Μια αληθινή ερωτική εξομολόγηση με το παθιασμένο σεξ στην σχέση τους που θα σας ξεσηκώσει!
«Σκέφτομαι πολύ καιρό να πω και εγώ την ιστορία μου και δεν το τολμούσα γιατί ξέρω πως θα με κρίνετε εύκολα.
Εγώ μόνο ξέρω τί περνάω όμως και δεν με νοιάζει η γνώμη του κόσμου πια. Του κόσμου που υποσχέθηκε πως θα με στηρίξει θα με βοηθήσει και με το Θεός σχωρέστον εξαφανίστηκε. Και έμεινα μόνη αβοήθητη με 3 παιδιά στα 39 μου χρόνια.
Τον άντρα μου τον γνώρισα μέσω μιας κοινής φίλης. Ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε και μετά από 2 χρόνια σχέσης παντρευτήκαμε. Ευτυχισμένος γάμος, ήρεμος, με πολύ αγάπη και 3 υπέροχα παιδιά. Απο την αρχή μέναμε με τον πατέρα του άντρα μου που χήρεψε νέος και μεγάλωσε τον άντρα μου, μόνος του. Δυστυχώς έμελλε να χάσει και τον γιο του.
Ένα βράδυ είδα ένα πολύ άσχημο όνειρο, δεν μπορούσα να το εξηγήσω, πετάχτηκα και δεν κατάφερα να ξανακοιμηθώ. Το ίδιο πρωί ο άντρας μου πέθανε στο μαγαζί μας από ανακοπή, την ώρα που το άνοιγε. Ήταν 37 ετών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρωινό που του είπα τρομαγμένη να μην το ανοίξει, να κάτσει εκεί μαζί μου. Ίσως τον έσωζα, ίσως δεν το πάθαινε, μήπως το έπαθε από το ρολό της πόρτας που σήκωσε μόνος του, μήπως το ένα μήπως το άλλο. Χιλιάδες μήπως από εκείνη τη μέρα και απάντηση καμία. Εκείνο το πρωινό άνοιξε τη πόρτα να πάει για δουλειά, με φίλησε όπως πάντα, με χαιρέτησε χαμογελαστός και έφυγε για πάντα.
Σα να σταμάτησε ο χρόνος δεν θυμάμαι πολλά εκείνο τον καιρό σαν να είχα πατήσει το pause. Όταν τελείωσα τα γραφειοκρατικά, τα θέματα των παιδιών και όλα, άρχισα να καταλαβαίνω την απώλεια. Έκλαψα πολύ, κρύφτηκα για να ξεσπάσω χωρίς να με βλέπουν τα παιδιά, το ένα το θήλαζα κιόλας τότε.
Μόνη μου παρηγοριά, ο πατέρας του άντρα μου, μας στάθηκε, μας φρόντισε. Ήρθαμε πολύ κοντά, η διαφορά ηλικίας δεν με ενόχλησε ούτε οτι ήταν πεθερός μου. Οι δυο μας μέσα στο σπίτι ένα χρόνο, μοιάζαμε με ζευγάρι και δεν αργήσαμε να γίνουμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το ξέρει κανείς και δεν θέλω και να το μάθει. Είναι κλειστή κοινωνία εδώ και φοβάμαι πως μια τέτοια φήμη θα κάνει κακό στα παιδιά μου.
Αποφασίσαμε να φύγουμε και να μείνουμε στην Αθήνα και να κρυβόμαστε από τα παιδιά μέχρι να ενηλικιωθούν. Τί λέτε;»
