Μια άλλη κυρία, η κυρία Κ., περιγράφει πώς έμαθε με τη βοήθεια της γερόντισσας, να τα αναθέτει όλα στον Θεό με την προσευχή της.
Πήγαμε μαζί με την γερόντισσα [την αγία Γαβριηλία] στους Αγίους Τόπους το 1971.
Ξαφνικά μου το ανακοίνωσε η γερόντισσα ότι θα πηγαίναμε μαζί. Παραξενεύτηκα γιατί το ποθούσα και το έλεγα συνέχεια στον άντρα μου, αλλά εκείνος φοβόταν γιατί γινόταν πόλεμος εκεί και μου απαντούσε: «Όπου αλλού θέλεις να πας αλλά εκεί, αν δεν ησυχάσει η κατάσταση, δεν γίνεται να πας».
Τότε γινόταν ένα διαχριστιανικό προσκύνημα με ξένους από Αγγλία και Γαλλία με ορθοδόξους, ρωμαιοκαθολικούς και προτεστάντες και μου είπε η γερόντισσα να πάω και εγώ και να πω και στις φίλες μου να συμμετάσχουν.
Τότε την ρώτησα:
«Τι θα τους λέω που θα με ρωτάνε αν θα πάω, αφού ο άντρας μου δεν με αφήνει»;
Και εκείνη μου απαντούσε:
«Εσύ θα λες ‘θα πάω’, και θα πας»!
Της είπα ότι ο ηγούμενός μου (μου έλεγε θα λες τον άντρα σου ηγούμενό σου) δεν με
αφήνει.
Και τότε μου είπε η γερόντισσα:
«Θα αρχίσουμε από σήμερα 40 παρακλήσεις, και εσύ και εγώ μία παράκληση την ημέρα. Και όταν θα τελειώσουν οι 40 παρακλήσεις θα του το πεις και θα σου πει ναι».
Πράγματι, όταν τελείωσαν οι παρακλήσεις, το είπα στις φίλες μου και γράφτηκα και εγώ,
πριν το πω στον άντρα μου.
Τα παιδιά μου μου έλεγαν ότι άδικα κάνω όνειρα και ότι δεν θα με αφήσει ο μπαμπάς. Και εγώ τους απάντησα ότι η προσευχή, πιστεύω, κάνει θαύματα.
Έφτασε και η ώρα να του το πω.
Πριν ανοίξω το στόμα μου, μου λέει:
– Εσύ κάτι θέλεις να μου πεις.
Τότε του είπα την αλήθεια:
– Θέλω την άδειά σου να πάω…
Και αμέσως μου απάντησε:
– Και βέβαια να πας. Και δώσε γρήγορα το όνομά σου, να μην μείνεις απ’ έξω.
Εγώ βέβαια το είχα ήδη δώσει το όνομά μου.
Όταν ήρθαν τα παιδιά το μεσημέρι, τους είπα ότι όλα πήγαν καλά, για να δουν ότι η πίστη κάνει θαύματα.
Ο αδελφός μου πήγε να μου το χαλάσει λέγοντας στον άντρα μου να μην με αφήσει αλλά εκείνος τελικά δεν τον άκουσε.
