Είναι μια μορφή εξουσίας…
Ίσως το να αναγκάσεις τους ανθρώπους να πιστέψουν τα ψέματά σου, ακόμη και αφού παραδεχτείς ότι λες ψέματα, είναι η πιο αγνή μορφή εξουσίας.
Η αληθινή δύναμη έγκειται στο να κάνεις τους ανθρώπους να φοβούνται κάτι που δεν υπάρχει, και να τους κάνεις να εγκαταλείψουν τη λογική στο όνομα της προστασίας τους από την επινοημένη απειλή.
Όχι απλώς η εγκυρότητα της εμπειρίας, αλλά η ίδια η ύπαρξη της εξωτερικής πραγματικότητας αρνούνταν σιωπηρά από τη φιλοσοφία τους. Η αίρεση των αιρέσεων ήταν κοινή λογική».
Τζορτζ Όργουελ, 1984
Η αφήγηση περί “πανδημίας του Covid” είναι τρελή. Αυτό έχει καθιερωθεί εδώ και πολύ καιρό, δεν χρειάζεται πραγματικά να αναφερθούμε στο πώς ή στο γιατί εδώ. Διαβάστε τον παλιό μας κατάλογο.
Οι κανόνες είναι ανούσιοι και αυθαίρετοι, τα μηνύματα αντιφατικά, η ίδια η υπόθεση παράλογη.
Κάθε μέρα κάποια νέα παραφροσύνη εκτοξεύεται στον κόσμο, και ενώ πολλοί από εμάς γουρλώνουμε τα μάτια μας, υψώνουμε τη φωνή μας ή απλά γελάμε… πολλοί περισσότεροι την αποδέχονται, την πιστεύουν, την αφήνουν να συνεχιστεί.
Πάρτε την κατάσταση στον Καναδά αυτή τη στιγμή, όπου η κυβέρνηση έχει επιβάλει υποχρεωτικό εμβολιασμό στους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο στη Βρετανική Κολομβία πάνω από 3.000 εργαζόμενοι στα νοσοκομεία ήταν σε άδεια άνευ αποδοχών από την 1η Νοεμβρίου.
Πώς ανταποκρίθηκαν οι τοπικές κυβερνήσεις στις ελλείψεις προσωπικού;
Ζητούν από τους εμβολιασμένους υπαλλήλους που έχουν βρεθεί θετικοί στο Covid να εργαστούν.
Ανεξάρτητα από το αν πιστεύετε ή όχι ότι το τεστ σημαίνει κάτι, θεωρητικά σημαίνει. Στην πραγματικότητα που προσπαθούν να μας πλασάρουν καθημερινά, το θετικό τεστ σημαίνει ότι μεταφέρετε μια επικίνδυνη ασθένεια.
Έτσι, ζητούν από ανθρώπους που υποτίθεται ότι φέρουν έναν “θανατηφόρο ιό” να εργαστούν, αντί να αφήσουν τους απολύτως υγιείς ανεμβολίαστους ανθρώπους να πάρουν απλώς πίσω τις δουλειές τους.
Αυτό είναι παραφροσύνη.
Αλλά θα μπορούσε κάτι να απεικονίσει πιο τέλεια τις προτεραιότητες αυτών που διευθύνουν το παιχνίδι;
Γνωρίζουμε ήδη ότι δεν πρόκειται για έναν ιό, δεν πρόκειται για την προστασία των υπηρεσιών υγείας και δεν πρόκειται για τη διάσωση ζωών. Κάθε μέρα οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την “πανδημία” το παραδέχονται με τις πράξεις τους, ακόμη και με τα λόγια τους.
Αντίθετα, φαίνεται ότι πρόκειται για την επιβολή κανόνων που δεν έχουν κανένα νόημα, για την απαίτηση συμμόρφωσης σε βάρος της λογικής, για τη χάραξη αυθαίρετων γραμμών στην άμμο και την απαίτηση από τους ανθρώπους να τις σέβονται, για το να κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν “γεγονότα” που είναι αποδεδειγμένα αναληθή.
Αλλά γιατί; Γιατί η ιστορία του Covid είναι παράλογη και αντιφατική; Γιατί μας λένε από τη μια να φοβόμαστε και από την άλλη ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβόμαστε;
Γιατί η “πανδημία” είναι τόσο εντελώς παράλογη;
Θα μπορούσατε να ισχυριστείτε ότι πρόκειται για απλή σύμπτωση. Το υποπροϊόν μιας πολυεστιακής εξελισσόμενης αφήγησης, μιας ιστορίας που αφηγούνται χίλιοι συγγραφείς ταυτόχρονα, ο καθένας από τους οποίους ενδιαφέρεται να καλύψει το δικό του μικρό κομμάτι της ατζέντας του. Ένα αυτοκίνητο με πολλούς οδηγούς που μάχονται για ένα μόνο τιμόνι.
Πιθανόν να υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό.
Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ο έλεγχος, ο αληθινός έλεγχος, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ένα ψέμα.
Στην κλινική ψυχολογία ένα από τα διαγνωστικά σημάδια του ψυχοπαθούς είναι ότι λέει περίτεχνα ψέματα, καταναγκαστικά. Πολλές φορές θα πουν ένα ψέμα ακόμη και αν η αλήθεια θα ήταν πιο ωφέλιμη.
