Πολύ συχνά ακούγεται πως φέτος ο Παναθηναϊκός έχει καλή αντιμετώπιση από την Ευρωλίγκα.
Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να ισχύει όμως όταν έχει 3 ήττες που οφείλονται σε σφυρίγματα των διαιτητών που μόνο ανθρώπινα λάθη δεν τα λες..;
Την διαιτησία που συνάντησε ο Παναθηναϊκός απέναντι στη Ζαλγκίρις στο Κάουνας, δεν θυμόμαστε να την έχει συναντήσει τελευταία άλλη ομάδα σε τέτοιο εξόφθαλμο βαθμό.
Μετά τα ματς με Μακάμπι στο ΟΑΚΑ και Εφές στην Τουρκία, ο Παναθηναϊκός κλήθηκε πάλι να μην αφήσει το μυαλό και το παιχνίδι του να επηρεαστούν από την στρατηγική των διαιτητικών σφυριγμάτων, αλλά πώς να γίνει αυτό όταν η Ζαλγκίρις έριχνε ξύλο στην άμυνά της και οι διαιτητές την επιβράβευαν;
Κι όταν λέμε ξύλο, δεν ενοούμε το μπασκετικό που συνηθίζουν να λένε για πολύ καλές άμυνες, όπως του Ολυμπιακού. Μιλάμε για κανονικότατο ξύλο. Κι όχι με αοριστίες, αλλά με πολλά, πάρα πολλά παραδείγματα.
– Στην τελευταία επίθεση του Παναθηναϊκού στο δεύτερο δεκάλεπτο, έχουν γίνει 3 φάουλ σε Ναν και Καλαϊτζάκη, τελικά η μπάλα χάνεται και από τύχη δεν δέχεται καλάθι.
– Στο τρίτο δεκάλεπτο, ο Λεσόρ βάζει καλάθι, οι διαιτητές ανακαλύπτουν επιθετικό στον Μάνεκ, ο οποίος έχει χάσει την ισορροπία του από μια ελάχιστη επαφή με τον βραχίονα του Λεσόρ. Δεν είναι καν κοντά ο ένας στον άλλον.
– Ο Γκριγκόνις έχει πάρει τα βήματα για σουτ, του γίνεται φάουλ, οι διαιτητές το δίνουν χαμηλά. Το βλέπουν και στο μόνιτορ και πάλι το δίνουν χαμηλά.
– Ακριβώς ίδια φάση στην άμυνα, ο Σμιτς βάζει καλάθι και φάουλ.
– Τουλάχιστον 5 φάσεις στο 3ο και 4ο δεκάλεπτο όπου ο Λεσόρ δέχεται ένα και δύο φάουλ, με χτύπημα στα χέρια.
– 3 τέτοιες φάσεις που ο Ναν δέχεται ξύλο από τους ξυλοκόπους Ντίμσα-Μπουτκεβίτσιους και δεν παίρνει τίποτα.
Όταν υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση από την διαιτησία, τότε η ευνοούμενη άμυνα αρχίζει να παίζει όλο και πιο σκληρά κι αυτό καταπονεί σώμα και μυαλό του αντιπάλου, που θα κάνει πολλές κακές επιλογές.
Για να είμαστε δίκαιοι και να τα λέμε όλα, ακόμα κι έτσι, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πάρει το ματς αν ο Βιλντόζα έβαζε το εύκολο lay up που έχασε δύο φορές, αν ο Μήτογλου σε δύο επιθετικά ριμπάουντ έβγαζε τη μπάλα έξω και δεν πήγαινε για άμεση εκτέλεση μπροστά σε αντιπάλους, αν ο Ντίνος με τον Χουάντσο καταλάβαιναν νωρίτερα πώς τους παίζει ο Ουλάνοβας κι αν έκανε κάποιος ένα σκληρό φάουλ στον Έβανς.
Ή αν ο Παπαπέτρου δεν έμπαινε για να παίξει άμυνα και δεν άφηνε τον Γκεντράιτις να φτάσει μέχρι το lay up.
Θα μπορούσε να πάρει το ματς αν ο κόουτς Αταμάν δεν αργούσε να αποσύρει τον Βιλντόζα σε ένα κρίσιμο σημείο και να επαναφέρει τον Γκριγκόνις που ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά μετά από ένα τρίποντο στα μισά του 3ου δεκαλέπτου, δεν πήρε άλλο σουτ. Ή βρισκόταν μια «θεραπεία» στο εκπληκτικό πρώτο δεκάλεπτο του Μπιρούτις που έκανε… πάρτι.
Και πάλι όμως, αυτό που έγινε σήμερα υπέρ της Ζαλγκίρις, δεν το έχει υποστεί ο Παναθηναϊκός ούτε απέναντι στη Ρεάλ, τη Μπαρτσελόνα ή την ΤΣΣΚΑ που ήταν πάντα τα ευνοημένα παιδιά στην Ευρωλίγκα.
Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ο μόνος που έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται. Να φτάνεις δηλαδή τον Ναν, έναν παίκτη με νοοτροπία ΝΒΑ, που δεν έχει ποτιστεί ακόμα στην ευρωπαϊκή λογική, άρα δεν έχει μάθει να μιλάει για διαιτησία, να κρατιέται στο ημίχρονο να μην αρχίσει τους διαιτητές στις ανάποδες, είναι επίτευγμα για την τριάδα.
Είδαμε χθες τη Μακάμπι να διαμαρτύρεται εντόνως, έχουμε δει Τζέιμς και Μοτεγιούνας να το κάνουν, η Εφές στο ματς απέναντι στη Ρεάλ, ο Ολυμπιακός χθες στο Μόναχο και σε πολλές ακόμα περιπτώσεις.
Η Ευρωλίγκα έχει τραγικούς διαιτητές και το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει ένα αξιόπιστο ελεγκτικό όργανο που να τους επιβάλλει ποινές για κακές διαιτησίες και να τους αφήνει εκτός από αγωνιστικές. Δεν υπάρχει καν αντίληψη πως είναι κάκιστοι. Πιστεύει η Ευρωλίγκα πως οι διαιτητές της είναι σούπερ;
Αν το πιστεύει, τότε πάσο…
