Τελευταία σωρεύονται τα δεδομένα μιας σπασμωδικής ασημαντότητας,
που χαρακτηρίζουν το πολιτικό σκηνικό, ενώ οδεύουμε στις ευρωεκλογές. Τούτο, πρωτίστως αφορά την κυβερνητική παράταξη.
Αυτή, αν και πάντα κυρίαρχη, είναι πλέον πανικόβλητη και λειτουργεί σπασμωδικά. Το γιατί συμβαίνει αυτό, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ξεκάθαρο: Όλο το προηγούμενο διάστημα – όπως έχουμε επισημάνει από το βήμα αυτό – είχε ο νυν πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του πάθει ένα ίλιγγο αλαζονείας.
Τι συμβαίνει όμως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις; Το σοκ της προσγείωσης, που έρχεται κάποια στιγμή και είναι αιφνιδιαστικό, προκαλεί ίλιγγο.
Και τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτή; Έχουμε ισχυρό ταρακούνημα. Αιφνιδιασμό.
Όταν όμως συμβεί αυτό, κάθε νηφάλια αντίδραση, και η όποια ψύχραιμη διαχείριση μιας κρίσης, έχει χαθεί.
Και ποια ήταν η ενστικτώδης αντίδραση της ΝΔ, όταν ήρθαν στην επιφάνεια λάθη και απειλές για πιθανότατη κάμψη στις Ευρωεκλογές;
Ανασύρθηκε ένα ανόητο και υποτίθεται σωτήριο σύνθημα πανικού: Πατρίς, Θρησκεία οικογένεια!
Που έγινε υποτίθεται το δόρυ για να εξοντωθεί ο επικοινωνιακά ικανός (με τον τρόπο του) ηγέτης της Ελληνικής Λύσης ενός λαϊκιστικού υπέρ δεξιού κόμματος.
Φυσικά, το μόνο νηφάλιο αντίδοτο στον πολιτικό αυτό, θα ήταν η ήρεμη αντίδραση ενός πρωθυπουργού που δεν αντιμετώπιζε κάποιο δραματικό υπαρξιακό κίνδυνο, χτίζοντας τόσο καιρό, ένα συγκεκριμένο κεντροδεξιό προφίλ.
Ακόμη περισσότερο μάλιστα, που ο ηγέτης απέχει πολύ από το να γίνει σε εθνικές εκλογές όντως τόσο πολύ απειλητικός.
Επίσης, ο Μητσοτάκης, δεν απειλείται από τον Κασσελάκη, έναν ηγέτη κινητικό, ανθρώπινο και φρέσκο, συγκρινόμενο με άλλους πολιτικούς.
Μια απειλή πάντως που δεν θα γίνει χειροπιαστή μέχρι να ωριμάσει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και να πειθαρχήσει (αν βεβαίως το μπορεί) και μάλιστα να προσθέσει μια αίσθηση σοβαρότητας.
(Εδώ μόνο ο παλιός Τσίπρας, στις καλές του, θα μπορούσε να γίνει απειλητικός για τον Μητσοτάκη).
Επίσης, ο Κασσελάκης λόγω της υπερκινητικότητάς του, αυτή την έχει απλώσει υπέρμετρα, έτσι ώστε να διολισθαίνει σε αναπόφευκτα παραπατήματα, αγνοώντας ότι ένας στόχος όπως αυτός της πρωθυπουργίας απαιτεί και κύρος, με το όποιο χάρισμα να έπεται.
Επιστρέφοντας στον Μητσοτάκη, αυτός τελευταία αντιδρά σπασμωδικά (εκτός από αλαζονικά) και γι’ αυτό φθείρεται. Παραμένοντας όμως πάντας κυρίαρχος.
Και τούτο διότι η αντιπολίτευση, στον ρηγματωμένο, ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, δεν αναπτύσσει μια ισχυρή δυναμική, αλλά γενικά σέρνεται (με αρνητικό πρωταγωνιστή το ΠΑΣΟΚ και την ηγεσία του).
Τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως είναι ζωηρός, με έντονη κινητικότητα, και διαρκείς παρεμβάσεις του αρχηγού του (άλλες εύστοχες και άλλες όχι) την ίδια ώρα που ο Ανδρουλάκης παραμένει απαρατήρητος, ακόμη και εάν προσπαθεί να αφήσει μάταια κάποιο στίγμα.
Ολοκληρώνοντας, η κυριαρχία Μητσοτάκη παρά τα λάθη του, που αυξάνονται, είναι ξεκάθαρη όποιο και να ‘ναι το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών.
Άλλωστε δεν έχει ανταγωνιστές που πραγματικά να τον απειλούν.
Όμως για να επικρατήσει εξ νέου, διατηρώντας την αυτοδυναμία της ΝΔ, έστω και δύσκολα, οφείλει να κάνει τις αναγκαίες διορθώσεις. Να χτίσει ξανά πιο ψύχραιμα το κεντρο-δεξιό προφίλ του, και να διορθώσεις το κυβερνητικό του στίγμα.
Να γίνει πιο συνετός και ενωτικός.
Την ίδια ώρα ο μόνος ανταγωνιστής του Μητσοτάκη είναι μια νέα κεντροαριστερά.
Ώριμη και συνετή με τον κατάλληλο νέο ηγέτη και τη συνεργασία των κεντροαριστερών δυνάμεων.
Ζητάμε πολλά; Πιθανώς.
Όμως ο τόπος χρειάζεται κάτι πιο ποιοτικό και φρέσκο από αυτά που μας περιβάλλουν.
Ένα ισχυρό και αξιόπιστο διακομματικό σύστημα. Επίσης, χρειάζονται ηγέτες που μπορούν όχι απλά να το υπηρετήσουν, αλλά και να το αναδείξουν αλλιώς η κυριαρχία της μετριότητας θα συνεχιστεί. Αν δεν βαθύνει ακόμα περισσότερο.
