«Ο πρωταρχικός σκοπός της νηστείας είναι να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την εξάρτησή μας από τον Θεόν.
Αν εξασκείται σοβαρά, η Σαρακοστιανή αποχή από το φαγητό (ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες) περικλείει μία σημαντική δόση πραγματικής πείνας κι επίσης ένα συναίσθημα κόπωσης και σωματικής εξάντλησης.
Ο σκοπός της είναι να μας οδηγήσει με την σειρά της σ’ ένα συναίσθημα εσωτερικής ταπείνωσης και συντριβής· να μας φέρει, δηλαδή, στο σημείο όπου μπορούμε να εκτιμήσουμε όλη την ισχύν της δήλωσης του Χριστού: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Αν πάντοτε χορτάνουμε και ξεδιψούμε πλήρως, εύκολα αναπτύσσουμε μία λανθασμένη αίσθηση αυτονομίας και αυτάρκειας. Η τήρηση μίας σωματικής νηστείας κλονίζει αυτήν την αμαρτωλή αυτάρκεια.
Μας απογυμνώνει από την επίπλαστη ασφάλεια του Φαρισαίου (ο οποίος νήστευε, είναι αλήθεια, αλλά όχι με το σωστό πνεύμα). Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μας δίνει την σωτηρία αυτή – δυσαρέσκεια του Τελώνη. Αυτή είναι η αποστολή της πείνας και της κόπωσης: για να συνειδητοποιήσουμε την αδυναμία μας και την εξάρτησή μας από την βοήθεια του Θεού».