Κανείς δεν ξέρει γιατί το κάνουν αυτό, αλλά έχω μια θεωρία, και ισχύει για τα σμήνη των μικρών ποντικομυαλών που τρέχουν στους υπονόμους της εξουσίας όπως ισχύει και για κάθε μεμονωμένο τέρας.
Αν θέλετε να ελέγξετε τους ανθρώπους, πρέπει να τους λέτε ψέματα, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να εγγυηθείτε ότι θα έχετε εξουσία.
Αν στέκεστε στο δρόμο και φωνάξω “πρόσεχε, έρχεται ένα αυτοκίνητο” και μετακινηθείτε ακριβώς τη στιγμή που ένα αυτοκίνητο περνάει, δεν θα μάθω ποτέ αν μετακινηθήκατε επειδή το είπα ή επειδή όντως υπήρχε ένα αυτοκίνητο.
Αν το ενδιαφέρον μου είναι να βεβαιωθώ ότι δεν θα πάθετε κακό, αυτό δεν θα με ενδιέφερε ούτε έτσι ούτε αλλιώς.
Αλλά, τι γίνεται αν ο μόνος πραγματικός μου στόχος είναι η ικανοποίηση να σε βλέπω να κάνεις αυτό που σου λέω, απλά και μόνο επειδή το είπα;
… λοιπόν, τότε θα πρέπει να φωνάξω μια προειδοποίηση για ένα αυτοκίνητο που δεν υπάρχει, και να σας δω να αποφεύγετε μια φανταστική απειλή. Ή, πράγματι, να σας πω ότι δεν υπάρχει αυτοκίνητο και να σας δω να σας πατάνε.
Μόνο έτσι μπορώ να δω ότι τα λόγια μου σημαίνουν περισσότερα για εσάς από την αντιληπτή πραγματικότητα, και μόνο τότε ξέρω ότι έχω πραγματικά τον έλεγχο.
Δεν μπορείτε ποτέ να ελέγξετε τους ανθρώπους με την αλήθεια, επειδή η αλήθεια έχει μια ύπαρξη έξω από εσάς που δεν μπορεί να αλλάξει ή να κατευθυνθεί. Μπορεί να είναι η ίδια η αλήθεια που ελέγχει τους ανθρώπους, όχι εσείς.
Δεν μπορείτε ποτέ να αναγκάσετε τους ανθρώπους να υπακούσουν σε κανόνες που έχουν νόημα, γιατί μπορεί να υπακούουν στη λογική, όχι στη δική σας δύναμη.
Η αληθινή δύναμη έγκειται στο να κάνεις τους ανθρώπους να φοβούνται κάτι που δεν υπάρχει, και να τους κάνεις να εγκαταλείψουν τη λογική στο όνομα της προστασίας τους από την επινοημένη απειλή.
Για να διασφαλίσετε ότι έχετε τον έλεγχο, πρέπει να κάνετε τους ανθρώπους να βλέπουν πράγματα που δεν υπάρχουν, να κάνετε τους ανθρώπους να ζουν σε μια πραγματικότητα που οικοδομείτε γύρω τους και να αναγκάζετε τους ανθρώπους να ακολουθούν αυθαίρετους, αντιφατικούς κανόνες που αλλάζουν μέρα με τη μέρα.
Για να δοκιμάσετε πραγματικά την πίστη τους, την ύπνωση τους, θα μπορούσατε ακόμη και να τους πείτε ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβούνται πια, αλλά πρέπει να ακολουθούν τους κανόνες ούτως ή άλλως.
Ίσως αυτό να είναι το νόημα. Ίσως η ιστορία δεν πρέπει να είναι πιστευτή. Ίσως οι κανόνες δεν πρέπει να βγάζουν νόημα, αλλά να τηρούνται.
Ίσως όσο πιο αντιφατικοί και παράλογοι γίνονται οι κανονισμοί, τόσο περισσότερο εκτιμάται η συμμόρφωσή σας.
Ίσως αν μπορείτε να αναγκάσετε ένα άτομο να εγκαταλείψει την κρίση του υπέρ της δικής σας, να έχετε τον απόλυτο έλεγχο της πραγματικότητάς του.
Ξεκινήσαμε με ένα απόσπασμα του Όργουελ, οπότε ας τελειώσουμε και με ένα:
“Η εξουσία είναι να κάνεις κομμάτια τα ανθρώπινα μυαλά και να τα συναρμολογείς ξανά σε νέα σχήματα της δικής σου επιλογής”.
Αυτό δεν είναι που βλέπουμε τώρα; Αυτό που βλέπουμε από την αρχή;
Άνθρωποι που τους “κομματιάζουν” το μυαλό ώστε να φοβούνται κάτι που τους είπαν ότι δεν είναι τρομακτικό, να ακολουθούν κανόνες που τους είπαν ότι δεν είναι απαραίτητοι, να παίρνουν “φάρμακα” που τους είπαν ότι δεν δουλεύουν.
Ίσως ο εξαναγκασμός των ανθρώπων να πιστέψουν τα ψέματά σας, ακόμη και όταν παραδέχεστε ότι λέτε ψέματα, είναι η πιο αγνή έκφραση της εξουσίας.
Πηγή: Off-Guardian Γράφει ο Kit Knightly
