Είναι κάτι σαν το εθνικό μας σπορ- ιδίως όταν μιλάμε για τα σπορ, εκεί που ο τυφλός οπαδισμός κυριεύει μια πολύ μεγάλη μερίδα των θεατών και την κάνει να βλέπει τα πάντα υπό τον παραμορφωτικό καθρέφτη της άκρας υποκειμενικότητας που φλερτάρει με την στείρα βλακεία: η αποδόμηση παικτών και προπονητών που μεταμορφώνονται εν μία νυκτί από ζωντανοί θρύλοι σε μη αναστρέψιμα σαπάκια είναι το φόρτε μας.
Από τον εξέχοντα αυτό κανόνα δε θα μπορούσε να λείψει και ο τεράστιος Ρικ Πιτίνο: όταν προ τριετίας ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε μια… παράλογη κίνηση και τον έφερε στον Παναθηναϊκό, σύσσωμη η Ευρώπη υποκλίθηκε, ενώ έτυχε θερμής υποδοχής και στα μέρη μας από ενεούς οπαδούς του Τριφυλλιού (οι οπαδοί των υπολοίπων ομάδων δεν ήταν εξίσου γαλαντόμοι, μια και οι παρωπίδες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ευθυκρισίας).
Ο Αμερικανός Hall of Famer έφυγε από την Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση της (πρώτης, όπως αποδείχτηκε) σεζόν του στους Πράσινους λόγω ενός προσωπικού ζητήματος και επέστρεψε εκ νέου λίγους μήνες μετά.
Στο δεύτερο πέρασμά του η πλειονότητα- ναι, ακόμα και οπαδοί του Παναθηναϊκού- τον υποβίβασε από το στάτους του ημίθεου των πάγκων σε αυτό του part-time coach στην ΕΣΚΑΝΑ, καθώς, όπως έλεγαν, «γέρασε», «δεν ξέρει τι του γίνεται», «τον νοιάζει μόνο τι θα γράψει στο twitter», «είναι βαψομαλλιάς» (που είναι, αλλά δεν παίζει καμία σημασία…) και πολλές ακόμα ομοφιές που είχαν ως στόχο την πλήρη αποκαθήλωσή του.
Οι αντιδράσεις όταν γνωστοποιήθηκε πως η ΕΟΚ τον επέλεξε για τη θέση του Ομοσπονδιακού προπονητή ήταν επίσης έντονες, καθώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που φώναζαν «Πού πάμε με τον παππού, που ο μόνος του νταλκάς είναι να πετάξει καμιά ατάκα;» και προεξοφλούσαν πως η Εθνική μας θα πατώσει στο προολυμπιακό και δεν έχει καμία μα καμία πιθανότητα να προκριθεί στο Τόκιο.
Σήμερα βέβαια, οι ίδιοι άνθρωποι που έβριζαν- έστω και πίσω από την πλάτη του- τον Πιτίνο, σπεύδουν να τον αποθεώσουν: η Ελλάδα διέλυσε μ’ εξωπραγματικό μπάσκετ στο δεύτερο ημίχρονο τους Τούρκους στον ημιτελικό του προολυμπιακού και πηγαίνει τα ξημερώματα της Δευτέρας απέναντι στην σκληροτράχηλη Τσεχία (που, μην ξεχνάμε, επικράτησε σε ματσάρα επί των γηπεδούχων, και φαβορί για να κερδίσουν τους πάντες στο τουρνουά, Καναδών) για να ολοκληρώσει ένα πραγματικό θαύμα.
Και, εν προκειμένω, ο όρος «θαύμα» δεν αποτελεί τη συνήθη υπερβολή των δημοσιογράφων- όχι: η Επίσημη Αγαπημένη έχασε μέσα σε διάστημα λίγων ημερών Σπανούλη-Παπαπέτρου-Πρίντεζη (3 εμβληματικούς παίκτες, δηλαδή, που θα έπαιζαν βασικότατο ρόλο στην ομάδα), ήξερε εκ των προτέρων πως δε θα μπορούσε να έχει στο προολυμπιακό το τεράστιο αστέρι της, τον Γιάννη, που, έστω και λαβωμένος, πάει να διεκδικήσει το πρώτο του πρωτάθλημα στο ΝΒΑ, ενώ έπρεπε να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει και το… μειονέκτημα του να κάθεται στον πάγκο της ο παρωχημένος παππούς που δεν ξέρει τι του γίνεται. Ναι, βέβαια…
Βέβαια, ο Πιτίνο είναι μια ιδιοφυΐα των πάγκων που μάλλον κωφεύει όταν του επιτίθενται λεκτικά ο Μητσάρας 13, ο Τασάρας 7, ο Νικολάρας 21, ο Φίτσουλας 3 και ούτω καθεξής. Ο τύπος έχει κερδίσει τον τίτλο του NCAA με δύο διαφορετικά πανεπιστήμια και είναι ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία του κολεγιακού που έχει οδηγήσει 3 διαφορετικές ομάδες στο Final-4.
