Η θρυλική φωνή του Γιάννη Διακογιάννη που «ένωνε και δονούσε» τους πάντες, κάθε φορά σε κάθε αγώνα ανέφερε χαρακτηριστικά και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο γνωστό τραγούδι «Αρχίζει το ματς», σίγησε για πάντα.
Ο αθλητικογράφος που με τις περιγραφές του σε όλες τους μεγάλους αγώνες, μεγάλωσε γενιές και γενιές ποδοσφαιρόφιλων,άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα 13/12 σε ηλικία 91 ετών.
Γιάννης Διακογιάννης:Η ζωή ενός μύθου
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Ιανουαρίου 1931 από μητέρα Γαλλίδα και ήθελε από μικρός να γίνει μουσικός.
Όπως είχε πει: «Η μητέρα μου έπαιζε ωραίο πιάνο, είχαμε πιάνο στο σπίτι, και ο παππούς μου, που ήταν χρυσοχόος, έπαιζε ακόμα και άρπα. Είχα αρχίσει να παίζω πιάνο με τη βοήθεια της μητέρας μου, έκανα μαθήματα, με την Σακελλαρίου που ήταν συγγενής του Αττίκ. Το 1942, στην Κατοχή, πεθαίνει ο μπαμπάς από καρκίνο στον εγκέφαλο. Ήμουν έντεκα ετών. Αναγκάστηκε η μητέρα μου να πουλήσει το πιάνο κι ένα οικόπεδο που της είχε αφήσει ο μπαμπάς. Μου είπε ότι δεν είχαμε λεφτά για να συνεχίσω. Σιγά-σιγά μπήκα στον αθλητικό χώρο. Όταν γύρισα από τη Γαλλία δούλεψα στην εφημερίδα “Ελευθερία” του Κόκκα, στην Πανεπιστημίου, και στην “Αθλητική Ηχώ».
Έτσι, τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Κάλυψε με ανταποκρίσεις του πάρα πολλές κορυφαίες διοργανώσεις, μεταξύ των οποίων Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου (ξεκινώντας από αυτό του 1954 στην Ελβετία και τερματίζοντας με αυτό του 1998 στη Γαλλία), διεθνείς αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα στίβου, τελικούς αγώνες διασυλλογικών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών διοργανώσεων (όπως του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 μεταξύ Άγιαξ και Παναθηναϊκού) και άλλα.
Το 2004 υπήρξε σχολιαστής στους αγώνες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ανδρών στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου όταν και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε το τρόπαιο.
Από το Σεπτέμβριο του 1966 έως το 1983 ήταν ο βασικός παρουσιαστής της εβδομαδιαίας αθλητικής τηλεοπτικής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή» (αρχικά «Αθλητικά Νέα»), ενώ το Σεπτέμβριο του 1969 είχε παρουσιάσει το 9ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού, που διεξήχθη στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και αποτέλεσε την πρώτη μετάδοση αγώνων στίβου από ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο.
Όσον αφορά το ξεκίνημα της τηλεοπτικής του καριέρας, θυμάται ότι το 1966 «με φώναξε ο Γιαννακάκος, τότε διευθυντής του ΕΙΡ, να κάνω την πρώτη μετάδοση του Παγκοσμίου Κυπέλου. Δεν ήταν ζωντανή. Κάθε μεσημέρι κατέβαινε ένας υπάλληλος του ΕΙΡ στο αεροδρόμιο, στο Ελληνικό, έπαιρνε μια μπομπίνα του BBC από τον αγώνα της προηγουμένης και την έφερνε. Αν και ο κόσμος ήξερε το αποτέλεσμα, δεν είχε δει τον αγώνα. Τότε το στούντιο ήταν στην Πλατεία Βικτωρίας, εκεί που είναι σήμερα ο ΟΤΕ. Μετέδωσα 11 ή 12 αγώνες.
Ο στίβος άρχισε να μεταδίδεται το ΄69 που έγινε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στο Καραϊσκάκη. Ήμουν μαζί με τον Γεωργόπουλο, τον παλιό αθλητή. Μετά ήρθε ο Βαγγέλης Φουντουκίδης, ο Σταύρος Τσώχος, ο Μαυρομάτης και ο Νίκος Κατσαρός. Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που μεταδόθηκαν ήταν το ΄72 στο Μόναχο.
