– Την Κυριακή του Σπορέως η Εκκλησία μας έχει ορίσει την έναρξη των κατηχητικών και λοιπών δραστηριοτήτων στις ενορίες.
Και δεν επέλεξε αυτήν την ημέρα τυχαία καθώς την ημερά αυτήν ακούμε τον Χριστό να μας διηγείται τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος δέχεται τον λόγο του Θεού στη ζωή του. Ακούμε να μιλάει για τον σπόρο που πέφτει στον δρόμο, σε πέτρες, σε αγκάθια αλλά και εύφορη γη «ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν». Αν τις περιπτώσεις αυτές τις συσχετίσουμε με αυτές της καθημερινότητάς μας αντιλαμβανόμαστε τις αντιστοιχίες και της δικής μας συμπεριφοράς απέναντι στο λόγο του Κυρίου.
Ανοίγεται μπροστά μας μια νέα ιεραποστολική χρόνια, που δίνει την ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους να εισέλθουν στις ενορίες για να μάθουν αλλά και να βάλουν μέσα τους τον λόγο του Θεού.
Η χώρα μας με ταχύτατους ρυθμούς οδηγείται προς τον υλισμό. Τα παιδιά μας και οι νεότεροι στην ηλικία απομακρύνονται από τον Θεό, με τις “ευλογίες” των μεγαλυτέρων. Είναι οδυνηρό στη σημερινή εποχή στην οποία η πίστη υποτιμάται, η οικογένεια διαλύεται, η παιδεία αμφισβητείται, οι αρχές αυτού του τόπου, εμείς οι ίδιοι να γινόμαστε συμμέτοχοι- συνένοχοι σ’ αυτόν τον κατήφορο. Έτσι λοιπόν η έναρξη της ιεραποστολικής χρονιάς χαρίζει μια ακόμα νέα ευκαιρία να δεχθούμε τον λόγο του Χριστού.
Ας μη διστάσουμε να στείλουμε τα παιδιά μας στο κατηχητικό αλλά και εμείς οι ίδιοι να συμμετάσχουμε στις δραστηριότητες της ενορίας και ιδιαίτερα στα κατηχητικά σχολεία.
Ας μην επιλέξουμε να στείλουμε τα παιδιά σε αθλητικές δραστηριότητες, χορό, μουσική αφήνοντας τα έξω από το κατηχητικό το οποίο είναι η “πηγή της ζωής”. Είναι λυπηρό όταν ακούς τους φόβους των γονέων και την ανάγκη που εκφράζουν για μια ύστατη βοήθεια καθώς βλέπουν τα παιδιά τους να απομακρύνονται από τον Θεό και την Εκκλησία.
Έχει σημασία λοιπόν. Πού και πώς θα πέσει ο σπόρος στην ζωή των παιδιών!
Κάνουμε έκκληση σε όλους.
Ας δοκιμάσουν να στείλουν τα παιδιά τους στα κατηχητικά μας και να ενθαρρύνουν αυτόν τον αγώνα των ιερέων και των βοηθών τους.
Παντού προσφέρεται μια κοσμική και υλική ζωή. Παντού προσφέρεται μια ρουτίνα μια βιωμένη από όλους μηχανοποίηση της βιωτής. Στο κατηχητικό όμως προσφέρεται η αληθινή ζωή, ο αληθινός τρόπος ζωής μακριά από την απρόσωπη καθημερινότητα που σε γεμίζει άγχος, λύπη, στρες και που και που αν υπάρχει κάποια σπίθα χαράς και αυτή σβήνει και αυτή ζυμωμένη όπως είναι με τις μέριμνες. Το κατηχητικό σου δείχνει ότι ένας υπάρχει τρόπος ζωής που είναι γεμάτος χαρά και χαμόγελο και δεν τον έχουμε ανακαλύψει.
Φτάνοντας στο τέλος κάθε ιεραποστολική χρονιά, η συγκομιδή των καρπών είναι μεγάλη. Βλέπεις παιδιά μεταμορφωμένα και ενωμένα με τον Χριστό. Βλέπεις παιδιά με μια αληθινή χαρά αντικρίζοντας το πρόσωπο τους. Βλέπεις παιδιά που δεν θέλουν να τελειώσει το ταξίδι αυτό ψάχνοντας να βρουν έναν νέο προορισμό, μάλλον μια νέα κατάκτηση αφού ο προορισμός είναι Ένας. Το καράβι της ιεραποστολικής χρονιάς οδηγείται σε ένα λιμάνι με το όνομα “Κατασκηνώσεις Πύρρας” της Ιεράς Μητροπόλεως μας όπου εκεί γινόμαστε μάρτυρες της μεταμόρφωσης του κάθε παιδιού που γεννήθηκε από τα κατηχητικά και τελειοποιήθηκε στην κατασκήνωση.
Τα παιδιά μας είναι το μέλλον του τόπου.
