Κάποτε ένας βασιλιάς, έβγαλε τα βασιλικά του ρούχα, φόρεσε ρούχα χωρικού ανθρώπου και περιγιήθηκε στις διάφορες συνοικίες, για να δει πως ζει ο απλός κόσμος. Έφτασε σε μια παράγκα, που ζούσε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι.
Και άκουσε την γιαγιά, να κατηγορεί την Εύα στον γέρο άνδρα της:
– Αχ γέροντα, αυτή η Εύα μας έφαγε και φτάσαμε σήμερα σε αυτά τα χάλια και ζούμε έτσι!
Και έλεγε ένα σωρό κατηγορίες…
Ο βασιλιάς τότε πρόβαλε στην πόρτα τους και τους ρωτάει:
– Τί έχετε και παραπονιέστε;
Η γιαγιά, χωρίς να ξέρει ότι είναι ο βασιλιάς, του λέει:
– Να γιόκα μου, κλαίμε την μοίρα μας εδώ, πως μας κατάντησε αυτή η Εύα με την περιέργειά της. Τί το ήθελε το μήλο; Αν δεν το έτρωγε, εμείς σήμερα δεν θα είχαμε αυτά τα βάσανα που περνάμε.
– Καλά μην κατηγορείς την Εύα, της είπε ο βασιλιάς και εγώ θα αναλάβω την τακτοποίησή σας! Θα σας δώσω ένα ωραίο δωμάτιο και την οικονομική δυνατότητα, ώστε να ζήσετε αξιοπρεπώς. Αύριο θα στείλω ανθρώπους μου. Εγώ είμαι ο βασιλιάς!
Κόκκαλο η γιαγιά! Την άλλη μέρα ήρθαν οι υπηρέτες του βασιλιά τους πήραν και τους πήγαν σε ένα ωραιότατο δωμάτιο του παλατιού. Σε ένα σημείο του δωματίου, ο βασιλιάς είχε βάλει ένα πιάτο σκεπασμένο και τους είπε:
– Όλα είναι δικά σας σε αυτό το δωμάτιο, αλλά αυτό το πιάτο μην το πειράξετε. Διαφορετικά, θα αναγκαστώ να σας απομακρύνω από εδώ.
Κάθισε το αντρόγυνο στο δωμάτιο αυτό, όμως μετά από μερικές μέρες, η γιαγιά άρχισε να ρωτά τον άνδρα της:
– Γέροντα, άραγε τί να έχει το πιάτο αυτό μέσα;
– Γυναίκα κάθισε ήσυχα, της έλεγε ο γέροντας.
– Λέω, απλά αναρωτιέμαι, δεν, δεν, όχι….!
Οι μέρες περνούσαν και η γιαγιά βασανιζόταν:
– Τί να έχει αυτό το πιάτο;
– Βρε δεν σου είπα γιαγιά, κάθισε ήσυχα, θα μας βγάλει ο βασιλιάς από εδώ μέσα! προσπαθούσε να την καθησυχάσει ο γέρος.
Όμως μία μέρα, η γιαγιά δεν άντεξε και σηκώνει το πιάτο, για να δει τι είχε μέσα. Και ξεπρόβαλλε μέσα απ’ αυτό ένα ποντικάκι και πετάχτηκε τσακ στα πόδια της. Πάει ο βασιλιάς μετά από 2 – 3 μέρες στο δωμάτιο και τους λέει:
– Τί έγινε; Είχε περιέργεια η Εύα ε; Εσύ δεν είχες; Δρόμο!
Αυτοί είμαστε εμείς!… Κρίνουμε και κατακρίνουμε, λες και εμείς είμαστε αλάνθαστοι και αναμάρτητοι…
