…Ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Κορινθίους τους «παρακαλεί» να μη δεχθούν «εις κενόν» τη χάρη του Θεού.
Σ’ αυτή του την «παράκληση» κατορθώνει μέσα σε λίγες λέξεις…
Πρέπει να πούμε ότι από τα πιο καθοριστικά σημεία της πνευματικής μας πορείας είναι το ξεκαθάρισμα των προθέσεών μας, ο φωτισμός του αυτεξουσίου μας. Διότι εκεί βρίσκονται όλες οι θολές πηγές των κακιών, όπως και όλες οι υγιείς ρίζες των αρετών.
Εκεί θεμελιώνεται με λίγα λόγια το αιώνιο μέλλον μας.
Η ανακαίνιση λοιπόν της προαίρεσης μας, ο φωτισμός του αυτεξουσίου μας χρειάζεται, όπως είναι αυτονόητο, τη δική μας συνεργασία.
Χρειάζεται οι ίδιοι, χωρίς εσωτερικούς διχασμούς, με απλότητα και καθαρότητα να θελήσουμε να συνεργαστούμε με τη χάρη του Θεού.
Αυτή η «συνεργασία» αποτελεί το περιεχόμενο της χριστιανικής ζωής, στο οποίο αποβλέπει η διδασκαλία των Αποστόλων.
Αυτή η «συνεργασία» συσπειρώνει όλη την ύπαρξή μας στην αγάπη των εντολών του Χριστού και μας μαθαίνει να συμβιώνουμε με το Πνεύμα του Θεού.
Ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Κορινθίους τους «παρακαλεί» να μη δεχθούν «εις κενόν» τη χάρη του Θεού.
Σ’ αυτή του την «παράκληση» κατορθώνει μέσα σε λίγες λέξεις να τούς μεταδώσει δύο μεγάλα και σωτήρια νοήματα.
Πρώτον, τούς θυμίζει το χαρακτήρα του αποστολικού του έργου. Είναι συνεργάτης του Θεού και των ανθρώπων.
«Συνεργών», λοιπόν, με τον Χριστό τούς παρακαλεί να θελήσουν κι αυτοί να «συνεργαστούν» με τη χάρη Του, ώστε η δωρεά του Αγίου Πνεύματος, πού έλαβαν με το Βάπτισμα, να μην «πέσει» στο κενό της αδιαφορίας τους για την τήρηση του θελήματος του Θεού.
Δεύτερον, η χάρη του Θεού, πού δίνεται με τα μυστήρια, δεν εξαναγκάζει τη θέλησή μας να κινηθεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Περιμένει το δικό μας κόπο.
Θέλει να συμφωνήσουμε με τα προστάγματά Του και αυτοπροαίρετα να κινηθούμε. Όμως σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο μας διχάζει εσωτερικά η πνευματική ραθυμία –το φοβερό αυτό πάθος πού αδρανοποιεί τη θέλησή μας– το οποίο μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε ότι καλό κατανοούμε και θέλουμε.