Επίσης, είναι ο προπονητής που δύο από τα μεγαλύτερα franchises του ΝΒΑ, οι Νικς και οι Σέλτικς, έστρωσαν εκατομμύρια δολάρια στα πόδια του προκειμένου να τους αναλάβει. Α, ναι: και είναι μέλος του Hall of Fame- μια συμπαθητική διάκριση θα λέγαμε στο χώρο της καλαθόσφαιρας.
Ο ξεπερασμένος Πιτίνο, λοιπόν, παρά τις ανυπέρβλητες, όπως έμοιαζαν, δυσκολίες που του τσάκισαν το ρόστερ, ουδέποτε έχασε την πίστη του στο θαύμα (διότι περί τέτοιου θα πρόκειται αν περάσουμε) της πρόκρισης, έλεγε και ξανάλεγε ότι πιστεύει στην ομάδα του και να που έχει φτάσει πολύ κοντά στη δικαίωση.
Μήπως τους ξεφτίλισε λίγο ο Πιτίνο;
Αλλάζοντας άρδην, σε ελάχιστο διάστημα, τον τρόπο που εδώ και πάρα πολύ καιρό σκέφτεται η εθνική μας (πάμε να δείρουμε όποιον μπορούμε στην άμυνα και μπροστά… έχει ο θεός), εφάρμοσε, με πυλώνες τους Καλάθη-Σλούκα, τακτική περίπου Run N Gun με επιθέσεις 8 seconds or less όπου μας παίρνει, μεταμόρφωσε εκ νέου, όπως είχε κάνει και στον Παναθηναϊκό, προς το καλύτερο τον Παπαγιάννη, εμφύσησε νοοτροπία νικητή σε παιδιά που δεν έχουν εμπειρία από το υψηλότερο επίπεδο και, εν ολίγοις, έκανε μια ομάδα που μετά βίας θα ήταν 3ο φαβορί για την κατάκτηση του Eurocup να φλερτάρει απροκάλυπτα με το πολυπόθητο εισιτήριο για το Τόκιο.
Σωστά μιλάς υποθετικέ κάποιε: η Τσεχία του παιχταρά Σατοράνσκι, του τεράστιου (από πάσης απόψεως) Βέσελι και του άκρως επικίνδυνου Μπλέικ Σιλμ (που έβαλε 31 ο αθεόφοβος στους Καναδούς!) δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα και έχει πολλές πιθανότητες να μας πετάξει εκτός και να μας αφήσει με την όρεξη. Συμφωνούμε.
Όμως, ακόμα κι αν στον τελικό σπάσουμε τα μούτρα μας, αυτό που θα έχει καταφέρει ο Πιτίνο θα ισούται περίπου με τον 13ο άθλο του Αμερικανού- αν και πλέον δηλώνει Έλληνας- Ηρακλή: ο σπουδαίος Ρικ πήρε μια ομάδα που έμοιαζε σαν πρόβατο επί σφαγή πριν ανέβει στο αεροπλάνο και τη μετέτρεψε σε μαχητικό λιοντάρι που κατάπιε αμάσητους τους Τούρκους και τώρα «βλέπει» τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αν ολοκληρωθεί, μάλιστα, το μπασκετικό έπος, τότε στο Τόκιο η εθνική μας θα είναι άλλη ομάδα: Γιάννης και Θανάσης θα δώσουν το παρών, ίσως έχουμε και καμιά έκπληξη με το ύστατο χαίρε του Σπανούλη και… βλέπουμε.
Καθόλου άσχημα για τον παρωχημένο βαψομαλλιά που πολλοί έψαχναν τρόπο για να τον ξεφτιλίσουν και αντιδρούσαν όταν του δόθηκαν τα κλειδιά της Εθνικής, ε;
Ναι, καθόλου άσχημα…
