Ο Αντώνης Φωστιέρης, Έλληνας ποιητής, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Γενιάς του ’70, αυτοβιογραφείται στο Μονόγραμμα, στην ΕΡΤ2, την προσεχή Δευτέρα 12 Νοεμβρίου στις 19.30.
Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά η καταγωγή του είναι από την Αμοργό και πήρε το όνομα του καπετάνιου παππού του. Η Αμοργός θεωρεί ότι ίσως έπαιξε ρόλο στη ροπή του προς την ποίηση. Πατρίδα του Σιμωνίδη, ενός ιαμβογράφου σαρκαστικού και ενδεικτικού του 7ου αιώνα, που άφησε πίσω του μια τέτοιου είδους ποιητική παράδοση αφού ο Φωστιέρης, πρόλαβε πολλούς Αμοργιανούς να ανταλλάσσουν μεταξύ τους περιπαικτικά δίστιχα, λίγο σαν τις ρίμες ή τα τσατίσματα άλλων περιοχών.
Δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε ηλικία δώδεκα ετών, ενώ ως μαθητής Γυμνασίου και Λυκείου συνεργάστηκε με τη «Διάπλαση των Παίδων» ένα περιοδικό το οποίο όχι μόνο έδινε την δυνατότητα να διαβάσεις πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για την ηλικία αυτή αλλά είχε και σελίδες συνεργασίας αναγνωστών, δημοσίευε κείμενα, μικρά πεζά, ποιήματα .
Μπήκε πρώτος στη Νομική Αθηνών την οποία και τέλειωσε επίσης με άριστα! Το πτυχίο με βαθμό 9,5 του έδωσε τη δυνατότητα να πάρει μια πολύ καλή υποτροφία του γαλλικού κράτους για τέσσερα χρόνια να πάει στο Παρίσι για σπουδές Ιστορίας Δικαίου.
Στην Ελλάδα επέστρεψε το καλοκαίρι του 1980 και συνεργάστηκε με το Θανάση Νιάρχο, εκδίδοντας το θρυλικό περιοδικό, που είχε τίτλο «Η Λέξη» με το πρώτο τεύχος να κυκλοφορεί τον Ιανουάριο του 1981. Είχε μια αναπάντεχα ενθουσιώδη υποδοχή και η κυκλοφορία του συνεχώς αυξανόταν.
Ασχολήθηκε κυρίως με το περιοδικό το οποίο εκδιδόταν ανελλιπώς επί τριάντα χρόνια ακριβώς, από τις αρχές του ’81 μέχρι τα τέλη του 2010. Κυκλοφόρησαν 205 τεύχη που μεταφράζονται σε περίπου είκοσι χιλιάδες σελίδες, πέντε χιλιάδες κείμενα και περισσότερους από χίλιους – διακόσιους συγγραφείς Έλληνες και ξένους.
Την πρώτη κιόλας χρονιά που κυκλοφόρησε «Η Λέξη» έβγαλε την επόμενη συλλογή, με τίτλο «Ο διάβολος Τραγούδησε Σωστά» Την ίδια εκείνη εποχή μετέφρασε από τα γαλλικά τις συμβουλές ενός νέου ποιητή του Μαρκ Ζακόμπ αλλά εκδόθηκαν και οι δύο πρώτες μεταφράσεις βιβλίων του στα αγγλικά. Τα μετέφρασε ο Κίμων Φράιερ, ο πατριάρχης της μετάφρασης εκείνη την εποχή. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν αρκετοί σημαντικοί μεταφραστές ασχολήθηκαν με τα βιβλία του. Ο Νικόλα Κροτσέτι, ο Μιχέλ Βολκοβιτς, ο Βίλι Πέντερσεν, ο Χανς και η Νίκη Αϊντερνάιερ, η Κλειώ Μαυροειδάκου – Μίλερ, ο Μόμα Ράντιτς, η Διονυσία Ζερβάνου και ο Τομ Νερ και συνολικά, όχι μόνο μετέφρασαν τα ποιήματα του αλλά φρόντισαν να εκδοθούν κιόλας στη γλώσσα και στη χώρα τους.
«Γενικά με συγκινεί όταν η ποίηση η οποία αρδεύεται και γονιμοποιείται από όλες τις πτυχές της ζωής και των άλλων τεχνών, όταν και εκείνη μπορεί να γίνει το έναυσμα, να δώσει την έμπνευση για να παραχθούν άλλα έργα, είτε ποιητικά, είτε ζωγραφικά, είτε μουσικά» λέει ο Αντώνης Φωστιέρης. Και τέτοιου είδους συναντήσεις είχε αρκετές με άλλους καλλιτέχνες, κυρίως ζωγράφους οι οποίοι εικονογράφησαν ή πήρανε αρχική έμπνευση και ιδέα από κάποια ποιήματα του, όπως ήταν ο Τσαρούχης, ο Μαυροΐδης, ο Μυταράς, ο Φασιανός, ο Ζουμπουλάκης, η Ανδρεάδου, ο Δεβετζής από τους νεότερους, ο Φαίδων ο Πατρικαλάκης και αρκετοί άλλοι. Και με τη μουσική, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιάννης ο Μαρκόπουλος και ο Θανάσης ο Νικόπουλος, είχαν μελοποιήσει ποιήματά του.
Το 2008 εκδόθηκε ένας συγκεντρωτικός τόμος όπου περιλαμβάνει όλα τα βιβλία τα ποιητικά από το 1970 ως το 2005, αυτής της τριάκοντα – πενταετίας δηλαδή. Και ένα χρόνο νωρίτερα είχε εκδοθεί μια συλλεκτική έκδοση με πρωτότυπα χαρακτικά του Αλέκου Φασιανού φιλοτεχνημένα με αφορμή κάποια ποιήματα του.
Παραγωγός Γιώργος Σγουράκης, σκηνοθεσία Κιμ Ντίμον, φωτογραφία Στάθης Γκόβας, ηχοληψία Λάμπρος Γόβατζης, μοντάζ Σταμάτης Μαργέτης, δημοσιογραφική επιμέλεια Ιωάννα Κολοβού, διεύθυνση παραγωγής Στέλιος Σγουράκης.
