Για σχεδόν 15 χρόνια η πλειοψηφία των Λαρισαίων, ανεξάρτητα από την στάση της στις βουλευτικές εκλογές, ήξερε τι θα έκανε όταν θα ερχόταν η ώρα να ψηφίσει για δήμαρχο.
Θα επέλεγε τον Αριστείδη Λαμπρούλη, τον υποψήφιο του ΚΚΕ τον οποίο τίμησε κάθε φορά με την ψήφο της, αναγνωρίζοντας το έργο ενός τοπικού άρχοντα στον οποίο οφείλει ουσιαστικά την ύπαρξή της.
Κι όμως υπήρξαν άνθρωποι, πολιτικοί αντίπαλοι, που πίσω στην δεκαετία του ’80, όταν ο Λαμπρούλης έθεσε ως κορυφαία προτεραιότητα την διαχείριση των υδάτινων πόρων, που τον αποκάλεσαν κλέφτη! Θεώρησαν ότι τα έργα τα οποία εκπόνησε και άρχισε να υλοποιεί η δημοτική αρχή ήταν προσχηματικά, θα έμεναν στο στάδιο της μακέτας και το μόνο αποτέλεσμα που θα είχαν, θα ήταν να γεμίσουν οι τσέπες των εργολάβων, των ημετέρων και φυσικά η δική του αυτά.
Ανάλογα φαινόμενα συνέβησαν εκατοντάδες την εποχή που η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ συνέπεσε χρονικά με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και την ταυτόχρονη διεύρυνση του δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης. Εκείνα τα χρόνια ακόμη και οι… μαυραγορίτες της Κατοχής θα ζήλευαν τον τρόπο με τον οποίο έγιναν ζάμπλουτοι άνθρωποι που δεν εκμεταλλεύονταν τον καθένα προσωπικά, αλλά πλούτισαν στο βάρος του συνόλου, κατατρώγοντας κοινοτικά και εθνικά κονδύλια και διασπαθώντας δημόσιο χρήμα.
Για το στέλεχος του ΚΚΕ, this is not the case…
Σε χρόνια που η κλιματική αλλαγή ήταν ακόμη άγνωστος όρος, ο Λαμπρούλης ακολούθησε τη ρήση που λέει ότι ένας ασφαλής τρόπος να προβλέψεις το τι θα συμβεί στο μέλλον είναι να εξετάσεις με προσοχή το παρελθόν. Έχοντας, λοιπόν, απόλυτη επίγνωση των καιρικών και γεωλογικών φαινομένων της περιοχής, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να αντιληφθεί ότι η ιστορία της Θεσσαλίας ήταν πάντοτε συνυφασμένη με τα… κέφια του νερού.
Ο Πηνειός ήταν η ευχή και η κατάρα του τόπου. Αυτό το ποτάμι αποτελούσε πηγή ζωής, ευφορίας και ανάπτυξης, αλλά ώρες-ώρες θα μπορούσε να αποβεί και καταστροφή της. Χτισμένες κατά μεγάλο ποσοστό πάνω σε μια «γούβα» που συχνά μετατρεπόταν λόγω των βροχών σε λίμνη, ολόκληρες περιοχές της Λάρισας θα μπορούσαν σήμερα να έχουν την τύχη του γειτονικού Βόλο εάν εκείνος ο δήμαρχος δεν έβλεπε μπροστά.
Δεν είναι τυχαίο ότι διατηρήθηκε στον δημαρχικό θώκο για 14,5 χρόνια. Παρά την λάσπη από τους πολιτικούς αντιπάλους του πανταχόθεν, εκείνος συνέχιζε να υλοποιεί το έργο το οποίο είχε σχεδιάσει βήμα προς βήμα, παραμένοντας πάντοτε εστιασμένος στο νερό. Την κινητήρια δύναμη της πόλης.
Έτσι αρχικά πρωτοστάτησε στην αντικατάσταση των πρωτόγονων μέσων της υδροδότησης της πόλης, την εποχή που αυτή ακόμα συνδεόταν με τον Πηνειό, ενώ στη συνέχεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση της ΔΕΥΑΛ. Μιας δημοτικής επιχείρησης η οποία ανέλαβε όλη την διαχείριση των υδάτων της περιοχής. Ο Λαμπρούλης, πτυχιούχος Γεωπονίας ο ίδιος, αντιλήφθηκε την σημασία της διαχείρισης των υδάτων και συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό στην κατασκευή της βιολογικής αποχέτευσης, αλλά και της απεξάρτησης της πόλης από τις «ορέξεις» του Πηνειού, όταν πλέον είχε περάσει στο δεύτερο στάδιο των παρεμβάσεών του στην πόλη, αντιλαμβανόμενος ότι το σύστημα υδροδότησης από τον Πηνειό είχε πλέον κλείσει τον κύκλο της ζωής του.
Παράλληλα, πάντα ενθυμούμενος εκείνες τις πλημμύρες που κάλυπταν τον κάμπο ειδικά στην περιοχή του ΟΣΕ, ξεκίνησε τα αντιπλημμυρικά έργα έχοντας στο μυαλό του τόσο τον γειτονικό κάμπο και τους αγρότες, όσο κι εκείνους που ζούσαν στον κέντρο. Και μπορεί όταν άνοιξα οι πρώτες υπόγειες σήραγγες και τοποθετήθηκαν οι πρώτοι υπόγειοι αγωγοί ορισμένοι να έκαναν λόγο για «κλέφτες», αλλά έρχεται σχεδόν 40 και 50 χρόνια μετά να τους διαψεύσει η ίδια η ιστορία.
Σε μια Ελλάδα που (όταν δεν καίγεται) βουλιάζει –σχεδόν κυριολεκτικά δυστυχώς- μένουν φωτεινά παραδείγματα όπως αυτό του Αριστείδη Λαμπρούλη, να αποδείξουν ότι εξαιρέσεις υπάρχουν. Αρκεί οι πολίτες να έχουν το κριτήριο που απαιτείται για να τις προωθήσουν και να τις αναδείξουν και όχι να πέφτουν θύματα του κάθε λαϊκιστή που απλά ζητά την ψήφο τους.
Ειδικά στην περίπτωση της Λάρισας, ίσως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του να είναι το γεγονός ότι ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά νέων στελεχών τοπικής αυτοδιοίκησης που είχαν ως πρότυπο που τελικά έφυγε από την ζωή το 1999, ενώ μόλις μερικές ώρες πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο παρέμενε ενεργός, έχοντας συμμετάσχει για ακόμη μία φορά σε συνεδρίαση της Πανθεσσαλικής Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα στη Λάρισα για το έργο της εκτροπής του Αχελώου.
