Ο Ιεραπόστολος της Αλάσκας Άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ (1797-1879),
με τη δυναμική προσωπικότητα και την πολυσχιδή δράση, ταξίδευε παράτολμα, με μια εύθραυστη βάρκα, στις Αλεούτες, από νησί σε νησί, για να μη στερούνται οι ιθαγενείς την πνευματική τους τροφή.
Το 1828, ταξιδεύοντας για πρώτη φορά στο νησί ‘Ακουν – διηγείται ο ίδιος – είδα όλους τους κατοίκους να στέκονται κατά μήκος της ακτής. Μόλις πάτησα το πόδι μου στην παραλία έτρεξαν με χαρά κοντά μου.
– Τι συμβαίνει; τους ρώτησα. Γιατί τόσο χαρούμενοι;
– Σας περιμέναμε, απάντησαν. Και θέλουμε να μείνετε μαζί μας όλη την ημέρα.
– Ποιος σας είπε ότι θα έρθω; ρώτησα έκπληκτος.
– Ο Σμιρενίκωφ, αποκρίθηκαν, ένας από τη φυλή μας, που είναι σαν αλλοπαρμένος.
– Να μου τον φέρετε εδώ.
Δεν χρειάστηκε όμως να τον φέρουν, γιατί ο Ιβάν Σμιρενίκωφ ήρθε μόνος του, με πλησίασε και μου είπε:
– Κατάλαβα ότι με ζητήσατε, και ήρθα να σας δω. Για την άφιξή σας με πληροφόρησαν δύο φίλοι μου.
– Ποιοι είναι αυτοί οι φίλοι σου;
– Λευκοί άνθρωποι, απάντησε εκείνος. Μένουν στα βουνά, όχι μακριά από εδώ, και μ’ επισκέπτονται κάθε μέρα.
Ο άνθρωπος αυτός, αγράμματος αλλά γνώστης του Ευαγγελίου, μου περιέγραψε τα χαρακτηριστικά τους. Ο ένας απ’ αυτούς μου θύμισε τον αρχάγγελο Γαβριήλ, όπως τον βλέπουμε στις εικόνες.
– Οι άνδρες αυτοί, συνέχισε ο ιθαγενής, μου εμφανίστηκαν λίγο μετά την βάπτισή μου.
– Πού μπορώ να τους συναντήσω; ρώτησα μ’ ενδιαφέρον.
– Θα τους ρωτήσω, υποσχέθηκε ο Σμιρενίκωφ.
Πήρε όμως από τους αρχαγγέλλους την εξής απάντηση:
– Ευχαρίστως θα τον δεχτούμε. Γιατί όμως θέλει να μας δει, αφού σας διδάσκει ό,τι ακριβώς και εμείς;
Τότε είπα με τον λογισμό μου: «Τι θα γίνει, αν δω πραγματικά αυτούς τους αγγέλους;» και κρίνοντας τον εαυτό μου ανάξιο, αποφάσισα να μην τους συναντήσω.
