Η ασυδοσία σε όλο της το μεγαλείο. Όσοι έβριζαν το βράδυ του Σαββάτου τον Γιώργο Δώνη δεν σκέφτηκαν ποτέ πως θα ένιωσε η μητέρα του που βρισκόταν στο γήπεδο για να παρακολουθήσει το ματς της ΑΕΛ με τον Παναθηναϊκό.
Είναι ωραίο να βλέπουμε κάποιες φορές το ποδόσφαιρο από την ανθρώπινη πλευρά του. Μία από αυτές ήταν σίγουρα και το βράδυ του Σαββάτου στη Λάρισα. Ο Γιώργος Δώνης επέστρεφε σε μία πόλη ιδιαίτερα γνώριμη σε εκείνον. Εκεί έγραψε ένα από τα πιο επιτυχημένα κεφάλαια της καριέρας του ως προπονητής. Με τον Δώνη στον πάγκο της η ΑΕΛ σημείωσε την τελευταία της μεγάλη επιτυχία. Μία στιγμή από εκείνες που την καθιστούν την πιο επιτυχημένη επαρχιακή ομάδα στην Ελλάδα. Και φυσικά αναφερόμαστε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 2007 όταν και επικράτησε στον τελικό του Πανθεσσαλικού του Παναθηναϊκού με 2-1.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ο κόσμος της ΑΕΛ να υποδεχθεί τον σημερινό προπονητή του Τριφυλλιού με τρόπο τέτοιο που θα δείχνει πως αν μη τι άλλο αναγνωρίζει την προσφορά του στο σύλλογο. Κι όμως. Όχι μόνο δεν συνέβη κάτι τέτοιο αλλά ο Γιώργος Δώνης άκουσε από την εξέδρα τις πλέον χυδαίες εκφράσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα του Σαββάτου. Εκφράσεις που ξεφεύγουν από την καθιερωμένη αντιπαλότητα που μπορεί να προκύψει μέσα σε ένα 90λεπτό.
Εδώ, λοιπόν, έρχεται να προστεθεί μία ακόμα παράμετρος που δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το καθαρά αγωνιστικό. Αφορά την πιο ανθρώπινη πλευρά του ποδοσφαίρου στην οποία και αναφερθήκαμε λίγες γραμμές παραπάνω. Χθες στο γήπεδο βρίσκονταν αρκετοί συγγενείς του Γιώργου Δώνη μεταξύ των οποίων και η μητέρα του. Είχε έρθει για να δει τον γιο της και τον εγγονό της. Είχε κάθε λόγο να τους καμαρώσει τον έναν σε ρόλο καπετάνιου μίας ομάδας που σταδιακά κερδίζει τον σεβασμό και την εκτίμηση όλης της φίλαθλης Ελλάδας και τον άλλον να τιμά τη φανέλα που κάποτε φόρεσε και ο πατέρας του.
Τόσο η μητέρα του όσο και οι υπόλοιποι συγγενείς είχαν την ευκαιρία να βρεθούν από νωρίς στο γήπεδο, να ζήσουν από κοντά τη τέταρτη συνεχόμενη νίκη στο πρωτάθλημα και αμέσως μετά το τέλος της αναμέτρησης να πάνε στα αποδυτήρια και να συγχαρούν τους δικούς τους ανθρώπους. Άραγε όμως όλοι εκείνοι που κατά τη διάρκεια του αγώνα έβριζαν με το χειρότερο τρόπο τον προπονητή του Παναθηναϊκού σκέφτηκαν πως θα αισθάνεται η ίδια του η μητέρα ακούγοντάς τους να μιλούν έτσι για το παιδί της;
Είναι πράγματι ανίκητη η ανθρώπινη βλακεία. Άνθρωποι που πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας και γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται κανείς να τους τιμωρήσει για τη συμπεριφορά τους απλά και μόνο γιατί… ζουν στην Ελλάδα, μπορούν να ξεστομίζουν ό,τι θέλουν χωρίς ίχνος τακτ. Γιατί προφανώς αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε μία χώρα του εξωτερικού οι συγκεκριμένοι δεν θα έβλεπαν ξανά το γήπεδο ούτε με το κιάλι. Η ασυδοσία σε όλο της το μεγαλείο.
Πως θα αισθάνονταν άραγε οι ίδιοι αν γινόταν κάτι αντίστοιχο με τη δική τους μητέρα; Κανείς δεν σκέφτηκε να μπει στη θέση του Γιώργου Δώνη. Δεν πέρασε από κανενός το μυαλό πως και ο προπονητής των πράσινων είναι πρώτα από όλα άνθρωπος. Το ότι εκτίθεται λόγω της δουλειάς του πολύ περισσότερο του συνηθισμένου στον κόσμο, δεν νομιμοποιεί αντιδράσεις σαν αυτές του Σαββάτου. Δυστυχώς όμως με τη βλακεία δεν μπορεί να τα βάλει κανείς. Είναι ένα παιχνίδι χαμένο από τα αποδυτήρια.
