Κατά καιρούς ακούγονται φήμες ή έχουν γραφεί σε εφημερίδες για ευρήματα οστών ή και σκελετών γιγάντιων, ανά τον κόσμο.
Ήδη από τα αρχαία χρόνια υποδηλώνεται ή/και υπονοείται η ύπαρξη γιγάντων. Πολλές τέτοιες αναφορές βρίσκονται στην μυθολογία μας, αλλά θεωρούνται παραμύθια και αποκυήματα της φαντασίας των αρχαίων που τα επινόησαν.
(Διαβάστε σχετικά: Δεν τα διδαχτήκαμε σωστά για Αχιλλέα και Ορέστη). Άραγε ήταν πράγματι άνθρωποι με σώμα γιγάντων; Κάποιες προσπάθειες ερμηνείας, ίσως αυθαίρετες ή αρκετά υπερβολικές, κάνουν λόγο για Γίγαντες-Νεφελίμ καθώς και για υβρίδια που μπορούσαν να ταξιδέψουν στον ουρανό ή ακόμα και πέρα από αυτόν, στο διάστημα. Ας δούμε πως προκύπτουν μερικές από αυτές.
Πριν από 60 χρόνια περίπου, το 1947, οι ανασκαφές στις σπηλιές του Κουμράν έφεραν στο φως χίλια σχεδόν αρχαία ειλητάρια που μας πρόσφεραν σημαντικές ματιές στο πολύ μακρινό παρελθόν της ανθρωπότητας. Οι αρχαιολόγοι έμειναν άναυδοι όταν ανάμεσα σε αυτά βρέθηκε ένα ασυνήθιστο κείμενο. Μια περγαμηνή που πρόσφερε ενδείξεις σχετικά με τη διάλυση των Νεφελίμ. Ονομάζεται «Το Βιβλίο των Γιγάντων».
Η Αγία Γραφή κάνει αρκετές αναφορές στους Νεφελίμ και οι περισσότερες από αυτές μπορούν να βρεθούν στο βιβλίο της Γένεσης. Ο κύριος όγκος των πληροφοριών που σχετίζονται με αυτούς τους γίγαντες προέρχονται από το απόκρυφο βιβλίο του Ενώχ (Διαβάστε επίσης: Τι φανερώνει το Βιβλίο του Ενώχ και αποκηρύχτηκε). Αυτό το αρχαίο εβραϊκό θρησκευτικό έργο αποδίδεται στον προπάππου του Νώε, αν και ορισμένοι ερευνητές σήμερα, κάποια τμήματά του, τα τοποθετούν περίπου γύρω στο 300 πΧ.
Ο Ενώχ είναι ένας αινιγματικός χαρακτήρας. Το βιβλίο της Γένεσης μας λέει ότι έζησε στη Γη για 365 χρόνια, πριν αναληφθεί στους ουρανούς. Κατά τη διάρκεια του χρόνου του εδώ κάτω, ο πλανήτης μας κατοικούνταν από «αγγέλους» που αλληλεπιδρούσαν ελεύθερα με τους ανθρώπους, τελικά διασταυρώθηκαν με τις «κόρες των ανθρώπων» που γέννησαν αφύσικα ισχυρά και γιγαντιαία υβρίδια που ονομάστηκαν Νεφελίμ.
Η προέλευση της λέξης «Νεφελίμ» δεν είναι πλήρως κατανοητή, αλλά οι μελετητές έχουν προτείνει διάφορες ετυμολογίες: «εκπεσόντες», «αποστάτες», ή «εκείνοι που προκαλούν άλλους να πέσουν κάτω». Ανεξάρτητα από το όνομά τους, το «Νεφελίμ» ήταν πάντα ένα συνώνυμο για τους γίγαντες.
