Λένε πως οι κατακτήσεις τίτλων στον αθλητισμό καθορίζουν τη σημασία των ανθρώπων που απαρτίζουν τους οργανισμούς, τις ομάδες.
Στην περίπτωση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δεν πιστεύουμε ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να περιμένει κάτι περισσότερο.
Από τώρα μπορεί ο σύλλογος να ετοιμάζει τις μέγιστες τιμές για τον προπονητή του, ό,τι και να γίνει από δω και πέρα, ως το τέλος της χρονιάς. Ο Ιβάν ανέλαβε πριν δύο χρόνια και 4 μήνες τους Πράσινους και τότε υποσχέθηκε πως κάθε χρόνο θα κάνει 1 ή 2 βήματα προς τα πάνω με την ομάδα.
Ο ίδιος έθεσε αυτόν τον σταδιακό βηματισμό γιατί είναι άνθρωπος του βήμα-βήμα και των γερών θεμελίων. Κάποιες φορές όμως τα γερά θεμέλια μπαίνουν ακόμα κι όταν τα βήματα είναι 3-4 κι όχι 1-2.
Ο Παναθηναϊκός πέρσι είχε στόχο τον πρωταθλητισμό. Ως οργανισμός δεν πίστευε πως θα έχει τόσο γρήγορα την ευκαιρία να διεκδικήσει τόσο πολύ το πρωτάθλημα και να πάει από το -20 του 2022 από τον πρώτο Ολυμπιακό στην απώλεια του πρωταθλήματος στην προτελευταία αγωνιστική.
Παρά το σοκ που φάνηκε στην μεταγραφική διαχείριση, η οποία όμως εν τέλει αιτιολογήθηκε από την ανάγκη του Ιβάν να δείξει στους υπάρχοντες ότι τους πιστεύει, ο Παναθηναϊκός έμεινε σταθερός, ισορρόπησε σε αυτά τα έξτρα βήματα.
Φέτος το καλοκαίρι, ξεκίνησε η ευρωπαϊκή διαδρομή με στόχο να εξασφαλιστούν όμιλοι Europa League. Τελικά, ο Παναθηναϊκός έφτασε ένα βήμα από ομίλους Champions League και στην πρώτη αγωνιστική του Europa, κέρδισε με 2-0 τη Βιγιαρεάλ. Μια ομάδα που το 2021 κατακτούσε το Europa League και το 2022 έφτανε στους 4 του Champions League.
Μάλιστα, το 2-0 είναι και τρόπον τινά άδικο σκορ. Ο Παναθηναϊκός δέχτηκε μια μεγάλη φάση στο 18ο λεπτό και απείλησε με πολύ καθαρές ευκαιρίες τουλάχιστον 3 φορές στο δεύτερο ημίχρονο. Ένα ακόμα γκολ ίσως να έπρεπε να το έχει βάλει.
Αυτή η διαδρομή, που περιλαμβάνει και ένα νοκ άουτ στη Μαρσέιγ, είναι τρομακτικά μεγάλη και έχει επιτευχθεί σε 45 μέρες. Ο Παναθηναϊκός έσβησε το μηδενικό του ευρωπαϊκό μέγεθος της τελευταίας 7ετίας και μέσα σε 45 μέρες έγινε ξανά μια υπολογίσιμη ομάδα για το Europa League.
Πώς το έκανε αυτό; Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αυτή είναι η απάντηση. Ο Ιβάν έχει φτιάξει μια ομάδα που έχει τον κυνισμό της ομάδας του Μπόλονι, αλλά έχει σαφώς τεράστια ικανότητα να δημιουργεί και να κυριαρχεί έναντι ισάξιων ή ακόμα και ανώτερων θεωρητικά αντιπάλων. Σε 45 μέρες ο Παναθηναϊκός ήταν κυρίαρχος απέναντι στη Μαρσέιγ και τη Βιγιαρεάλ.
Να πάει κάποιος πίσω στα μέσα Ιουλίου, να το πει αυτό σε κάποιον φίλαθλο και αν δεν τον πάρουν σηκωτό για ψυχιατρική κλινική, τυχερός θα είναι.
Μπορεί κανείς να βρει μερικά μειονεκτήματα στον Ιβάν και να κολλήσει εμμονικά σε αυτά. Ποιος άνθρωπος δεν κάνει λάθη; Ο Ιβάν όμως έχει άπειρα θετικά και σε αυτά ξεχωρίζει ένα: ο ρεαλισμός. Είναι το στοιχείο στο οποίο υπερέχει ίσως έναντι όλων των προπονητών στην Ελλάδα. Μόνο ο Λουτσέσκου τον κοντράρει σε αυτό.
Δεν πάει με υπεροψία να αντιμετωπίσει τη Βιγιαρεάλ. Πάει με τρομερή στρατηγική, με μετρημένη κάθε κίνηση και ξέρει πως έχει τους τρόπους να βρει τις 4-5 φάσεις που θα του δώσουν το γκολ.
Γνωρίζει απόλυτα ποιος είναι ο Παναθηναϊκός του και γι’ αυτό μακιγιάρει τις αδυναμίες και αυξάνει τα προτερήματα του συνόλου. Η Βιγιαρεάλ και η Μαρσέιγ δεν το είχαν αυτό. Ήρθαν έμπλεες από υπεροψία στην Αθήνα, υποτίμησαν τον Παναθηναϊκό και πήραν ένα πολύ καλό μάθημα.
Η φετινή διαδρομή μπορεί να μη συγκρίνεται με τις συγκινήσεις του 2000, του 2001, του 2002, του 2003, αλλά επειδή έχει αυτό το πολύ αναπάντεχο και σε ανώτερο επίπεδο σε σχέση με τότε, έχει προσφέρει ισότιμη χαρά στον μέσο φίλαθλο και τεράστια προσμονή για κάθε επόμενο ματς.
Στο τέλος όλων αυτών εμφανίζεται ξανά και ξανά ένα όνομα: Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
ΥΓ. Μήπως να βγάλουμε εδώ ιπποτικά το καπέλο και στην διοίκηση και τον Γιάννη Αλαφούζο που το 2021 έδωσε τα κλειδιά στον Ιβάν, όταν η πλειοψηφία των φιλάθλων ήταν μάλλον αρνητική;
ΥΓ1. Φώτη αγόρι μου, τι κάνεις φέτος ρε υπερπαίκτη;
