Τα δυο παιχνίδια του Παναθηναϊκού στην Ισπανία δεν έκαναν κατά πολύ σοφότερο κανέναν σε ό,τι αφορά τα αγωνιστικά.
Αντιθέτως επιβεβαίωσαν πάνω κάτω όσα ξέραμε.
Ο Παναθηναϊκός διεκδικεί εκεί που πέρυσι έχανε με 20 από το ημίχρονο. Έχει προσωπικότητες, έχει παίκτες με ποιότητα αλλά και δομικές αδυναμίες ή απώλεια ελέγχου των καταστάσεων που ομάδες πιο μπαρουτοκαπνισμένες θα τελείωναν τα ματς κοντρολάροντας καλύτερα τα συναισθήματά τους.
Το φινάλε του Α γύρου της Ευρωλίγκας και το ξεκίνημα του Β´ φέρνει τους πράσινους με ένα εντυπωσιακό εκτός έδρας ντεμαράζ τεσσάρων νικών σε πέντε αγώνες. Υπάρχει κάποιος που δεν θα το έπαιρνε πριν ξεκινήσει αυτή η σειρά αγώνων;
Σπάζοντας έδρες όπως της Μονακό με όπλο την επίθεση, της Αρμάνι με την άμυνα, έχασε στο σουτ κατεβάζοντας τη Μπασκόνια στους 75, κέρδισε την πιο σκληρή Βαλένθια στους 82. Είναι μια ομάδα που τώρα αποκτά ταυτότητα και μπορεί να ντυθεί χαμαιλέοντας φορώντας άλλη στολή και με άλλους πρωταγωνιστές κάθε βράδυ. Γκριγκόνις-Ναν στο Μονακό, Ναν-Σλούκας στο Μιλάνο, Ναν στη Βιτόρια, Βιλντόζα-Γκραντ στη Βαλένθια.
Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός δεν δείχνει αυτή τη στιγμή μια ομάδα έτοιμη για την απόλυτη υπέρβαση, αλλά κουβαλά έναν συνδυασμό εμπειρίας, ταλέντου, ενθουσιασμού, δυναμικής, κόσμου που δύσκολα θα βρεις σε άλλο ευρωπαϊκό οργανισμό, μετά τη Ρεάλ που είναι μίλια μπροστά. Αυτό πρακτικά του δίνει ελπίδες, γιατί όσο κερδίζει η φλόγα δυναμώνει. Κι από εκεί που όλοι μέχρι πέρυσι είχαν τον Παναθηναϊκό εύκολη λεία, τώρα αντιλαμβάνονται πως είναι πιθανό να μην μπορούν να τον κερδίσουν ούτε στη μέτρια βραδιά, όπως συνέβη χθες.
Μετά από δυο ταξίδια σε διαβολοβδομάδες, άρα τέσσερα εκτός έδρας ματς σε έδρες κατηφορικές ή με ομάδες καθιερωμένες, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, υπήρξε ένας κοινός παρονομαστής.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε και ηττήθηκε, αποφασίζοντας οι παίκτες και οι προπονητές την τύχη των αγώνων του. Του επιτράπηκε να κερδίσει ή να χάσει, με το σουτ στο Μονακό, από τα δικά του χέρια στο Μιλάνο, από δικές του αβλεψίες και τη βραδιά καριέρας του Μονέκε στη Βιτόρια, από τα χορευτικά του Βιλντόζα και την αστοχία του Οτζελέγε.
Είναι μια πρώτη νίκη του Παναθηναϊκού μετά από 19 αγώνες ότι μπορεί να παίζει τα ματς παντού, να υποβάλει σε δωρεάν καρδιογραφήματα τον κόσμο του, να απογοητεύει, να ενθουσιάζει. Να δημιουργεί όνειρα κι ελπίδες. Να είναι η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη που κουβαλά 300 άτομα σε ματς κανονικής περιόδου, σε πόλεις που απαιτούν διπλές πτήσεις και 8ωρα ταξίδια, αλλά και 2.000 κόσμο στο Βερολίνο.
Αυτό ναι, σημαίνει αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα. Το ταξίδι κανείς δε μπορεί να ξέρει που θα τελειώσει, αλλά μετά από χρόνια δίψας, έχει δικαίωμα να απολαύσει κάθε αγώνα πίνοντας γουλιά γουλιά τις στιγμές…
ΥΓ1. Αν υπήρχε ένας που χρειαζόταν όσο τίποτα κάποιο μεγάλο ματς ήταν ο Βιλντόζα. Βρήκε χρόνο και ρυθμό στο Μαρούσι (5/7 τρίποντα), ήθελε έναν αντίπαλο υψηλού επιπέδου να επιβεβαιώσει το ταλέντο του, τα επόμενα ματς θα είναι κρίσιμα και για τον ίδιο να σταθεροποιήσει την απόδοσή του. Η αποθέωση από τους συμπαίκτες του μόνο τυχαία δεν είναι. Γιατί όλοι πιστεύουν πως μπορεί να είναι ο νέος key factor που θα πάει το παιχνίδι της ομάδας στην επόμενη πίστα…
ΥΓ2. Εντυπωσιακό τετ α τετ έξω από το γήπεδο της Βαλένθια. Ένας Ισπανός φίλαθλος τα έχωνε στους διαιτητές χαρακτηρίζοντας τους «cancer του μπάσκετ». Ο… γεροδεμένος Γάλλος Ντιφαλά πλησίασε και του είπε κάτι που δεν ήταν ακριβώς… ΝΠΔΒ. Ο Ισπανός γύρισε κι έφυγε…
ΥΓ3. Οι προπονητές «σκαλώνουν», πολλοί ζουν και πεθαίνουν με τις ιδέες τους. Ο Αταμάν δεν χρειάστηκε να πει ότι η ήττα στη Βιτόρια θα μπορούσε να αποφευχθεί αν έπαιζε ο Χουάντσο δυο άμυνες στον Μονέκε στις τελευταίες κατοχές. Τα είπε όλα η απόφασή του δυο μέρες μετά όταν έκλεισε το ματς με τον Ισπανό, ποντάροντας στην αθλητικότητα του, τα μακριά του χέρια, τα γρήγορα πόδια του. Κι αυτό είναι δείγμα προπονητή που βάζει την ομάδα και τη νίκη της πάνω από κάθε προσωπικό «εγώ». Η δε απόφασή του στο τελευταίο τάιμ άουτ να αλλάξει τον Λεσόρ με τον Χουάντσο στο «5», τον Ναν παρκαρισμένο στη δυνατή πλευρά για να μην δοθεί βοήθεια και τον Βιλντόζα να παίζει στα πόδια τον Ντέιβις είναι ένας ακόμα λόγος αισιοδοξίας για το μέλλον.
