Η πολυαναμενόμενη -από κάποιους- παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κώστα Καραμανλή, για τη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια απλή ανακοίνωση 134 λέξεων.
Έμοιαζε περισσότερο με αγγαρεία που έπρεπε να γραφτεί για τους τύπους, παρά αποτέλεσε αιχμηρή πολιτική παρέμβαση ενός πρώην πρωθυπουργού της κεντροδεξιάς που έτυχε, μάλιστα, να έχει διαχειριστεί το αντίστοιχο καυτό θέμα.
Πώς σχολίασε, λοιπόν, ο Κ. Καραμανλής τα πεπραγμένα του Αλέξη Τσίπρα; Με μπόλικη γαλατική ευγένεια, καταλογίζοντας του μόνο… βιασύνη!
Ακόμη και η σπουδή του μεγάλου πολιτικού αντιπάλου του κόμματός του να ανακινήσει το Σκοπιανό με μοναδικό σκοπό να προκαλέσει ζημιά στη Νέα Δημοκρατία, αντιμετωπίστηκε από τον Κ. Καραμανλή με ένα ευχολόγιο του τύπου ότι «δεν είναι επιτρεπτό εθνικά θέματα τέτοιας σημασίας να οδηγούν σε οξύτητα που ευνοεί διχαστικό κλίμα».
Όσο για την καίρια αντιπολιτευτική επισήμανση που περίμεναν οι απανταχού νεοδημοκράτες ότι η Συμφωνία των Πρεσπών που συνεπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ζόραν Ζάεφ δεν κινείται στο ίδιο πλαίσιο, ούτε αποτελεί συνέχεια –όπως υποστηρίζουν σε Μαξίμου και Κουμουνδούρου– της απόφασης της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, το 2008, ο Κ. Καραμανλής έκανε αυτό που ξέρει καλά: έμεινε επί της ουσίας άφωνος, αρκούμενος στην αναιμική διαπίστωση ότι εκείνο το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα που είχε πετύχει η κυβέρνηση Καραμανλή «δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε».
Για την ιστορία να πούμε ότι ολόκληρη η δήλωση του Κώστα Καραμανλή έχει ως εξής:
«Όπως έχω ήδη επισημάνει, η κα Μπακογιάννη έχει περιγράψει με ακρίβεια την πολιτική της τότε Κυβέρνησης, που οδήγησε στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Απόφαση που προσέφερε ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στη Χώρα μας, το οποίο δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε.
»Η κριτική της Νέας Δημοκρατίας για την προκείμενη συμφωνία είναι ισχυρή και πλήρως τεκμηριωμένη. Ιδίως μάλιστα όταν η όλη διαπραγμάτευση έγινε υπό όρους αδικαιολόγητης βιασύνης και όταν, προφανώς, άλλοι είναι εκείνοι που επείγονται για την διευθέτηση του θέματος. Οπωσδήποτε όμως όχι η Ελλάδα.
»Τέλος, όφειλε η Κυβέρνηση να σεβαστεί την ευαισθησία και να αφουγκραστεί τις εύλογες ανησυχίες της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, αλλά και να διαμορφώσει με δική της πρωτοβουλία συνθήκες στοιχειώδους εθνικής συνεννόησης.
»Δεν είναι επιτρεπτό εθνικά θέματα τέτοιας σημασίας να οδηγούν σε οξύτητα που ευνοεί διχαστικό κλίμα».
