Όλοι μας είχαμε τέτοιους στο περιβάλλον μας. Γνωστούς, φίλους. Αδερφικούς φίλους. Γκόμενες-ους. Σπανίως και συγγενείς- προσωπικά έχω ακούσει μέχρι και περίπτωση πρώην συζύγου. Άνθρωποι που ήταν κοντά μας. Για χρόνια. Με ορισμένους από αυτούς είχαμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, όπως λένε.
Ιδεολογικά, ελάχιστοι από αυτούς ανήκαν στην Αριστερά. Μιλάω φυσικά για προ κρίσης, τότε, στην εποχή της αθωότητας. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό προοδευτικό κόμμα που μαχόταν για δικαιοσύνη και για τα δικαιώματα των μεταναστών.
Κάποιοι από αυτούς ήταν πασόκοι. Βαθύ ΠΑΣΟΚ, από Θεοφάνη Τόμπρα και πάνω. Άλλοι ανήκαν στη λεγόμενη λαϊκή Δεξιά. Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια κι έτσι. Οι περισσότεροι όμως ήταν απολιτίκ. Δεν είχαν ιδέα από πολιτική και ιδεολογίες.
Όταν ξέσπασε η κρίση πάθαμε όλοι σοκ. Και εμείς και εκείνοι. Σιγά σιγά εκείνοι, οι «δικοί μας» άνθρωποι άρχισαν να αλλάζουν. Απότομα πολιτικοποιήθηκαν- με έναν αλλόκοτο τρόπο. Ξαφνικά άρχισαν να μας αραδιάζουν κάτι θεωρίες που ανακάλυπταν στο ίντερνετ. Ένα κράμα ψευτομαρξισμού, εθνικισμού και συνομωισολογίας. Ώρες ώρες δε, μας δινόταν η εντύπωση πως η στάση τους απέναντί μας είχε αρχίσει να αλλάζει. Πως ξάφνου, μας έβλεπαν με μισό μάτι, πως –μεταξύ σοβαρού κι αστείου- μας πετούσαν σπόντες. Του στυλ ότι εμείς ήμασταν «βολεμένοι», «συμβιβασμένοι», πως αδιαφορούσαμε για τον ελληνικό λαό που λιμοκτονούσε.
«Ιδέα μου θα είναι», σκεφτόμασταν. «Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια.
Δεν παίζει…» Κι όμως… Σταδιακά οι άνθρωποι αυτοί απομακρύνθηκαν από τη ζωή μας. Δεν ξέραμε που βρίσκονται, τι κάνουν. Αν είχαν Facebook, τους βλέπαμε μόνο εκεί, χωρίς φυσικά καμία διάδραση μεταξύ μας. Ποστάρανε στάτους για «νεοφιλελεύθερους» και «γερμανοτσολιάδες» καθώς και άρθρα (ο Θεός να τα κάνει…) από κάτι site αδιανόητα.
Για λίγο σιωπή.
Και κάποια στιγμή μάθαμε πως αυτοί οι «φίλοι» μας, οι, πάλαι ποτέ, «δικοί μας άνθρωποι» μας συκοφαντούσαν. Μας κακολογούσαν πίσω από την πλάτη μας. Ακούσαμε κοινούς γνωστούς να μας λένε: «Καλά, ο τάδε φίλος σου δεν ήταν; Τι έχει μαζί σου; Γιατί σε θάβει δεξιά και αριστερά;». Οι πιο άτυχοι από εμάς το ανακαλύψαμε live στα σόσιαλ μίντια, εξετάζοντας ξανά και ξανά το άβαταρ που μας έβριζε. «Μα γιατί; Γιατί;»
Έφτασε το 2015. Ο Τσίπρας ήρθε στα πράγματα. Η ιστορία γνωστή: «Διαπραγμάτευση», δημοψήφισμα, τρίτο μνημόνιο. Μετανάστες εγκαταλελειμμένοι στα γκέτο. Αστυνομική βία στους συνταξιούχους. Περικοπές, αυξήσεις εισιτηρίων ΜΜΜ. Φόροι, φόροι, φόροι. Περιμέναμε πως οι «φίλοι» μας θα επέστρεφαν με την ουρά στα σκέλια. Πως θα μας ζητούσαν συγγνώμη. Μάταια όμως.
Και τελικά είχαμε νέα τους: «Τα ‘μαθες ρε για τον …; Διορίστηκε! Στο υπουργείο του τάδε. Καθαρίζει δύο χιλιάρικα το μήνα για πλάκα!»
Όλα αυτά λοιπόν έγιναν για κάποιο λόγο. Και εμείς είμαστε οι κακοί. Οι μισάνθρωποι. Οι «φιλελέδες». Ενώ οι άσπονδοι φίλοι μας ήταν οι αγαπησιάρηδες. Οι ανθρωπιστές. Οι «αριστεροί».
Θα έρθει η ώρα (όχι τόσο σύντομα όσο νομίζουν ορισμένοι αλλά θα έρθει) που η φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ θα σκάσει με πάταγο.
Καλό θα είναι για όλους εμάς να μην ξεχάσουμε εκείνους τους «συριζαίους φίλους». Και να μην τους ξαναφήσουμε να επιστρέψουν στις ζωές μας.
Ας μην την πατήσουμε δεύτερη φορά.
πηγη: gianniotis
