Δεν έχω τι να γράψω. Δεν ξέρω πως μπορεί να περιγράψει κανείς αυτό που προσέφερε σε επίπεδο απόδοσης ο Παναθηναϊκός απέναντι στη Μαρσέιγ.
Ένα ματς που έληξε 1-0, αλλά χρωστούσε στους Πράσινους ακόμα ένα γκολ, ήταν η απόλυτη εμφάνιση.
Απέναντι σε έναν αντίπαλο με 6πλάσιο μπάτζετ, με παίκτες που τρέχουν και τους κοιτάς με κυάλια, αλλά όχι ακόμα ομάδα, ανέτοιμος, εμφανίστηκε στη Λεωφόρο και έγινε, χάρη στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, το ποντίκι της υπόθεσης.
Η γάτα δεν ήταν ο Παναθηναϊκός. Ήταν και είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς που με τις επιλογές του και σε επίπεδο εντεκάδας αλλά και προσέγγισης του παιχνιδιού, τόσο στην προετοιμασία όλη την εβδομάδα, όσο και στη διάρκεια του ματς, κατάφερε να εξαφανίσει τους Μασσαλούς, που είχαν μόλις δύο επικίνδυνες φάσεις, μία κεφαλιά του Ομπαμεγιάνγκ που έφυγε πολύ άουτ και το σουτ που η μπάλα σταμάτησε στο κεφάλι του Γεντβάι.
Είναι απίστευτος ο βαθμός προσαρμογής των νέων παικτών στην ομάδα. Τρεις παίκτες καινούργιοι βασικοί και ο Παναθηναϊκός κάνει το καλύτερο του παιχνίδι στην 3ετία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Ο Ιβάν έχει την κορυφαία προπονητική του βραδιά στον πράσινο πάγκο και το αποτέλεσμα σε συνδυασμό με την εμφάνιση και τις υποσχέσεις, ολοκληρώνει την κορυφαία ευρωπαϊκή και εν γένει βραδιά για τους Πράσινους μετά το Ολίμπικο!
Τι έκανε λοιπόν ο Ιβάν; Σόκαρε τη Μαρσέιγ. Αν ήμουν αντίπαλος προπονητής θα σοκαριζόμουν από τις επιλογές εντεκάδας και από τα χαρακτηριστικά των παικτών που δεν τα είχα υπολογίσει. Η εικόνα του ματς έδειξε ότι ο Μαρθελίνο Τοράλ είχε προετοιμαστεί για έναν Παναθηναϊκό με Μπερνάρ-Παλάσιος στα άκρα.
Ο Ιβάν άφησε έξω και τους δύο που δεν είχαν προσφέρει τίποτα στα ματς με τη Ντνίπρο, αλλά και γενικά μέσα στο 2023 με ελάχιστες εξαιρέσεις, έβαλε τον Μαντσίνι και τον ανεβασμένο φέτος Βέρμπιτς και μπέρδεψε την αντίπαλη άμυνα με τις κινήσεις που έκαναν οι 4 μπροστά. Κερασάκι στην τούρτα; Ο Βαγιαννίδης.
Με τις επιλογές του ο Ιβάν έδωσε μήνυμα σε όλη την ομάδα ότι όποιος δεν έχει αυτοπεποίθηση, όποιος δεν μπει με διάθεση να δείξει ότι ο Παναθηναϊκός είναι το αφεντικό, δεν έχει θέση στην βασική εντεκάδα. Και το μήνυμα ελήφθη από όλους
Κατοχή 70-30, τελικές 3-1 στο πρώτο ημίχρονο, κανένας κίνδυνος για τον Παναθηναϊκό, που είχε κυριαρχήσει και αν ο Βέρμπιτς σε δύο περιπτώσεις δεν κρατούσε τη μπάλα, αλλά την έδινε στον επελαύνοντα Μαντσίνι, μπορεί το γκολ να είχε μπει από το πρώτο ημίχρονο.
Κι εκει που περιμένει κανείς να δει έναν πιο συντηρητικό Παναθηναϊκό στο Β΄ημίχρονο, ως απόρροια και της υψηλής έντασης στο πρώτο μισό, βλέπει από το 47ο λεπτό και μετά ένα 13λεπτο απόλυτης κυριαρχίας. Τετ α τετ Σπόραρ που ήταν οφσάιντ, μετά Σπόραρ στον Τζούρισιτς, αλλά κακό σουτ και εκτός ισορροπίας, ύστερα σέντρα από πλάγια του Μαντσίνι, ο Σπόραρ μπερδεύει τα πόδια του από τα 5 μέτρα και μετά κεφαλιά του Βιλένα σε ριμπάουντ.
Κραυγαλέα φάση δεν ήταν καμία, αλλά ήταν όλες φάσεις που προήλθαν από τρομερή ανάπτυξη και τριγωνάκια που δημιουργούνταν σε ένα σημείο και μετακινούνταν αρμονικά πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Η τριάδα Μαντσίνι-Τζούρισιτς-Βαγιαννίδης έκανε όργια.
Η κόκκινη του Κοντογκμπιά ήταν ένα δείγμα της ευφυΐας που έχει ο Τζούρισιτς που κατάλαβε ότι μπορεί να κερδίσει την 2η κίτρινη, έβαλε σωστά το πόδι και έδωσε τη χαριστική βολή στους αποκαμωμένους Μασσαλούς που έδειχναν όχι κουρασμένοι, αλλά σοκαρισμένοι από την ικανότητα του αντιπάλου να τους ρίχνει στα σχοινιά και να τους σφυροκοπά.
Αυτό που έλειπε από τον Παναθηναϊκό ήταν ο Ιωαννίδης. Το παιχνίδι ήταν τέτοιο που ο Σπόραρ δε βολευόταν, είχε κλειστεί από τους αντίπαλους αμυντικούς και ο Ιωαννίδης έμοιαζε ταμάμ για να ξεκλειδώσει τις ακόμα καλύτερες ευκαιρίες.
Ο Ιβάν δε δίστασε να φρεσκάρει την ομάδα, να βγάλει τον φανταστικό Βιλένα, τον πολύ καλό Βέρμπιτς και τον Τζούρισιτς και να πάρει από τις αλλαγές αυτό που έψαχνε. Με το χτύπημα της κόμπρας, έχοντας κουράσει τον αντίπαλο, σε ένα στυλ που ο Ιβάν, ο Πέρεθ, ο Παναθηναϊκός εκπαιδεύτηκε άριστα πέρσι, βρήκε τη φάση που ήθελε.
Μαντσίνι στον Μπερνάρ, Μπερνάρ στον Λάζλο, Λάζλο κάπως αδέξιο σκάψιμο, Ιωαννίδης απαλο άγγιγμα και ο Μπερνάρ απέναντι στην εστία με μόνο αντίπαλο τον τερματοφύλακα, ο οποίος, όπως και όλη η άμυνα της Μαρσέιγ, δεν είχε πάρει χαμπάρι πότε έφτασε εκεί ο Μπερνάρ.
Ότι θα φτάναμε να κερδίζουμε 1-0 και να λέμε «κρίμα, να μη μπει ένα 2ο γκολ», είναι η κορωνίδα της σπουδαίας παράστασης που έδωσαν και ο Ιβάν και ο Παναθηναϊκός του.
