Έλληνες «προπονητές» των social-καφενείων που τα «χώνουν» στον Γιοβάνοβιτς επειδή αποκλείστηκε το τριφύλλι από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ!
Κάνουμε (το πρώτο) «ταμείο»:
– Ο Παναθηναϊκός πέτυχε ή όχι στον καλοκαιρινό του στόχο; Ναι, πέτυχε. Γιατί στόχος του ήταν να επιστρέψει σε ευρωπαϊκούς ομίλους. Να επιστρέψει εκεί που ορίζει το DNA του. Να αρχίσει ξανά να μαζεύει βαθμούς, να ανέβει στο ranking, να βάλει εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία του. Πάνω απ΄όλα όμως ΠΕΤΥΧΕ επειδή ΓΥΡΙΣΑΝ δεκάδες χιλιάδες φίλοι του στο γήπεδο. Επειδή γέμισε το ΟΑΚΑ με 65.000 κόσμο παραπέμποντας σε θύμησες του ένδοξου παρελθόντος του.
– Ο Παναθηναϊκός απέτυχε στον τελικό του στόχο, εκείνον που ο ΙΔΙΟΣ είχε προσφέρει ως πολυτέλεια στον εαυτό του με την υπέρβαση κόντρα στη Μαρσέιγ: Την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Αποκλείστηκε όχι επειδή η Μπράγκα ήταν καλύτερή του, αλλά γιατί ο ΙΔΙΟΣ δεν έκανε αυτό που έπρεπε: Να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα στις 8 (ναι, ΟΚΤΩ!) ΜΕΓΑΛΕΣ ευκαιρίες που είχε στο παιχνίδι. Οκτώ φάσεις οι οποίες αν ήταν στα «πόδια» του Σισέ ή του Μπεργκ πιθανώς να είχαν τελειώσει με χατ τρικ! Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι… άσχετοι ο Σπόραρ, ο Ιωαννίδης και οι άλλοι επιθετικοί; Όχι βέβαια. Ο Σπόραρ είναι κυνηγός για το ρόστερ, όχι όμως για να στηριχθεί επάνω του στην 11αδα ο Παναθηναϊκός της Ευρώπης. Μια χαρά φορ για να μπαίνει αλλαγή. Ο Ιωαννίδης είναι ότι καλύτερο έχει δημιουργήσει ο Γιοβάνοβιτς την τελευταία διετία. Ένα παλικάρι με τρομερή εξέλιξη. Χθες έφαγε τόσο ξύλο και κατανάλωσε τόση ενέργεια που δεν θα μπορούσε άλλο. Πολύ λογική η αλλαγή του. Ο Φώτης, όμως, δεν είναι ο «κλασικός σέντερ φορ». Όπως σωστά μου έλεγε ο Παπαθεοδώρου φέρνει πιο πολύ σε Λυμπερόπουλο. Γύρω, μαζί ή πίσω από τον φορ μπορεί να κάνει «παπάδες». Άρα; Αρα ο Παναθηναϊκός –της Ευρώπης, επαναλαμβάνω- από αυτά τα παιχνίδια νομίζω ότι πήρε το «μήνυμα» ποια πρέπει να είναι η επόμενη ΑΚΡΙΒΗ αλλά ΑΝΑΓΚΑΙΑ επένδυσή του. Κρατώντας ταυτόχρονα τα δύο παιδιά που έχει. Οσο κι αν αυτό ακούγεται δαπανηρό. Γιατί ο Παναθηναϊκός έχει ήδη μια ακριβή ομάδα.
Από εκεί και πέρα: Είναι το λιγότερο… παράνοια, αν προτιμάτε εξωφρενική ανοησία, να τα χώνουν κάποιοι (και μάλιστα ορισμένοι πολύ χοντρά με τη γνώση του «πάπα»!) στον Γιοβάνοβιτς για τη διαχείρισή του στο ματς με τη Μπράγκα. Κομματάκι σοβαρότητα δεν θα έβλαπτε.
Προσοχή: Ουδείς είναι υπεράνω κριτικής. Το έχω πει και το έχω κάνει πράξη όλα τα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής. Και για τον Γιοβάνοβιτς.
