Έφυγε από τη ζωή η Μαριάννα Βαρδινογιάννη σε ηλικία 80 ετών, αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο φιλανθρωπικό έργο.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη είχε επιλέξει όλα αυτά τα χρόνια να μιλά μέσα από το έργο και τις δράσεις της.
Τον περασμένο Νοέμβριο είχε παραχωρήσει μια σπάνια συνέντευξη στη Μαρία Λεμονιά και τον ιστότοπο newsmoney.
Στην εν λόγω εξομολόγηση, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη είχε μιλήσει για τη γνωριμία της με τον σύζυγό της, Βαρδή Βαρδινογιάννη αλλά και για τα πέντε παιδιά καθώς και τα εγγόνια τους.
Η γνωριμία και ο έρωτας με τον Βαρδινογιάννη
«Γνώρισα τον σύζυγό μου, Βαρδή σε πολύ νεαρή ηλικία. Εγώ ήμουν ακόμα μαθήτρια και εκείνος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Παντρευτήκαμε μερικά χρόνια αργότερα, όμως από την πρώτη στιγμή νιώσαμε και οι δύο πως ο δρόμος της ζωής μας θα ήταν κοινός. Ξεκινήσαμε την οικογένειά μας σε ένα μικρό διαμέρισμα.
Φυσικά τότε δεν μπορούσα να φανταστώ τα όσα θα ακολουθούσαν, που άλλαξαν μεν την εικόνα της ζωής μας, αλλά ποτέ την ουσία της: το μεγάλωμα των πέντε παιδιών μας, και με τους δυο μας πάντα δίπλα τους, η εξορία του Βαρδή στην Αμοργό κατά την περίοδο της δικτατορίας. Αμέτρητες στιγμές όμορφες αλλά και στιγμές δύσκολες, όπως άλλωστε στη ζωή κάθε ανθρώπου. Στιγμές όμως που έκαναν την αγάπη μας ακόμα πιο ουσιαστική κι εμάς δυνατότερους ανθρώπους, μοναδικά δεμένους» είχε αναφέρει χαρακτηριστικά η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
Οι δυο τους πέρασαν πολλά μαζί στην πορεία των χρόνων, εύκολα και δύσκολα. Στην ίδια συνέντευξη η Μαριάννα Βαρδινογιάννη είχε αναφερθεί και στην πιο δύσκολη στιγμή αυτής της κοινής πορείας, όταν ο Βαρδής Βαρδινογιάννης έφυγε εξόριστος στην Αμοργό.
«Πολύ έντονα θυμάμαι την περίοδο της εξορίας του Βαρδή στην Αμοργό. Τότε είχαμε ήδη αποκτήσει τα τρία μας παιδιά με το τρίτο νεογέννητο στην κούνια. Ένιωθα την καρδιά μου κομμένη στα δύο: ανάμεσα στον άντρα που λάτρευα και στα παιδιά μου που ήταν το κέντρο της ζωής μου. Παίρνοντας ένα καΐκι μέσα στον χειμώνα, πήγα στην Αμοργό με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας. Μέναμε σε ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό, πλημμυρισμένοι όμως από την αγάπη και τη συμπαράσταση των κατοίκων της Αμοργού. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ… Κάθε μέρα έβρισκα στο παράθυρό μας πότε ένα μπουκάλι γάλα, πότε δύο αυγά, ένα ζεστό ψωμί… Η αγάπη τους ήταν βάλσαμο στην ψυχή μας».
