Ο τελευταίος μιας μεγάλης θεατρικής οικογένειας
Μπραντ Πιτ, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Τζόνι Ντεπ, Τζορτζ Κλούνεϊ…
Μερικοί από τους σύγχρονους ηθοποιούς που το γυναικείο φύλο έχει σε περίοπτη θέση για την εξωτερική τους εμφάνιση. Πριν από μισό αιώνα, ο αντίστοιχος… ρόλος ανήκε σε άλλους, με μπροστάρη τον Αλέν Ντελόν.
Ο θρυλικός Γάλλος ζεν πρεμιέ ήταν τρομερά δημοφιλής στην Ελλάδα και ερχόταν σε αντιδιαστολή με τον συμπατριώτη του, τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό, ο οποίος αποκαλούνταν «άσχημος γόης».
Ενδεικτικά, από την ταινία «Έξω φτώχεια και καλή καρδιά» του 1964, έχει μείνει αξέχαστη αυτή η σκηνή με τον Θανάση Βέγγο.
Το 1976 ο Θέμης Ανδρεάδης τραγούδαγε:
Είμαι πολύ ωραίος – βεβαίως, βεβαίως
είμαι πολύ ωραίος – είμαι Αλέν Ντελόν
τις κούκλες δύο-δύο – τις έχω στο γραφείο
θα πάρω και βραβείο – από την Odeon
Πριν από μερικά χρόνια, το 2017, μία κυρία είχε φωνάξει χαριτολογώντας στον Κωστή Μαραβέγια: «Δεν είσαι και ο Αλέν Ντελόν». Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν γύρω στα 60. Για την ιστορία, του το είχε πει επειδή ο καλλιτέχνης έκανε ότι ντράπηκε όταν στο συναπάντημά του με μερικά πιτσιρίκια σε συναυλία στην Πάτρα, εκείνα ούρλιαξαν από ενθουσιασμό.
Ο… αυθεντικός Αλέν Ντελόν σε νεαρή ηλικία
Απαραίτητη η εισαγωγή και τα παραπάνω, προκειμένου να μεταφερθεί ένα πολύ μικρό μέρος του αντίκτυπου που είχε (και έχει) ο Γάλλος ζεν πρεμιέ στους Έλληνες λάτρεις του κινηματογράφου και όχι μόνο.
Ο Αλέν Φαμπιάν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν, όπως είναι το πλήρες όνομά του, θα αποτελεί για πάντα το αιώνιο σύμβολο της ανδρικής ομορφιάς.
Κέρδισε έπαινο για τους ρόλους του σε ταινίες όπως: Γυμνοί στον ήλιο (1960), Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του (1960), Η έκλειψη (1962), Ο γατόπαρδος (1963), Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο (1967), Η πισίνα (1969), Ο κόκκινος κύκλος (1970), Ο μπάτσος (1972) και Ο κύριος Κλάιν (1976).
Πολλοί θα ήθελαν να μοιάζουν στον Αλέν Ντελόν, είτε στο υποκριτικό του ταλέντο είτε στην εξωτερική του εμφάνιση, όμως, ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.
Κι, όμως, με αφορμή την απώλεια ενός πολύ ταλαντούχου Έλληνα χορευτή και ηθοποιού στις 9 Αυγούστου 2023, η στήλη διαπίστωσε ότι πράγματι υπήρχε τρομερή ομοιότητα με τον Γάλλο!
Ο Δημήτρης Βερώνης υπήρξε ο τελευταίος της μεγάλης ομώνυμης θεατρικής οικογένειας.
Πατέρας του ήταν ο Γιάννης Βερώνης, αδελφός της Σοφίας & Καίτης Βερώνη και γιος των παλιών ηθοποιών Δημήτρη & Ουρανίας Βερώνη.
Παρεμπιπτόντως, οι θείες του Σοφία & Καίτη ήταν γνωστές και ως «Βερωνάκια», ενώ εμφανίστηκαν στο θέατρο πριν από τα «Καλουτάκια», δηλαδή τις αδερφές Άννα και Μαρία Καλουτά.
Ο δε συνονόματος παππούς του, ήταν ο καλλιτεχνικός «νονός» του Νίκου Φέρμα, το πραγματικό επίθετο του οποίου ήταν Χατζηανδρέου.
Θέατρο Ακροπόλ: Πρώτος από δεξιά. Στη μέση η Νινή Τζάνετ, αδερφή του Αλέκου Τζανετάκου
Ο Βερώνης είχε σπουδάσει στη σχολή Μουσικού Θεάτρου που ανήκε στον θείο του, τον αξέχαστο μαέστρο και συνθέτη Μενέλαο Θεοφανίδη, ο οποίος είχε παντρευτεί τη Σοφία Βερώνη.
Το παρατσούκλι του ήταν «Αλέν Ντελόν της Ελλάδας». Έτσι τον αποκαλούσαν στο επαγγελματικό του περιβάλλον. Ήταν δηλαδή μία ομοιότητα κοινώς αποδεκτή από όλους.
Ο Βερώνης υπήρξε επί σειρά ετών χορευτής στα μεγαλύτερα θέατρα της Αθήνας (Ακροπόλ, Βέμπο κ.λπ.). Παράλληλα, συμμετείχε στις ταινίες: Ο εμίρης και ο κακομοίρης (1964), Το δόλωμα (1964), Μια τρελλή τρελλή οικογένεια (1965) και Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967). Οι φιλίες που απέκτησε ανά τις δεκαετίες ήταν πάρα πολλές.
Ο χαμός του προκάλεσε θλίψη στο καλλιτεχνικό στερέωμα και αρκετοί έσπευσαν για το τελευταίο χειροκρότημα το μεσημέρι της 10ης Αυγούστου 2023 στο Γ’ Κοιμητήριο της Νίκαιας. Ο «Αλέν Ντελόν της Ελλάδας» δεν κατοικεί πια εδώ…
