Της Νίκης Κούκου*
Σπίτι τους είναι ο δρόμος λοιπόν, και ο λόγος για τους ανθρώπους που κοιμούνται και ξυπνούν στα πεζοδρόμια και στις πλατείες της πόλης.
Κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, πέρα από το πλήθος κόσμου που θα συναντήσεις στους δρόμους, πέρα από τις όμορφες βιτρίνες και τα γεμάτα καφέ και εστιατόρια, πέρα από τους πλανόδιους πωλητές και τους γελωτοποιούς που θα κοντοσταθείς να θαυμάσεις… υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που είναι ξαπλωμένοι και τυλιγμένοι με κουβέρτες είτε σε κάποιο κεντρικό πεζοδρόμιο είτε σε κάποιο απόμερο σημείο.
Οι περισσότεροι περνούν χωρίς να παρατηρήσουν τους αστέγους της πόλης μας. Από εκείνους που τους βλέπουν, κάποιοι σκύβουν και τους δίνουν κάποιο νόμισμα και κάποιοι άλλοι απλά αδιαφορούν, προσπερνούν σκεπτόμενοι τα δικά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σαν να έχουν «ενοικιάσει» κάποιο κομμάτι του πεζοδρομίου, τους βλέπεις στο ίδιο πάντα σημείο να κοιμούνται, να ψάχνουν σταθμό στο ραδιοφωνάκι τους (όσοι έχουν), να κρατούν ένα κομμάτι χαρτί στο οποίο αναγράφεται «ΕΙΜΑΙ ΑΣΤΕΓΟΣ. ΑΦΗΣΤΕ Ο,ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ» ή απλά να κοιτάζουν με απρόσφορο συναίσθημα το δρόμο.
Τι όμως τους οδήγησε στο δρόμο; Πώς το αντέχουν και πόσο θα διαρκέσει η παραμονή τους εκεί; Γιατί δεν επιλέγουν να στεγαστούν προσωρινά σε κάποιο κέντρο φιλοξενίας; Συνεχίζουν να επιβιώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες, εκθέτοντας την ζωή τους σε κίνδυνο.
Σίγουρα οι λόγοι είναι πολλοί και διαφορετικοί για τον καθένα τους. Η οικονομική κρίση και η ανέχεια, η απώλεια περιουσιών, η ψυχολογική φθορά και τέλος η παραίτηση!
Ναι, έχουν παραιτηθεί από τη ζωή. Δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν, γιατί τα έχουν χάσει όλα! Άνθρωποι που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το παρελθόν τους μα ξέρουμε πως το παρόν τους είναι θλιβερό. Κανείς από αυτούς δεν είχε σαν όνειρο, τον ύπνο στο πεζοδρόμιο, σίγουρα κανείς δε θα ήθελε να καταλήξει μόνος και έρημος. Μα όταν οι συνθήκες δεν αφήνουν περιθώρια επιλογής, τότε τι γίνεται; Κάθε άνθρωπος έχει το ένστικτο της επιβίωσης ακόμη κι αυτοί οι άνθρωποι, παιδιά ενός κατώτερου Θεού… επιβιώνουν! Το πώς μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν. Είμαστε το αποτέλεσμα των επιλογών μας, μα δεν μπορούμε να τους κρίνουμε, μόνο να τους βοηθήσουμε (εάν το θέλουν και το θέλουμε πραγματικά).
Γιατί η μοίρα παίζει παράξενα παιχνίδια σε εκείνους μα και σε όλους μας!
* Συγγραφέας του βιβλίου: «Θα με αγαπούσες για πάντα …είχες πει!»
