Διαβήματα και διαμαρτυρίες των Ελλήνων διανοουμένων για τις σφαγές που διέπραξαν οι Τούρκοι, φέρνει στην επικαιρότητα ο πρ. πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Αντ. Κουνάδης
Με την συμπλήρωση 100 ετών της Γενοκτονίας των Ποντίων από τις ορδές του Μουσταφά Κεμάλ, οι χιλιάδες των Ποντίων και γενικά όλοι οι Έλληνες, τιμούν την μνήμη των εκτελεσθέντων και ζητούν από τους θύτες μια συγγνώμη, για να αναπαυθούν οι ψυχές των θυμάτων τους.
Τις μέρες λοιπόν αυτές, που οι Έλληνες ετοιμάζονται να τιμήσουν στις 19 Μαΐου τους 353.000 νεκρούς Έλληνες του Πόντου, ο πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Αντώνιος Κουνάδης, φέρνει στην επικαιρότητα μία ηχηρή παρέμβαση των Ελλήνων διανοουμένων, που με κοινή διακήρυξη τους, καλούσαν τους διανοούμενους της Δύσης να καταδικάσουν και να καταγγείλουν την Γενοκτονία των Ελλήνων από τους Τούρκους. Αυτήν την Γενοκτονία, κάποιοι σημερινοί ημέτεροι, που παριστάνουν τους διανοούμενους, αμφισβητούν και σκοπίμως… αγνοούν, για να βγάλουν προφανώς την Τουρκία από τη δύσκολη θέση της αναγνώρισης και εν όψει μάλιστα της υποχρεώσεως της χώρας του, για εκδημοκρατισμό και προσέγγιση της, πολιτισμικώς και πολιτιστικώς, με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Στο πλαίσιο της επιχειρούμενης προσπάθειας του κ. Ερντογάν, τονίζει ο κ. Αντ. Κουνάδης, να πείσει την Δύση για δήθεν βήματα εκδημοκρατισμού και προσέγγισης της χώρας του με την Ευρωπαϊκή Ένωση, διερωτάται κανείς κατά πόσον αυτό είναι αληθές. Αν πράγματι η προσπάθεια αυτή είναι ειλικρινής, γιατί δεν προχωρεί, αν όχι στην υπέρβαση να αναγνωρίσει με βάση αδιάσειστα ιστορικά δεδομένα τις Γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων του Πόντου, τουλάχιστον να μετριάσει τη σφοδρή αντίδραση του, στις αναγνωρίσεις των γενοκτονιών αυτών, από άλλες χώρες».
Ο κ. Κουνάδης φέρνει στο προσκήνιο την Διακήρυξη- Διαμαρτυρία των Ελλήνων Διανοουμένων για την τραγωδία του Πόντου προς τους συναδέλφους τους στην Ευρώπη και στην Αμερική που δημοσιεύτηκε στα τέλη Νοεμβρίου του 1921 στον Ελληνικό Τύπο και υπογράφεται από κορυφαίους Έλληνες συγγραφείς, ποιητές και πνευματικές προσωπικότητες.
Η Διακήρυξη των διανοουμένων για την τραγωδία του Πόντου
«Μετά βαθυτάτης συγκινήσεως οι συγγραφείς και καλλιτέχναι της Ελλάδος απευθύνονται προς τους διανοουμένους του πεπολιτισμένου κόσμου, όπως γνωστοποιήσουν εις αυτούς την τραγωδίαν χιλιάδων οικογενειών του Ελληνικού Πόντου. Ξηρά, εξηκριβωμένα και αναμφισβήτητα τα γεγονότα, είναι τα εξής:
Οι Τούρκοι εφόνευσαν όλους ανεξαιρέτως του κατοίκους της πόλεως Μερζιφούντος, αφού την ελεηλάτησαν και την πυρπόλησαν. Τους προσπαθήσαντας να διασωθούν ετυφέκισαν και εθανάτωσαν καταλαβόντες τας διόδους. Μετετόπισαν όλον τον άρρενα πληθυσμόν των πόλεων Τριπόλεως, Κερασούντος, Ορδούς, Οινόης, Αμισσού και Πάφρας και καθ’ οδόν κατέσφαξαν τους πλείστους εξ αυτών. ΄Εκλεισαν εντός του ναού του χωρίου ΄Ελεζλη εν Σουλού-ερέ 535 ΄Ελληνας και τους κατέσφαξαν διασωθέντων μόνον τεσσάρων. Πρώτους έσφαξαν 7 ιερείς δια πελέκεως προ της θύρας του ναού. Απηγχόνισαν εν Αμασεία 168 προκρίτους Αμισού και Πάφρας. Εβίασαν όλας ανεξαιρέτως τας γυναίκας, τας παρθένους και τα παιδία των άνω πόλεων, τας ωραιοτέρας δε παρθένους και νέους έκλεισαν εις τα χαρέμια. Πλείστα βρέφη εφόνευσαν, σφενδονίζοντες αυτά κατά των τοίχων.
