Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ήταν ανέκαθεν μια υπόθεση που αφορά τα πιο χαμηλά στρώματα.
Αποτελούν -υποτίθεται- μια δημόσια παροχή σε όσους θέλουν να κινηθούν μέσα στην πόλη αλλά είτε δεν έχουν αμάξι είτε δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το χρησιμοποιούν κάθε τρεις και λίγο. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που τα πιο απομακρυσμένα προάστια της πόλης, εκεί όπου μένουν πιο οικονομικά ευκατάστατοι άνθρωποι, είναι και τα πιο δυσπρόσιτα από άποψη μετακίνησης μέσω των ΜΜΜ: όσοι μένουν εκεί δεν τα έχουν ιδιαίτερη ανάγκη.
Σε ένα κυκλοφοριακό σύστημα όπως το αθηναϊκό, ένα χαωτικό, άβολο και πνιγμένο στην κίνηση κυκλοφοριακό σύστημα, είναι αυτονόητο πως το μετρό αποτελεί για τις γειτονιές της Αθήνας το ιδανικό Μέσο Μαζικής Μεταφοράς. Αντί ωστόσο η έλευση ενός σταθμού μετρό σε μια περιοχή να αποτελεί ανακούφιση για τους κατοίκους της έχει καταλήξει να αποτελεί έναν επιπλέον πονοκέφαλο. Αντί η ζωή των κατοίκων μιας περιοχής όπου φτάνει το μετρό να γίνεται καλύτερη, μπαίνει από την πίσω πόρτα ένα επιπλέον πρόβλημα: αυτό της αύξησης των τιμών.
Ούτε λίγο ούτε πολύ οι ιδιοκτήτες των ακινήτων αντιλαμβάνονται το μετρό ως μια πολυτέλεια, τη στιγμή που για τους περισσότερους από εμάς είναι απλά μια βολική μετακίνηση που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη σε ένα νορμάλ κυκλοφοριακό δίκτυο. Προκύπτει έτσι ένα παράδοξο: ενώ η κατασκευή σταθμών στις πυκνοκατοικημένες περιοχές αφορά τους ανθρώπους με χαμηλές οικονομικές δυνατότητες, ξαφνικά εκείνοι αντιμετωπίζονται σαν να αυξήθηκε το εισόδημά τους από το πουθενά.
Είναι ενδεικτικός ότι αυτή την περίοδο και με βάση τις τιμές που ζητούνται στις αγγελίες για την ενοικίαση ενός διαμερίσματος, η άνοδος των ενοικίων σε έξι περιοχές της νέας Γραμμής 4 κυμαίνονται από 7% έως 20%: ουσιαστικά οι ιδιοκτήτες επιχειρούν να καρπωθούν από τώρα μια μελλοντική υπεραξία από την έλευση του μετρό. Τα Ιλίσια, τα Εξάρχεια, το Γουδή, η περιοχή του Ζωγράφου, η Κυψέλη και το Γαλάτσι αρχίζουν να αντιμετωπίζονται σαν περιοχές πλούσιων.
Το μεγαλύτερο ποσοστό αύξησης, που αγγίζει το 20% τον τελευταίο έτος, παρατηρείται στο Γουδή, εκεί όπου αρκετά από τα προσφερόμενα σπίτια διατίθονται πλήρως επιπλωμένα. Αν συνεχιστεί αυτή η ιστορία, σύντομα θα υπάρξει μια εσωτερική μετανάστευση από και προς την συγκεκριμένη συνοικία. Οι νυν κάτοικοι θα αναγκαστούν να πάνε σε άλλες περιοχές και στη θέση τους θα έρθουν άλλοι, με μεγαλύτερα εισοδήματα: το μετρό έρχεται, οι κάτοικοι φεύγουν…
Το ίδιο φαινόμενο θα αφορά φυσικά και τις υπόλοιπες, προαναφερθείσες περιοχές ενώ ήδη, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, αυτή η μαζική φυγή των κατοίκων παρατηρείται στα Εξάρχεια, όπου κοντεύουν από ζωντανή γειτονιά να εξελιχθούν σε ένα μέρος που μόνο θα υπάρχουν μόνο οι τουρίστες που ενδιαφέρονται για ένα διαμέρισμα για να κάνουν διακοπές και έχουν την δυνατότητα να τα σκάσουν στους ιδιοκτήτες.
Κάτι πάει πολύ λάθος με όλη αυτή την ιστορία. Μοιάζει απίστευτο αλλά μια δημόσια παροχή όπως η εύκολη μετακίνηση καταλήγει να είναι βραχνάς. Αν δεν υπάρχει κρατική παρέμβαση, η Αθήνα θα γίνει μια άλλη πόλη, αφιλόξενη για τους ίδιους τους κατοίκους της, απρόσωπη, ξένη.