Το Βιβλίο των Γιγάντων που βρέθηκε στις σπηλιές του Κουμράν προσφέρει μια προοπτική που είναι διαφορετική από εκείνη του Βιβλίου του Ενώχ. Αν και ελλειπές, τα θραύσματα δίνουν μια ζοφερή εικόνα: οι Νεφελίμ συνειδητοποιούν ότι, ως αποτέλεσμα των βίαιων και αποκλίνοντων τρόπων τους, αντιμετωπίζουν μία επικείμενη καταστροφή, κάτι που τους φοβίζει αρκετά, γι’ αυτό ζητούν από τον Ενώχ να μιλήσει εξ ονόματός τους ενώπιον του Θεού.
Το κείμενο ξεκινά με λεπτομέρειες του πώς οι Νεφελίμ μαστίζουν την Γη και όλους όσους ζούν σε αυτόν. Αλλά από τη στιγμή που άρχισαν να βλέπουν προφητικά όνειρα, ο φόβος διέρρευσε στις καρδιές τους. Ο πρώτος που είχε αυτά τα όνειρα ήταν ο Mahway, ο τιτάνας γιος του αγγέλου Barakel. Στο όνειρό του, είδε μία πινακίδα να βυθίζεται στο νερό. Όταν τελικά βυθίστηκε, μόνο τρία ονόματα έμειναν -όλα τα άλλα σβήστηκαν. Αυτό συμβόλιζε τον Κατακλυσμό και την επακόλουθη καταστροφή όλων, εκτός από τους γιούς του Νώε.
Εκείνη την εποχή, το γεγονός αυτό δεν είχε γίνει προφανές στους Νεφελίμ, ώστε να συζητηθεί το νόημα του ονείρου που είδε ο Mahway, έτσι απέτυχαν στην ερμηνεία των σημείων. Λίγο μετά, δύο γίγαντες, οι Ohya και Hahya, οι γιοι του έκπτωτου αγγέλου Shemyaza, αρχίζουν να βλέπουν παρόμοια όνειρα: είδαν ένα δέντρο που ξεριζώθηκε όλο, εκτός από τρεις ρίζες του. Μετά από αυτό, η υπόλοιπη ομάδα των γιγάντων ξεκίνησε και αυτή με την σειρά της να βλέπει αποκαλυπτικά όνειρα:
«Στη συνέχεια δύο από αυτούς είχαν όνειρα και ο ύπνος του ματιού τους έφυγε από αυτούς, και σηκώθηκαν και ήρθαν σε [… και είπαν] τα όνειρά τους, και είπαν στη συνέλευση των [συντρόφων τους] τα τέρατα [… Στο] όνειρό μου έβλεπα αυτό το ίδιο βράδυ [και εκεί ήταν ένας κήπος …] κηπουρούς και πότιζαν [… διακόσια δέντρα και] μεγάλοι βλαστοί βγήκαν από τις ρίζες τους […] όλο το νερό και η φωτιά έκαψε όλα [στον κήπο …] Βρήκαν τους γίγαντες για να τους πουν το όνειρο… »
Οι γίγαντες συνειδητοποιούν τώρα την προφητική φύση των ονείρων τους και ζητούν βοήθεια από τον Ενώχ. Δυστυχώς, ο Ενώχ είχε ήδη εξαφανιστεί από το πρόσωπο της Γης, έτσι, οι Νεφελίμ εκλέγουν ένα από τα μέλη τους να αναλάβει ένα κοσμικό ταξίδι για να ψάξει και να τον βρει.