Οι υπογεγραμμένοι θέτουσι τα ανωτέρω υπ’ όψιν των διανοουμένων της Ευρώπης και της Αμερικής θεωρούντες, ότι όχι μόνον τα γεγονότα ταύτα αλλά και η ανοχή αυτών αποτελεί πένθος της ανθρωπότητος. Αθήναι 22 Νοεμβρίου 1921»
Οι υπογράφοντες:
Χαρ. ΄Αννινος, Μ. Αυγέρης, Ιω. Βλαχογιάννης, Γερ. Βώκος, Ιω. Γρυπάρης, Α. Δούζας, Γ. Δροσίνης, Α. Ζάχος, Αύρα Θεοδωροπούλου, Κ. Θεοτόκης, Γ. Ιακωβίδης, Νικ. Καζαντζάκης, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Αρ. Καμπάνης, Δημ. Καμπούρογλου, Π. Καρολίδης, Διον. Κόκκινος, Γ. Κορομηλάς, Μιλ. Μαλακάσης, Κων. Μαλέας, Σ. Μένανδρος, Θεολ. Νικολούδης, Π. Νιρβάνας, Γρ. Ξενόπουλος, Κωστής Παλαμάς, Ζαχ. Παπαντωνίου, Κ. Παράσχος, Κ. Πασσαγιάννης, Φωτ. Πολίτης, Γ. Πώπ, Ι. Σβορώνος, Αγγ. Σικελιανός, Σωτ. Σκίπης, Γ. Στρατήγης, Δ. Ταγκόπουλος, Γ. Τσοκόπουλος, Ρ. Φυλλήρας, Γ. Χατζηδάκης, Δ. Χατσόπουλος, Παντ. Χόρν.
Ψήφισμα Αμερικανικής Γερουσίας
Στην Τουρκία, κατά την διάρκεια των τουρκικών ωμοτήτων, βρίσκονταν πολλοί περιηγητές, αλλά και Επιτροπές που περιόδευαν, κατέγραφαν και φωτογράφιζαν τα γεγονότα που συναντούσαν. Ο ταγματάρχης ΄Οουελ, επικεφαλής Αμερικανικής Επιτροπής έγραψε:
-«Από τους 30.000 εκτοπισθέντες Έλληνες, εκ των παραλίων του Πόντου το 1921 στο Χαρπούτ, έφτασαν μόλις 5.000! Οι άλλοι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στον μακρύ δρόμο της εξορίας. Μετρήσαμε καθ’ οδόν 3.000 πτώματα κατά μήκος των οδών, βορά των σκύλων, των λύκων και των γυπαετών, διότι απαγορεύουν οι Τούρκοι στους συγγενείς τους να τους θάψουν! Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες προβαίνουν σε ανήκουστους βιασμούς γυναικών και παρθένων, τας οποίας εγκαταλείπουν ημιθανείς επί των οδών «για να ψοφήσουν εκεί» όπως έλεγαν… Είναι απερίγραπτος ο κυνισμός τους, που ομολογούν ότι μέσα από τις μάζες των εκτοπισμένων συλλαμβάνουν γυναίκες και τις οδηγούν στα χαρέμια τους.»
Ο αμερικανός γερουσιαστής Κίνγκ συνέταξε έκθεση απαριθμώντας τα τουρκικά εγκλήματα και με βάση αυτήν, η Αμερικανική Γερουσία εξέδωσε ψήφισμα με δριμύ κατηγορώ κατά των τουρκικών ωμοτήτων. Έλεγε το ψήφισμα:
« Η Γερουσία εκφράζει αποστροφήν και κατάκρισιν της βαρβάρου και αγρίας καταδιώξεως των Ελλήνων του Πόντου υπό της κυβερνήσεως του Κεμάλ Πασά. Η γερουσία ζητεί παρά του προέδρου των ΗΠΑ όπως φέρει τας θηριωδίας του Πόντου είς την προσοχήν των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων και εις το Συμβούλιον της Κοινωνίας των Εθνών»
Το ψήφισμα αυτό της Αμερικανικής Γερουσίας, οι Πόντιοι πρέπει να το κάνουν σημαία και να το δείχνουν σ’ εκείνους που αμφισβητούν την Γενοκτονία…
Τι κατέγραψαν Ρώσοι επίσημοι
Ο Ρώσος στρατηγός Φρούντζε, επίσημος στρατιωτικός απεσταλμένος του Λένιν και σύμβουλος του Κεμάλ, στην διάρκεια της γενοκτονίας των Ποντίων, έγραψε στο βιβλίο του «Αναμνήσεις από την Τουρκία»:
«Από τις 200 χιλιάδες Έλληνες που ζούσαν στην Σαμψούντα, την Σινώπη και την Αμάσεια, έμειναν μόνο λίγοι αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Η περιοχή ερημώθηκε. Οι Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν Πασά έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες που βρήκαν μπροστά τους. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ εως το Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα…»
Ο άνθρωπος αυτός που δεν μασά τα λόγια του, ήταν στρατιωτικός σύμβουλος των σοβιετικών δίπλα στον Κεμάλ!
Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, έγραφε :
«Όταν έμαθα για τις μαζικές σφαγές των Ελλήνων στην Σαμψούντα, συνάντησα τον Κεμάλ και έχοντας υπ’ όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, με προσοχή του ανέφερα το γεγονός. Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής: «Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες κι έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε το λαό μας. Είναι εξαγριωμένος. Ποίοι πρέπει να κατηγορηθούν γι αυτό; Ασφαλώς εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα «Ποντιακό Κράτος» μέσα στην Τουρκία».
Μία αδικαιολόγητη και αστήρικτη δικαιολογία του Σφαγέα των Ελλήνων που προέτρεπε τους Τούρκους: «αν εξοντώσετε τους Γκιαούρηδες, ο πλούτος και οι περιουσίες που έχουν, θα γίνουν δικά σας!».