Το ΄69 μεταδόθηκε το Champions League, για πρώτη φορά. Δεν μεταδώσαμε όλο τον αγώνα, αλλά το δεύτερο ημίχρονο. Γιατί, όπως μου είχε πει ο Γιαννακάκος, ήταν η πρώτη φορά που συνδεόταν η ΕΡΤ με την Eurovision και ανησυχούσε πως θα βγει η εικόνα. Με έστειλε εμένα στο στούντιο, είχαμε μετακομίσει στην Αγία Παρασκευή πια, να δω το πρώτο ημίχρονο, το αποτέλεσμα, αλλά να δω την εικόνα. Να γράψω τα γκολ αν υπήρχαν και μετά να μεταδώσω ζωντανά πλέον, το δεύτερο. Δώσαμε τα δύο γκολ του πρώτου ημιχρόνου και ύστερα ζωντανά το δεύτερο ….».
Γιάννης Διακογιάννης: Τα μυστικά που τον βοηθούσαν
Σε μια ερώτηση πως μπορεί και συγκρατάει τα σκορ, τα αποτελέσματα ο ίδιος είχε πει: «έχω από μικρό παιδί, ένα καλό που με βοήθησε και αργότερα όταν έγινα επαγγελματίας. Έχω αρχείο. όχι μόνο αθλητικό… Και του σινεμά, και της μουσικής, και των σκηνοθετών. Έχω γύρω στα 2.000 cd από κλασική μουσική μέχρι Μοσχολιού, που μου άρεσε πολύ και Γαλάνη, που τη θεωρώ την τελευταία μεγάλη. Το αρχείο με βοήθησε να γράψω έντεκα βιβλία».
Εργάσθηκε επίσης σε ιδιωτικό κέντρο αθλητικού ρεπορτάζ, ως καθηγητής δημοσιογραφίας. Από τα έργα του ξεχωρίζουν το τετράτομο «100 Χρόνια Ποδόσφαιρο» (Μίλητος, 2006), το «60 Χρόνια Μουντιάλ» (Λιβάνης, 1990), το «Οι Μεγάλες Μορφές του Αθλητισμού» (Κάκτος, 1979) κ.α. Ήταν, ακόμη, παραγωγός μουσικών ραδιοφωνικών εκπομπών, ενώ κόρη του. Κόρη του (υιοθετημένη) ήταν η δημοσιογράφος Ρίκα Βαγιάνη.
Γιάννης Διακογιάννης: Η αγάπη για τον Παναθηναικό
Να σημειωθεί πως ήταν ο πρώτος που τιμήθηκε για την εν γένει προσφορά του με το βραβείο «Ελένη Βλάχου» το 2003, ως δημοσιογράφος των «Νέων».
Όσον αφορά τις ποδοσφαιρικές προτιμήσεις του, ήταν φίλαθλος του Παναθηναϊκού. Τον Ιανουάριο του 2017 το παραδέχθηκε για πρώτη φορά δημόσια, σε εκδήλωση του Δήμου Βύρωνα για την παρουσίαση του βιβλίου του παλαιού ποδοσφαιριστή Δημήτρη Θεοφάνη. Ο Διακογιάννης δήλωνε τότε: «Παναθηναϊκός είμαι, Αθηναίος είμαι, Παναθηναϊκός είμαι. Έχω γνωρίσει τον Απόστολο Νικολαΐδη».
Γιάννης Διακογιάννης: Η θετή κόρη που είχε αδυναμία
Η αγάπη και η εκτίμηση μεταξύ τους ήταν μεγάλη. Παρότι ο Γιάννης Διακογιάννης δεν ήταν ο βιολογικός της πατέρας, λάτρεψε και μεγάλωσε τηνΡίκα Βαγιάννη σα να ήταν η δική του κόρη.
Η Ρίκα Βαγιάνη, το πραγματικό όνομα ήταν Μαρίκα Ζούλα, ήταν κόρη του δημοσιογράφου Οδυσσέα Ζούλα και της Βαρβάρας Δράκου.
Γεννήθηκε στο Παγκράτι το 1962 αλλά μεγάλωσε με τη μητέρα της και τον πατριό της Γιάννη Διακογιάννη. Από αυτούς εμπνεύστηκε και το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε και το οποίο προέρχεται από τα αρχικό της μητέρας της και την κατάληξη το ονόματος του θετού της πατέρα. Ο Γιάννης Διακογιάννης λάτρευε την Ρίκα Βαγιάνη και τη μεγάλωσε σα να ήταν το δικό του παιδί, ενώ έχει κόρη και από προηγούμενο γάμο.
