Για ποιες εκλογές να ετοιμάζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Με 22 εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς μικρής αναγνωρισιμότητας στο νέο κυβερνητικό σχήμα, με ελλιπή εκπροσώπηση μεγάλων περιφερειών και νομών, με την πλήρη αποξένωση των τοπικών οργανώσεων της ΝΔ από την Πειραιώς, την πανδημία και την οικονομία να αποτελούν απειλή και, φυσικά, τους Τούρκους να καιροφυλακτούν, δεν υπάρχει σκέψη για εκλογές από τον Κυριάκο.
Πέρα από τις αναλύσεις των κομματικών επιτελείων της Κουμουνδούρου (σ.σ. θεωρούν τον ανασχηματισμό επικοινωνιακό αντιπερισπασμό της κυβέρνησης), της Χαριλάου Τρικούπη (έκαναν λόγο για δεξιότερη ιδεολογική στροφή) και του Περισσού (βλέπουν «επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου της κυβέρνησης»), οι περισσότεροι φαίνεται να συμφωνούν ότι ο δεύτερος ανασχηματισμός που έκανε πράξη στους 18 μήνες της πρωθυπουργικής θητείας του ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει άρωμα πρόωρων εκλογών.
Ο Κυριάκος πάει για εκλογές;
Είναι, όμως, όντως έτσι; Εκείνοι που το ισχυρίζονται, επικαλούνται ως κύριο επιχείρημα δύο μετακινήσεις. Αφενός αυτήν του Μάκη Βορίδη από τον αριθμό 2 της οδού Αχαρνών (βλ. υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης) στην οδό Σταδίου και το υπουργείο Εσωτερικών. Αφετέρου εκείνη του Θόδωρου Λιβάνιου, που παρέμεινε υφυπουργός αλλά αυτή τη φορά παρά τω πρωθυπουργό και όχι στο ΥΠ.ΕΣ.
Η αλήθεια είναι πως το υπουργείο Εσωτερικών είναι το κατ’ εξοχήν υπουργείο… κάλπης!!! Και σε αυτό βρίσκεται πλέον ένας έμπειρος πολιτικός που έχει διατελέσει τομεάρχης Εσωτερικών της Ν.Δ., αλλά και έχει δηλώσει χωρίς περιστροφές την πεποίθησή του ότι «πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της».
Από την άλλη, ο 44χρονος Θ. Λιβάνιος έχει πολλά «ένσημα» σε εκλογικά… πρότζεκτ. Αρκεί να θυμηθούμε ότι ο μέχρι πρότινος υφυπουργός Εσωτερικών ήταν επικεφαλής της ψηφιακής καμπάνιας της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές του 2019, αλλά και των εθνικών εκλογών που διεξήχθησαν τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς.
Οι υπερθεματιστές του προεκλογικού χαρακτήρα του ανασχηματισμού προσθέτουν κάτι ακόμη στην επιχειρηματολογία τους: τη διακριτή –όπως λένε– είσοδο στο κυβερνητικό σχήμα «γαλάζιων» βουλευτών (Σπήλιος Λιβανός Γιώργος Στύλιος Γιώργος Αμυράς, Κώστας Κατσαφάδος), που έκαστος εξ αυτών εκπροσωπεί 4 διαφορετικούς νομούς (Αιτωλοακαρνανίας, Άρτας, Ιωαννίνων, Πειραιά, αντίστοιχα) και οι οποίες μέχρι κα την 4η Ιανουαρίου δεν είχαν «φωνή» στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Κι όμως, δεν είναι αναδόμηση ειδικού (προεκλογικού) σκοπού
Τα παραπάνω στοιχεία και αριθμοί δεν λένε ψέματα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι λένε και την αλήθεια, τουλάχιστον στην πλήρη έκτασή της.
