Αν και με τις μέχρι τώρα ενδείξεις η κυβέρνηση φαίνεται να ελέγχει τους μηχανισμούς πληροφόρησης και προπαγάνδας, έχει ηττηθεί κατά κράτος.
Γιατί βλέπουμε ότι ακόμη και οι πιο φιλικές της δημοσκοπήσεις δίνουν περίπου 70% εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών, ενώ γύρω στο 30% τάσσονται υπέρ.
Αν προσέξει κανείς περισσότερο θα διαπιστώσει ότι υπάρχει μια σημαντική αντιστοιχία: Το ποσοστό εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι περίπου ισοδύναμο με το ποσοστό που συγκέντρωνε σε ποικίλες εκλογικές αναμετρήσεις η λεγόμενη «δημοκρατική παράταξη», δηλαδή αθροιστικά οι κεντρώοι και οι αριστεροί ψηφοφόροι, ενώ το υπόλοιπο στοιχίζεται στην αμιγώς δεξιά πλευρά.
Μέχρι σήμερα από την εποχή της χούντας οι κομματικές διαιρέσεις και συμμαχίες, ο ηγέτης και η συγκυρία δίνουν τον νικητή στις εκλογές.
Ωστόσο σε θέματα εθνικής σημασίας ο πατριωτισμός διασχίζει τις κομματικές παρατάξεις συσπειρώνοντας δεξιούς, αριστερούς, συντηρητικούς και προοδευτικούς, σε έναν χώρο. Έχει λεχθεί ότι με σημαία μόνο τα εθνικά θέματα κανείς δεν κερδίζει εκλογές, αλλά όποιος τα αγνοεί ή τα υποτιμά τις χάνει.
Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του πρωθυπουργού είναι με παροχές και ταξίματα να ισοφαρίσουν ή να μειώσουν τις απώλειες από τις «Πρέσπες». Ελπίζουν μάταια. Οι παροχές μάλλον γέρνουν προς την κοροϊδία…
Και είναι παράλογο να ελπίζεις να κερδίσεις τους νέους όταν τους κατηγορείς ότι είναι φασίστες και ακροδεξιοί επειδή διαδηλώνουν εναντίον των «Πρεσπών», δίνοντας ως αντάλλαγμα δεκάρες. Αυτά δεν είναι καν θέμα πατριωτισμού. Είναι ζήτημα λογικής. Αλλά όταν είναι κανείς απελπισμένος, χάνει το μυαλό του.
