Τον δρόμο χωρίς γυρισμό πήρε πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ
και γιατρειά στα πάθη που θα εξελιχθούν με ταχύτητα και δραματικότητα δεν υπάρχει καμία: ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε, μας κυβέρνησε και έφτασε τη χώρα «στο παρά ένα» της ολικής καταστροφής απόθανε:
Στη θέση του προβάλλει ήδη ένα νέο πολιτικό και κομματικό μόρφωμα από την ηγεσία του οποίου έχει πάρει διαζύγιο «η Ομπρέλα» (δηλαδή οι 53+ και κάτι ξέμπαρκοι παλιοί «σοφοί» Νέστορες της Κουμουνδούρου), στο οποίο ηγείται ένας ακραίος τακτικιστής, δηλαδή ένας καιροσκόπος, ένας κοντόφθαλμος, ένας (σε τελική ανάλυση που έλεγε κι ο Μαρξ και τον έκαναν άγαλμα) αμοραλιστής.
Μην γελιέστε, σύντροφοι! Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος γνώριζε άριστα τι έλεγε, παρά την αναδίπλωση που έκανε λίγες ώρες αργότερα, είχε μετρήσει το ειδικό βάρος των χαρακτηρισμών του για τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν βέβαιος για το αποτύπωμα που θα άφηναν στη δημόσια εικόνα του κόμματος και του αρχηγού του, είχε προεξοφλήσει πως το πέρασμα από τις πολιτικές συγκρούσεις στην προσωπική απαξίωση θα έχει κόστος και το πήρε.
Ο κ. Τσακαλώτος, μετρ της αστικής αυτοπεποίθησης (όπως ο ίδιος δήλωσε) δεν αποκάλεσε τον κ. Τσίπρα «τακτικιστή», δεν κατέγραψε στα θετικά του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ «τον τακτικισμό του», με την κλασική έννοια του όρου, αν το έκανε θα είχε επιδαψιλεύσει στον «Αλέξη» ιδιότητες καθόλου αποδεκτές.
Στην ουσία η κλασική ερμηνεία του τακτικισμού είναι η πλήρης απουσία κάθε ολοκληρωμένου σχεδίου στην πολιτική δραστηριότητα και η εμμονή στη χρήση μέσων για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου σκοπού «εδώ και τώρα», χωρίς αυτός να είναι ενταγμένος σε ένα ευρύτερο σχέδιο.
Ο κ. Τσακαλώτος με τη χρήση του όρου «τακτικισμός» προσέδωσε στον Αλέξη Τσίπρα τις πραγματικές, τις ουσιαστικές του ανθρώπινες και πολιτικές ιδιότητες. Σηματοδότησε τον καιροσκοπισμό του, την κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των γεγονότων, την αδυναμία του να συντάξει ή να υπηρετήσει ένα συνολικότερο πολιτικό σχέδιο, την προσαρμογή του στις συνθήκες που κάθε φορά επικρατούν, την διασύνδεση του με το άμεσο αποτέλεσμα και την εξ αυτού επικοινωνιακή του λειτουργία, τον πολιτικό (ου μην και τον προσωπικό) αμοραλισμό του.
Ο συνδυασμός μάλιστα αυτού του «τακτικισμού» με την δομική ανικανότητα του να επιλέξει ικανούς, παραγωγικούς συμβούλους ( σε μια προφανή σχέση αιτίου – αιτιατού) διαμορφώνει την τελική εικόνα ενός πολιτικού άνδρα που είναι μνημείο αμοραλισμού.
Για τον κ. Τσακαλώτο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν ορρωδεί προ ουδενός, αναζητά με μανία το πρόσκαιρο, το επικοινωνιακό, βολεύεται με τις μικρές ή τις μικρότερες «επιτυχίες», μέχρι εκεί μπορεί να λειτουργήσει, δεν είναι για κάτι περισσότερο, δεν μπορεί να υπηρετήσει ένα συνολικό πολιτικό σχεδιασμό, αυτή η προοπτική τον ξεπερνάει, δεν την αντέχει, άρα είναι, εξ ορισμού, για τα μικρά και τα λίγα.
Ομολογώ πως μια τόσο συγκλονιστική εικόνα της δομικής απαξίας του Αλέξη Τσίπρα κανένας δεν κατάφερε έως τώρα να περιγράψει, ο κ. Τσακαλώτος, προφανώς εξ ονόματος ολόκληρης της τάσης που ηγείται, αποκαθήλωσε το αριστερό είδωλο που με μεθοδικότητα είχε σμιλεύσει η ηγετική ομάδα του κόμματος, έκανε ακόμη και αυτή την «λαϊκότητα» να μοιάζει με αριστερό Δηληγιαννισμό.
Ούτε στα πιο προωθημένα όνειρά τους δεν θα μπορούσαν οι πολιτικοί αντίπαλοι του κ. Τσίπρα να ομολογήσουν υπέρ μιας τόσο αρνητικής δημόσιας εικόνας του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσακαλώτος το έπραξε με εκείνη την «αυτοπεποίθηση» που προσφέρει η αριστερά σε όσους την υπηρετούν «εξ αγχιστείας», άρα δεν διακινδυνεύουν «το πολιτικό τομάρι τους», έχουν τα δικά τους αποκούμπια για να τα βγάλουν πέρα.
Με τα λόγια του κ. Τσακαλώτου φιλοτεχνήθηκε το αληθινό πορτραίτο του κ. Τσίπρα, ένα πορτραίτο απεχθές και άφιλο.
Μετά από την εξέλιξη αυτή είναι σαφές πως οι δύο άνδρες δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν στην ίδια πολιτική στέγη (κοινωνική έχουν διαφορετική) και να συνεχίσουν να υπηρετούν το ίδιο πολιτικό σχέδιο, άλλωστε ο κ. Τσακαλώτος αυτή ακριβώς την ανικανότητα του «αγαπημένου του Αλέξη» αποκάλυψε ή μάλλον επιβεβαίωσε.
Ότι αποφάσισε (και το έπραξε) να καταστήσει τα πολιτικά επίδικα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τον χαρακτήρα του κόμματος, την εκλογή του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής από τα μέλη και την κυβερνησιμότητα του προσωπικά ζητούμενα και να συνδέσει τα στοιχεία του χαρακτήρα του κ. Τσίπρα με την πολιτική του εικόνα είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Δεν υπάρχει, πλέον, γυρισμός στην Κουμουνδούρου, ούτε πρόκειται να προκύψει ένα ενιαίο και συνεκτικό πολιτικό σχέδιο που να τους χωράει όλους και να τους δεσμεύει όλους.
Ο κ. Τσακαλώτος περιέγραψε τον υπεύθυνο για την υστέρηση και την προϊούσα διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, το έκανε με ένα ακραίο, επιθετικό τόνο, συνδύασε την περιγραφή με τον πανθομολογούμενο πολιτικό αμοραλισμό του κ. Τσίπρα και γύρισε πλευρό. Έχει μια τάση να υπερασπιστεί και να λειτουργήσει στους σχεδιασμούς της οποίας δεν υπάρχει χώρος για τακτικισμούς, έτσι διατείνεται ο ίδιος και όσοι τον ακολουθούν.