Οπότε το ερώτημα επανέρχεται «εμπλουτισμένο»: είναι ανασχηματισμός ειδικού (προεκλογικού) σκοπού αυτός που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στις 4 Ιανουαρίου; Και αν ναι, εξυπηρετείται ο προεκλογικός σκοπός επειδή π.χ. ο καθ’ όλα εξαίρετος τεχνοκράτης-εκλογικός αναλυτής Λιβάνιος μετακόμισε στο Μαξίμου ή επειδή η Αιτωλοακαρνανία θα δει έναν συντοπίτη της, τον Σπήλιο Λιβανό, να γίνεται υπουργός στο Αγροτικής Ανάπτυξης;
Πέρα από τις αναλύσεις των κομματικών επιτελείων της Κουμουνδούρου (σ.σ. θεωρούν τον ανασχηματισμό επικοινωνιακό αντιπερισπασμό της κυβέρνησης), της Χαριλάου Τρικούπη (έκαναν λόγο για δεξιότερη ιδεολογική στροφή) και του Περισσού (βλέπουν «επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου της κυβέρνησης»), οι περισσότεροι φαίνεται να συμφωνούν ότι ο δεύτερος ανασχηματισμός που έκανε πράξη στους 18 μήνες της πρωθυπουργικής θητείας του ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει άρωμα πρόωρων εκλογών.
Είναι, όμως, όντως έτσι; Εκείνοι που το ισχυρίζονται, επικαλούνται ως κύριο επιχείρημα δύο μετακινήσεις. Αφενός αυτήν του Μάκη Βορίδη από τον αριθμό 2 της οδού Αχαρνών (βλ. υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης) στην οδό Σταδίου και το υπουργείο Εσωτερικών. Αφετέρου εκείνη του Θόδωρου Λιβάνιου, που παρέμεινε υφυπουργός αλλά αυτή τη φορά παρά τω πρωθυπουργό και όχι στο ΥΠ.ΕΣ.
Η αλήθεια είναι πως το υπουργείο Εσωτερικών είναι το κατ’ εξοχήν υπουργείο… κάλπης!!! Και σε αυτό βρίσκεται πλέον ένας έμπειρος πολιτικός που έχει διατελέσει τομεάρχης Εσωτερικών της Ν.Δ., αλλά και έχει δηλώσει χωρίς περιστροφές την πεποίθησή του ότι «πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της».
Από την άλλη, ο 44χρονος Θ. Λιβάνιος έχει πολλά «ένσημα» σε εκλογικά… πρότζεκτ. Αρκεί να θυμηθούμε ότι ο μέχρι πρότινος υφυπουργός Εσωτερικών ήταν επικεφαλής της ψηφιακής καμπάνιας της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές του 2019, αλλά και των εθνικών εκλογών που διεξήχθησαν τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς.
Οι υπερθεματιστές του προεκλογικού χαρακτήρα του ανασχηματισμού προσθέτουν κάτι ακόμη στην επιχειρηματολογία τους: τη διακριτή –όπως λένε– είσοδο στο κυβερνητικό σχήμα «γαλάζιων» βουλευτών (Σπήλιος Λιβανός Γιώργος Στύλιος Γιώργος Αμυράς, Κώστας Κατσαφάδος), που έκαστος εξ αυτών εκπροσωπεί 4 διαφορετικούς νομούς (Αιτωλοακαρνανίας, Άρτας, Ιωαννίνων, Πειραιά, αντίστοιχα) και οι οποίες μέχρι κα την 4η Ιανουαρίου δεν είχαν «φωνή» στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Η απάντηση είναι ορθά-κοφτά και με κεφαλαία γράμματα «ΟΧΙ». Διότι αν αυτά ήταν τα αποκλειστικά κριτήρια των αποφάσεων, δηλαδή το τεχνοκρατικό βιογραφικό ή/και το «γκελ» που κάνει ένα υποψήφιος υπουργός στην εκλογική περιφέρειά του, δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί λόγου χάριν δεν υπουργοποιήθηκε ο επίσης Αιτωλοακαρνάνας Κώστας Καραγκούνης, που τον Ιούλιο του 2019 έφερε σχεδόν διπλάσιες ψήφους στο εκλογικό σακούλι της Ν.Δ. από τον Σπ. Λιβανό (25.045 έναντι 13.615).
Θα αναρωτηθεί, επίσης, γιατί οι πολυπληθείς νομοί της Αχαΐας των 4 βουλευτών (Άγγελος Τσιγκρής, Ανδρέας Κατσανιώτης, Ιάσωνας Φωτήλας, Χριστίνα Αλεξοπούλου) που αθροιστικά έφεραν σχεδόν 60.000 ψήφους στη «γαλάζια» δεξαμενή ή αντίστοιχα της Λάρισας των 3 εκλεγμένων πολιτικών (σ.σ. ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, ο Χρήστος Κέλλας και η Στέλλα Μπίζιου που άθροισαν περισσότερες από 67.000 ψήφους) δεν άξιζαν ούτε θέση υφυπουργού.
