Ήταν φθινόπωρο του 1830, βαθύ σούρουπο και ο Λόρδος Έντουαρντ Τζωρτζ Μπάλγουερ Λύττον καθόταν στο ημιφωτισμένο γραφείο του δίπλα στο μεγάλο παράθυρο και έγραφε, με πένα με φτερό, την πρόταση της πιο διάσημης αρχής μυθιστορήματος στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας: «It was a dark and stormy night…»
Η θύελλα λυσσομανούσε έξω από εκείνο το παράθυρο του Knebworth House, του γοτθικού πύργου του Λύττον που έστεκε (και στέκει ακόμη) τριάντα μίλια βόρεια από το Λονδίνο. Η καταιγίδα ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα, φόρτιζε με ουράνια ηλεκτρική δύναμη τα πάντα, ο Λύττον μπορούσε να νιώθει τον ηλεκτρισμό πάνω στα γένια του. Μέσα στις λάμψεις και στα ουρλιαχτά του ανέμου, ο μεγάλος συγγραφέας του Φανταστικού έγραφε εκείνες τις ατάκες που θα τον έκαναν αθάνατο στην μνήμη των συγγραφέων που θα ακολουθούσαν:
«It was a dark and stormy night, and the rain fell in torrents –except at occasional intervals, when it was checked by a violent gust of wind which swept up the streets (for it is in London that our scene lies), rattling along the housetops, and fiercely agitating the scanty flame of the lamps that struggled against the darkness…» («Ήταν μια σκοτεινή και θυελλώδης νύχτα, κι η βροχή έπεφτε σαν χείμαρρος, εκτός από κάποια διαλείμματα, όταν διακοπτόταν από μια βίαιη ριπή ανέμου που ξεχυνόταν στους δρόμους (αφού το Λονδίνο είναι το σκηνικό της ιστορίας μας), κροτάλιζε πάνω στις στέγες των σπιτιών, και με μανία τάραζε τις θολές φλόγες από τις λάμπες των δρόμων, που πάλευαν ενάντια στο σκοτάδι…»)
(Η αρχή από τη νουβέλα του Λύττον, Paul Clifford, 1830)
.
Ήταν ένας συγγραφέας και στοχαστής που οι περισσότεροι πια τον θυμούνται από την αρχαιοπρεπή νουβέλα του The Last Days of Pompeii (Οι Τελευταίες Ημέρες της Πομπηίας), ενώ οι πιο ενημερωμένοι τον θυμούνται από τα έργα του: Zanoni (Ζανόνι), Rienzi (Ριένζι), The House and the Brain (Το Σπίτι και ο Εγκέφαλος), Α Strange Story (Μια Παράξενη Ιστορία), The Haunted And The Haunters (Οι Στοιχειωμένοι και οι Στοιχειωτές), και The Coming Race (Η Επερχόμενη Φυλή).
Και, βέβαια, το ότι ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος συγγραφέας διαφαίνεται και μόνο από το γεγονός ότι ο Λύττον είναι ο γεννήτορας της θρυλικής ατάκας «Η πένα είναι πιο ισχυρή από το ξίφος» («Beneath the rule of men entirely great, the pen is mightier than the sword»). Σήμερα η πένα του φυλάσσεται μέσα σε μια μικρή γυάλα πάνω στο εβένινο γραφείο του στον πύργο του Knebworth House.
.
Ολόκληρος ο αρχαίος κόσμος της Ρώμης και της Ελλάδας, ο μυστικισμός του μεσαίωνα, οι σκοτεινοί αλχημιστές με τα ελιξίριά τους της αθανασίας, το Αόρατο Κολέγιο, τα παράξενα μανιφέστα των αδελφών του Ρόδου και του Σταυρού, τα ξωτικά και οι οπτασίες των ξεχασμένων θεών, φαντάσματα και στοιχειωμένες επαύλεις, ευγενείς που η χλωμή γενιά τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, τρομακτικά σπήλαια και άγνωστα εργαστήρια, οι θρύλοι υπόγειων κόσμων και ολόκληρη η ιστορία της Βρετανίας, άγγελοι και εξερευνητές μακρινών περιοχών, και όλες οι γοητευτικές εμμονές της Βικτοριανής εποχής, περνούσαν μπροστά από εκείνο το παράθυρο του Λόρδου Λύττον, στο μυαλό και στο εσωτερικό σινεμά του συγγραφέα που πασχίζει να βάλει στο χαρτί αυτό που δεν είναι φανερό για όλους στον κόσμο ολόγυρά του.
