο κανονικός Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε τη ΜΤΚ Βουδαπέστης, σε φιλικό αγώνα προετοιμασίας. Και για τις ανάγκες της ταινίας, ο Αλέκος Σακελλάριος βρήκε την ευκαιρία και τον χρόνο να καθίσει ξανά στην κερκίδα και να παρακολουθήσει έναν αγώνα. Και όπως είχε κάνει και άλλες φορές, κράτησε κι ένα μικρό ρολάκι για τον ίδιο, υποδυόμενος ουσιαστικά τον εαυτό του. Δηλαδή έναν φανατικό οπαδό που από την αγωνία του ξηλώνει τα ρούχα του και στο τέλος μετατρέπει το πράσινο πουλόβερ σε… κασκόλ, χαρίζοντάς μας μία από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές της παραγωγής, με την θρυλική ατάκα «Να δεις που αυτός θα φτάσει μέχρι σώβρακο»!
Για την ιστορία πάντως να αναφέρουμε ότι η παρουσία του Αλέκου Σακελλάριου και των υπόλοιπων συντελεστών της ταινίας αποδείχθηκε γουρλίδικη καθώς ο Παναθηναϊκός επικράτησε της ουγγρικής ομάδας με 3-2, με σκόρερ τους Ντε Μέλο (3’), Αντωνιάδη (12’) και αυτογκόλ του Μοράταλ (74’).
Σχετικά καλά, δεδομένης της εποχής, πήγε και το φιλμ καθώς έκοψε 165.128 εισιτήρια στην πρώτη του προβολή σε Αθήνα-Πειραιά και κατέκτησε την 5η θέση ανάμεσα στις παραγωγές εκείνης της σεζόν.
