Το Άγιον Όρος, που σε καθημερινή βάση επισκέπτονται επώνυμοι και ανώνυμοι και το οποίο αποτελεί μαζί με την Ακρόπολη μία ιδιαίτερη «πρεσβεία» για την πατρίδα μας, οφείλει η Πολιτεία να συνδράμει στα δίκαια αιτήματα των οικιστών του και να τα περιλάβει στις προτεραιότητές της.
Στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης θα περίμενε κανείς, εκτός από την αναφορά του πρωθυπουργού και της υπουργού Παιδείας για τις σχέσεις με την Εκκλησία της Ελλάδος, να ακουστούν δύο λόγια μόνο για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το «μαρτυρικό» Φανάρι, και τα Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία.
Τα Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία που δίνουν καθημερινά τον αγώνα επιβίωσης της ελληνικότητάς τους σε αλλόθρησκες χώρες και το ανεκτίμητο κομμάτι του ελληνικού χώρου που φιλοξενεί την αυτοδιοίκητη Αθωνική Πολιτεία, μοναδικό στον κόσμο «ζωντανό» μοναστικό κέντρο.
Και επειδή καθ’ ύλην αρμόδιος φορέας για τα παραπάνω είναι το υπουργείο Εξωτερικών, επιφορτισμένο με πολύ σοβαρά ζητήματα, περιμένουμε -σχετικά -σύντομα ο αρμόδιος υπουργός να δείξει δείγματα γραφής ενημερώνοντας για τις προθέσεις της κυβέρνησης, την ακολουθητέα πολιτική και το κυβερνητικό ενδιαφέρον για τους τόπους αυτής της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όχι μόνο…
Χάριν αντικειμενικότητας, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι στο παρελθόν έγιναν προσπάθειες από αρμόδιους υπουργούς, υφυπουργούς και ειδικούς γραμματείς προσέγγισης και ενίσχυσης των κορυφαίων αυτών θεσμών, πράγμα που ο κάθε Έλληνας -πιστός στην Εκκλησία ή αδιάφορος-περιμένει να συνεχιστούν με μεγαλύτερο ζήλο, για λόγους ευκόλως κατανοητούς…
Ο ιστορικός Διονύσιος Ζακυθηνός, στο αφιέρωμα του περιοδικού «Εστία» για τη χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους, γράφει, μεταξύ άλλων, σπουδαίων στιγμών και ακτινοβολίας του Αγίου Όρους: «Το Άγιον Όρος δεν υπήρξε μόνον τόπος πνευματικής ασκήσεως, αλλά και χώρος πολιτικής εμπειρίας. Δι᾽ αυτού εκυκλοφορούντο προς πάσας τας κατευθύνσεις άνθρωποι, θεωρίαι, κανόνες δικαίου, θεσμοί πολιτικοί, διοικητικοί και κοινωνικοί, κοινωνικαί σχέσεις και εξαρτήσεις, κυβερνητικαί, διπλωματικαί, οικονομικαί και φορολογικαί μέθοδοι. Οι ηγεμόνες των ορθοδόξων κρατών εύρισκον εν τη μεγάλη μοναχική πολιτεία και το ανθρώπινον στοιχείον και τα πρότυπα…
Επιπλέον είναι εξαιρετικά σημαντική η συμβολή της μεγάλης μοναστικής πολιτείας, δηλ. του Αγίου Όρους, εις την γένεσιν κεντροφύγων ροπών, εις την δημιουργίαν κριτηρίων διαφοροποιήσεως, εις χειραφετήσεις και κατ᾽ ακολουθίαν εις την διαμόρφωσιν εθνικών κοινοτήτων και εθνικών πολιτισμών…».
Το Άγιον Όρος, που σε καθημερινή βάση επισκέπτονται επώνυμοι και ανώνυμοι και το οποίο αποτελεί μαζί με την Ακρόπολη μία ιδιαίτερη «πρεσβεία» για την πατρίδα μας, οφείλει η Πολιτεία να συνδράμει στα δίκαια αιτήματα των οικιστών του και να τα περιλάβει στις προτεραιότητές της. Άλλωστε, αυτό υποσχέθηκε και ο σημερινός πρωθυπουργός στην τελευταία επίσκεψή του.
Αντί επιλόγου, τα λόγια του αρχιμανδρίτη Ελισαίου, Καθηγουμένου της Ι. Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, όταν κλήθηκε να μιλήσει σε διημερίδα του υπουργείου Εξωτερικών-υλοποιήθηκε τον περασμένο Μάιο με πρωτοβουλία του τέως υφυπουργού Εξωτερικών, αρμοδίου επί Θρησκευτικών Θεμάτων, Μάρκου Μπόλαρη- για τη μαρτυρία του μοναχισμού στη διορθόδοξη, διαχριστιανική και διαθρησκειακή πραγματικότητα.
«Η Πολιτεία είναι χρήσιμο να ανακτήσει το πνεύμα της Κοινοπολιτείας που διέκρινε το Βυζάντιο, διότι, πολιτισμικά, ιδεολογικά και πρακτικά η Ελλάδα δεν περιορίζεται στα ελλαδικά σύνορα, αλλά το πνεύμα της διατρέχει την οικουμένη. Στο πνεύμα της η Ελλάδα πρέπει να συστεγάσει ανθρώπους, ομάδες, ιδέες και δράσεις και να απαλλαγεί από μικροσυμπλέγματα ιδεοληψιών και προκαταλήψεων.
Είμαστε όλοι συνεργοί, όχι αντίπαλοι. Χρειάζεται μία συμφιλίωση που φέρνει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα και αναγνώριση. Αυτό στην πράξη σημαίνει, ειδικώς για τα μοναστικά ιδρύματα και κέντρα, αποδοχή της ιδιαιτερότητός τους και θεσμική ενίσχυση και κατοχύρωση, μείωση της γραφειοκρατίας και αύξηση της αυτοτέλειας των στόχων και δράσεων. Αυτό δεν χρειάζεται πόρους, αλλά βούληση».
Μένει, λοιπόν, να το δούμε στην πράξη…