Όμως υπάρχει «μέτρο» και λογική. Όλα αυτά που συζητάμε σήμερα οφείλονται στο γεγονός ότι ΑΥΤΟΣ, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, παρέλαβε έναν διαλυμένο Παναθηναϊκό και τον έκανε ομάδα Γιουρόπα Λιγκ και μια ανάσα πριν από το Τσάμπιονς Λιγκ. ΔΙΚΟ του δημιούργημα είναι όλο τούτο.
Με τα λάθη, τις εμμονές, την ξεροκεφαλιά του, αλλά κυρίως με τη δουλειά, τις ικανότητες, τη γνώση, την προσωπικότητα, τη δικαιοσύνη του στα αποδυτήρια.
Δεν γίνεται λοιπόν να λέει κάποιος «Ο Γιοβάνοβιτς έχασε την πρόκριση με τη Μπράγκα» γιατί πιθανότατα οι πατσαβούρες θα σηκωθούν μόνες τους και θα κάνουν παρέλαση!
Η 11αδα του εμπεριείχε ξεκάθαρα δικαιοσύνη. Και ο Μπερνάρ και ο Ιωαννίδης είχαν κάνει πολύ καλύτερα ματς από Τζούρισιτς και Σπόραρ και το δικαιούνταν. Ο Πέρεθ είναι για τον προπονητή ο «μετρονόμος» του στο παιχνίδι. Οσο καλός κι αν είναι ο Αράο –που είναι- ο Γιοβάνοβιτς τον Πέρεθ δεν θα τον άφηνε ποτέ εκτός από τέτοιο ματς. Το ίδιο και στην περίπτωση του Χουάνκαρ με τον Μλαντένοβιτς. Ο Βιλένα του πρώτου ημιχρόνου ήταν άφαντος, στο β’ έτρεξε, σίγουρα ο Παναθηναϊκός περίμενε περισσότερα. Ομως ο Τσέριν είχε παίξει όλο το ματς με το Βόλο οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να είναι 11αδα με τη Μπράγκα.
Πολύ κουβέντα για τις επιλογές των εξτρέμ. Μόνο του Αϊτόρ αποδείχθηκε «λανθασμένη» γιατί φάνηκε ότι δεν ήταν έτοιμος για τις ανάγκες του αγώνα. Ο Παλάσιος δύο φορές στο α’ «σέρβιρε» γκολ, ενώ στο β’ του έπιασε το σουτ ο Ματέους με σπουδαία απόκρουση. Και ο Μαντσίνι έδωσε πράγματα. Και από αυτούς έλειψε το γκολ. Απ’ όλους όμως έλειψε το γκολ. Αν είχε έρθει -με βάση την απόδοση του Παναθηναϊκού και τις ευκαιρίες έπρεπε να είχε συμβεί- όλοι θα μιλούσαν για «τις μαγικές επιλογές του κόουτς». Το αποτέλεσμα στην Ελλάδα όμως σχεδόν λειτουργεί σαν παραμορφωτικός φακός.
Επαναλαμβάνω, η κριτική και η συζήτηση είναι επιβεβλημένες. Πόσο μάλλον στο ποδόσφαιρο που είναι «οικόπεδο» ανοιχτό για όλους. Οι ανοησίες του στυλ «Ο Γιοβάνοβιτς κοιμήθηκε και ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε» είναι συνώνυμες με τη… μυρωδιά την ίδια! Ή, το χειρότερο, με την εμπάθεια.
Το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) η… αμπαλοσύνη, όσο η αδυναμία να καταλάβει κάποιος πως ο καλός επαγγελματίας δεν είναι ο αλάθητος επαγγελματίας, αλλά εκείνος που δουλεύει και σε βάθος χρόνου (μέσα και από τα λάθη του) δικαιώνεται. Νομίζω πως συμφωνούμε ότι ο Γιοβάνοβιτς από «αυτό» που παρέλαβε και αυτό που έχει 2 χρόνια μετά δημιουργήσει, καθώς και τις 65.000 κόσμο που πήγαν και αποθέωσαν την ομάδα του στο ΟΑΚΑ, μάλλον έχει δικαιωθεί, έτσι; Τα υπόλοιπα αφορούν τους κορυφαίους «προπονητές» του κόσμου, τους Έλληνες του διαδικτύου. Και του καφενείου…