Κι ήταν σ’ εκείνη την θρυλική «σκοτεινή και θυελλώδη νύχτα» που ο Λύττον, φορτισμένος από τον ουράνιο ηλεκτρισμό της καταιγίδας, συνέλαβε για πρώτη φορά την ιδέα της ύπαρξης μιας άγνωστης δύναμης στην φύση, ενός δυναμικού κυκλώματος που ενεργοποιεί τα πάντα: μια αιθερική πλανητική ενέργεια, ο ηλεκτρομαγνητισμός της ζωής και της καταστροφής, μια δύναμη που κάνει τα φυτά να φυτρώνουν και τις πέτρες να μεγαλώνουν, που ρυθμίζει την βιοενέργεια των όντων, που γεννάει τους κεραυνούς και τις αστραπές, δημιουργεί τα ενεργειακά ρεύματα που σαν αόρατοι ποταμοί διατρέχουν τον πλανήτη, γεννά τα μέταλλα στον υπόγειο κόσμο (κι η πεμπτουσία της μεταστοιχειώνεται στις σπάνιες φλέβες του χρυσού), μας κάνει να αναριγούμε, διαμορφώνει τα επίπεδα της υγείας μας, καθοδηγεί τα πουλιά όταν πετούν, σπινθηρίζει στις κεραίες των μυρμηγκιών, χαράζει το λεπιδωτό δέρμα πάνω στις σαύρες, φορτίζει τις σταγόνες της βροχής, ιονίζει τις ατμόσφαιρες των τόπων, δημιουργεί κατοπτρισμούς, διοράματα και φαντάσματα –εκείνα τα «είδωλα» του Δημόκριτου– διαχέει τον στατικό ηλεκτρισμό στον άνεμο, κρατάει όρθιο τον ουρανό, εστιάζει την ακτινοβολία των άστρων, φωλιάζει στον αόρατο υπόγειο κόσμο.
.
Σημείωσε στο ημερολόγιό του:
«Υπάρχει ένας ουράνιος και ένας υπόγειος πόλος, κι ανάμεσά τους ρέει η δύναμη του κόσμου, ίσα ικανή για την γέννηση της ζωής και για την καταστροφή της. Ο κόσμος είναι πλημμυρισμένος από όλων των ειδών τις μαγνητικές δυνάμεις, που επηρεάζονται όπως οι παλίρροιες από τα ουράνια σώματα, όπως από την Σελήνη. Αλλά αυτές οι δυνάμεις δεν είναι απλά μαγνητικές ή ηλεκτρικές, και ίσως να μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τον ανθρώπινο νου.
»Πρέπει να εντοπιστεί η προέλευση του εσωτερικού ρυθμού της παντοδύναμης αυτής ροής. Ο παλμός αυτός που δονεί όλον τον κόσμο, είναι ανάλογος με αυτόν της ζωτικής ενέργειας που δονεί το ανθρώπινο σώμα. Η γνώση και η χρήση των αρνητικών και θετικών δυνάμεων των κοσμικών ενεργειών, η πιο σημαντική γνώση του κόσμου: η απόλυτη κυριαρχία των ρευμάτων. Αν την δαμάσουμε, έχουμε τον τρόπο να προβλέπουμε τις βροχές, τις ανομβρίες, να εξαπολύουμε τυφώνες, κεραυνούς, καταιγίδες, παλίρροιες, σεισμούς, να καταστρέφουμε χώρες ολόκληρες, να φυτρώνουμε δάση και να γεννάμε ολόκληρα βουνά, να καταποντίζουμε νησιά, να γονιμοποιούμε τα σπλάχνα και τις μήτρες της γης, να φτιάχνουμε χρυσό και διαμάντια, να θεραπεύουμε τους αρρώστους, να ανασταίνουμε τους νεκρούς. Ώ απέραντη αιθερική αλχημεία της αχανούς ζωής, το μυστικό των θεών, να ρίχνουμε κεραυνούς με τα χέρια μας…»
Ο θρυλικός μυστικιστής Ελιφάς Λεβί, ο «τελευταίος των μάγων», ο οποίος ήταν μαθητής του Λόρδου Μπάλγουερ Λύττον, έλεγε ότι η γνώση των παλιρροιών και των παγκόσμιων ρευμάτων αποτελεί το μυστικό της ανθρώπινης παντοδυναμίας. Ναι. Ίσως να μπορούμε να την περισυλλέξουμε και να την εξακοντίσουμε με ένα ραβδάκι, όπως εκείνο το μαγικό ραβδί της νεράιδας. Το ραβδί του μάγου, το ραβδί του μαέστρου που συντονίζει την ορχήστρα, το ραβδί του σοφού, το κηρύκειο του Ερμή, το ρόπαλο του Ηρακλή, το ραβδί του ραβδοσκόπου, το ραβδί του Μωυσή και του Ιωσήφ εξ Αριμαθείας (που το έμπηξε στο χώμα στο Glastonburry και φύτρωσε), η ποιμαντορική ράβδος, η ρομφαία του αρχάγγελου, το «ξύλον της Ζωής», το σκήπτρο του βασιλιά, μια πένα πιο ισχυρή από το ξίφος. «Όπου δεν πίπτει Λόγος, πίπτει Ράβδος…»
Κάπως έτσι, μέσα σε μια νύχτα καταιγίδας, γεννήθηκε η «Δύναμη Βριλ».
