Ότι και να λέμε, όσο και να το παίζουμε ανώτερος λαός κλπ, η αλήθεια είναι πως η χώρα μας τρώει τα παιδιά της. Αποτελεί δηλαδή το ζωντανό ιστορικό παράδειγμα του «ουδείς προφήτης στον τόπο του».
Να μη ξεχνάμε ότι οι Αθηναίοι καταδίκασαν τον Σωκράτη, οι Έλληνες σκότωσαν τον Ανδρούτσο, φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, και μάλλον Έλληνες ήταν εκείνοι που σκότωσαν πισώπλατα τον Καραϊσκάκη…
Τα ίδια και χειρότερα στην ακόμη πιο νεότερη ιστορία μας, όπου εκτός από εκείνο με τον προφήτη, ισχύει πολλαπλώς και το άλλο, το «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος». Το οποίο για να το συγκεκριμενοποιήσω στα δικά μας, τα σημερινά, επαληθεύεται με την περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά, που σήμερα γιορτάζει, και χρόνια του πολλά.
Ένας Σαμαράς που ανέλαβε την «κουτσουρεμένη» πρωθυπουργία το 2012, σε μια εποχή που η κρίση ήταν στο απόγειό της, και οι μισοί και παραπάνω Έλληνες ήταν στις πλατείες και σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα, υπνωτισμένοι από τις παπαριές των συριζαίων «σωτήρων», αυτών δηλαδή που σήμερα ή κρύβονται, ή είναι στα τέσσερα, ή διορίζουν μέχρι και τον πέμπτο ξάδερφό τους στο ευρύτερο δημόσιο μπας και προλάβουν να φάνε ότι απέμεινε.
Ο Σαμαράς λοιπόν, ως πρωθυπουργός, είχε να αντιμετωπίσει την τρόικα και τον Σόιμπλε απ τη μια, και τους αγανακτισμένους πολίτες με επικεφαλής τον Σύριζα από την άλλη. Έναν αγριεμένο Σύριζα που ότι και να έκανε ο Σαμαράς τον κατακεραύνωνε. Στείρα άρνηση παντού, και αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Πραγματικοί πράκτορες του χάους, και σαμποτέρ της Ελλάδας.
Δίπλα του, ο Σαμαράς, αντί για συμμάχους είχε τον κυρ Φώτη τον σοσιαλιστή, που καθημερινά του έβαζε τρικλοποδιές, μέχρι που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια για χάρη της ΕΡΤ και των δικαιωμάτων του … μοντέρ βάρδιας. Είχε και τον Μπένυ, που ειδικά τον πρώτο καιρό δεν τον άφηνε σε ησυχία, απαιτώντας να κυβερνά ο ίδιος, αρνούμενος να παραδεχτεί ότι το άλλοτε κραταιό Πασόκ ήταν απλά μια θλιβερή σκιά του εαυτού του, με την πλειοψηφία των στελεχών του να έχουν μετακομίσει εν χορώ στον Σύριζα. Ένα κλασικό παράδειγμα της ζημιάς του Μπένυ ήταν ότι έβαλε βροντερό βέτο για τον νέο συνδικαλιστικό νόμο, που ο Σαμαράς είχε έτοιμο προς ψήφιση από το 2013, και που σήμερα αποτελεί προαπαιτούμενο για την αξιολόγηση.
Παράλληλα, ο Σαμαράς, εκτός από τους παραπάνω φανερούς «εχθρούς» είχε και φίδια στον κόρφο του. Τις περίφημες «άτυπες» συνιστώσες της Ν.Δ. δηλαδή τους καραμανλικούς, τους ντορικούς, τους ακροδεξιούς, κλπ κλπ.
Εν ολίγοις ο Σαμαράς είχε πολλαπλά μέτωπα να αντιμετωπίσει, περικυκλωμένος από παντού, και κατά τη γνώμη μου τα κατάφερε μια χαρά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά άποψή μου είναι ότι στο μέτρο του δυνατού, και σε σχέση με την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα η χώρα έβαινε προς έξοδο από την κρίση. Χώρια που και οι τράπεζες ήταν ανοικτές, και πλεόνασμα υπήρχε, και οι αγορές είχαν αρχίσει να της δείχνουν εμπιστοσύνη.
Και όλα αυτά ο Σαμαράς τα πέτυχε μόνος του, με μια μικρή παρέα δικών του ανθρώπων, σε ένα εντελώς εχθρικό γι αυτόν περιβάλλον, με τους μισούς (πασόκους και κουβελικούς) υπουργούς του να τον υπονομεύουν κανονικά, με τα ΜΜΕ να τον σταυρώνουν καθημερινά, και με την πλειοψηφία των πολιτών να τον κατακρίνει ως ανάλγητο.
Αυτή βέβαια η υπερπροσπάθεια ουδόλως αναγνωρίστηκε, κι αυτό είναι λογικό διότι είμαστε Έλληνες αφού, και όπως είπαμε πάντα θέλουμε να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου, και πάντα όταν δούμε δένδρο να καρποφορεί το πετροβολάμε.
Γι αυτό και ο Σαμαράς κατασυκοφαντήθηκε από παντού. Ήταν φασίστας, ήταν χρυσαυγίτης, ήταν μασόνος, ήταν σαδιστής, ήταν γερμανοτσολιάς, ήταν… ήταν.
Και έπρεπε να τον ξεφορτωθούμε για να σωθούμε… και τον ξεφορτωθήκαμε.
Και σωθήκαμε… πάρτε να’χετε δηλαδή.
Το μόνο καλό που βγήκε απ όλη αυτή την αδικία, ήταν η αναγνώριση του έργου Σαμαρά, όχι από κάποιους ιστορικούς του μακρινού μέλλοντος όπως φανταζόμουν, αλλά σήμερα, και μάλιστα από τον μέσο πολίτη, αυτόν που συνεχίζει να έχει κάποια ζωντανά εγκεφαλικά κύτταρα… όσο για τους υπόλοιπους, εκείνους δηλαδή που μας καταδίκασαν στην εξαθλίωση με την ψήφο τους… πέρα βρέχει. Εξάλλου, οι περισσότεροι εξ αυτών βρήκαν νέο σωτήρα… τον κοντοπίθαρο Αρτέμη, που κάποιος μαγεμένος από τα τρισεκατομμύριά του μου είπε προχθές: «δεν είναι δυσμορφικός ρε ο Αρτέμης, έτσι ήταν και ο Σωκράτης… απευθείας απόγονός του είναι ο αρχηγός, και έχει αποδείξεις και ντοκουμέντα που θα τα βγάλει στη φόρα όταν με το καλό γίνει πρωθυπουργός»!!!!
Αυτά ζούμε, και με την ευκαιρία Χρόνια Πολλά και πάλι Αντώνη!
ΥΓ- Και για να μη ξεχνιόμαστε, η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, κλπ. βγήκαν από τα δικά τους μνημόνια επειδή πολύ απλά ΔΕΝ είχαν Σύριζα… κι αν είχαν ήταν στα πλαίσια του 3-6%
Ο δικός μας που θέριεψε, είδατε τι μας έκανε.
πηγη: gianniotis