«Ο [Mahway] ανεβαίνει επάνω στον αέρα, όπως οι ισχυροί ανέμοι και πέταξε με τα χέρια του σαν αετός [… άφησε πίσω] τον κατοικημένο κόσμο και πέρασε πάνω από την Μεγάλη Έρημο […] και ο Ενώχ τον είδε και τον χαιρέτησε και ο Mahway του είπε […] εδώ και εκεί για δεύτερη φορά ο Mahway […] Οι γίγαντες περιμένουν τα λόγια σου και όλα τα τέρατα της γης. Αν […] έχει πραγματοποιηθεί […] από τις ημέρες της […] τους […] και ότι θα πρέπει να προστεθεί […] θα μάθω από εσάς το νόημά τους […] διακόσια δέντρα που από τον ουρανό ήρθαν κάτω…»
Δυστυχώς, τμήματα των παπύρων έχουν ανεπανόρθωτες ζημιές, αλλά η γενική κατεύθυνση του κειμένου είναι προφανής: Ένας από τους Νεφελίμ ταξίδεψε έξω από τη Γη σε αναζήτηση του Ενώχ και των δυνάμεών του να ερμηνεύει οράματα. Το κείμενο γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον αν αντικαταστήσουμε μερικούς όρους και δεν θεωρήσουμε ως αλληγορικά όλα αυτά, αλλά ως περιγραφή ενός πραγματικού γεγονότος του οποίου η έννοια έγινε πολύ διαφορετική με την πάροδο του χρόνου.
Θα μπορούσαμε άραγε να υποθέσουμε, την περιγραφή ότι πετούν «με τα χέρια, σαν αετοί», να την εκλάβουμε ως ότι ο Mahway απογειώθηκε από τη Γη σε ένα διαστημόπλοιο; Σε αυτή την περίπτωση, μήπως η «Μεγάλη Έρημος» αναφέρεται στον διαστρικό χώρο; Εξαρτάται, όμως, από το πόσο μακριά είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για να ερμηνεύσουμε ένα απόσπασμα, 2.000 χρόνων. Ο Ενώχ στέλνει τον Mahway πίσω από εκεί από όπου ήλθε, αφού του ποσχέθηκε ότι θα μιλήσει στο Θεό για λογαριασμό τους. Δυστυχώς για τους Νεφελίμ, ο Ενώχ δεν τους έστειλε καλά νέα, τελικά:
«Ο γραφέας Ενώχ […] ένα αντίγραφο της δεύτερης πινακίδας που […ο Ενώχ] έστειλε στα ίδια τα χέρια του Ενώχ το σημείωμα [… Στο όνομα του μεγάλου Θεού] και άγιου, για τον Shemyaza και όλους [τους συντρόφους του…]. Ας γίνει γνωστό σε σας ότι δεν […] και τα πράγματα που έχετε κάνει, και ότι οι γυναίκες σας […] αυτοί και οι γιοι τους και οι σύζυγοι των [γιων τους] από την ακολασία σας στη γη και υπήρξε από εσάς [… και η γη είναι η φωνή βοώντος] και διαμαρτύρονται για εσάς και τα έργα των παιδιών σας […] το κακό που έχετε κάνει. […] Μέχρι να φτάσει ο Ραφαήλ, ιδού, η καταστροφή [έρχεται, μια μεγάλη πλημμύρα, και αυτό θα καταστρέψει όλα τα έμβια όντα] και ό,τι είναι στις ερήμους και τις θάλασσες. Και η έννοια της ύλης […] επάνω σας για το κακό. Αλλά τώρα, χαλαρώστε τους δεσμούς [που σας δένει με το κακό …] και να προσεύχεστε.»
Είτε προσευχήθηκαν είτε όχι, το κείμενο που απέμεινε δεν μπορεί να μας πει την συνέχεια. Ωστόσο, δεν είναι πια εδώ γύρω μας (φανερά τουλάχιστον). Φαίνεται, λοιπόν, πως ο κατακλυσμός έκανε καλά την δουλειά του, τους εξαφάνισε όλους. Ή μήπως… Μήπως πέταξαν σαν αετοί και δραπέτευσαν έξω από την Γη, οπότε και γλίτωσαν από τον κατακλυσμό; Ή μήπως όχι; Πως θα μπορούσε να πιθανολογηθεί η εμφάνιση των όντων αυτών – αν υποθέσουμε ότι κάποτε υπήρξαν πραγματικά;