Θα απορήσει, τέλος, γιατί από την υπο-εκπροσωπούμενη στο Υπουργικό Συμβούλιο Πελοπόννησο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα ένας υπουργός/υφυπουργός που να προέρχεται από την παραδοσιακά «γαλάζια» Λακωνία ή από την Μεσσηνία των 4 βουλευτών και του ενός τέως πρωθυπουργού.
Αντίθετα, βγάζει μάτι η προτίμηση σε πολιτικά στελέχη από τη γενέτειρα του πρωθυπουργού, την Κρήτη, που μέχρι την περασμένη Δευτέρα είχε έναν υπουργό/υφυπουργό για κάθε νομό της (σ.σ. τον Ηρακλειώτη Λευτέρη Αυγενάκη στο Πολιτισμού και Αθλητισμού, τον Λασιθιώτη Γιάννη Πλακιωτάκη στο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, τον Ρεθυμνιώτη Ιωάννη Κεφαλογιάννη στο Υποδομών και Μεταφορών και τον Χανιώτη Βασίλη Διγαλάκη που τελικά έχασε τη θέση του υφυπουργού στο Παιδείας).
Και, εν τέλει, θα αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να στήνει ένα πρωθυπουργός κυβερνητικό σχήμα προεκλογικής μάχης χωρίς να ενισχύσει τους ήδη δημοφιλείς υπουργούς, όπως λ.χ. ο Βασίλης Κικίλιας, ο Χρήστος Σταϊκούρας ή ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, με βουλευτές που πρώτευσαν τον Ιούλιο του ’19 στη μάχη του «σταυρού» όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη (45.865 ψήφοι στην Α΄ Αθήνας) και ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης (42.599 ψήφοι στη Β3 Αθήνας), ή που έχουν εγγυημένο εκλογικό ρεύμα στις περιφέρειές τους, όπως ο Αναστάσιος Δημοσχάκης στον ευαίσθητο Έβρο (16.291 ψήφοι), ο Σίμος Κεδίκογλου στην Εύβοια (16.105 ψήφοι) ή ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου στη Λέσβο (10.630 ψήφοι).
Οι τεχνοκράτες δεν φέρνουν ψήφους
Βεβαίως, ο σχεδιασμός του Επιτελικού Κράτους είχε ως βάση του τη χρησιμοποίηση τεχνοκρατών σε θέσεις κλειδιά. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε να έχουν εξελιχθεί σε σημαντικά γρανάζια της κυβερνητικής μηχανής υπουργοί όπως ο Κυριάκος Πιερρακάκης (Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης), αναπληρωτές υπουργοί σαν τον Νίκο Παπαθανάση (Ανάπτυξης και Επενδύσεων) και τον Βασίλη Κοντοζαμάνη (Υγείας) ή υφυπουργοί όπως ο Γιώργος Ζαβός (υπουργείο Οικονομικών), των οποίων το μέχρι στιγμής έργο που έχουν παρουσιάσει είναι αναμφίβολα αξιοσημείωτο. Αλλά δεν παύει να αιωρείται το ερώτημα, αν ως έχοντες περιορισμένη αναγνωρισιμότητα μπορούν να θέλξουν πλατιά στρώματα ψηφοφόρων από τις εκλογικές περιφέρειές τους, στις οποίες σημειωτέον στις τελευταίες εκλογές δεν κλήθηκαν να «δοκιμαστούν».
Είναι μάλλον αυταπόδεικτο, λοιπόν, ότι τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο η επιτυχία που επιδεικνύουν οι παραπάνω τεχνοκράτες στην άσκηση των κυβερνητικών καθηκόντων τους δεν προϋποθέτει –πολλώ δε μάλλον δεν εξασφαλίζει– αντίστοιχη επιτυχία στην προσέλκυση ψήφων. Προφανώς αυτός είναι και ο λόγος που παραμένουν ακλόνητοι ή διατηρούν υπουργικούς θώκους ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Βασίλης Κικίλιας, ο Μάκης Βορίδης, ο Χρήστος Σταϊκούρας, ο Νίκος Δένδιας, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος κ.ά.
Το γεγονός ότι υπάρχουν 23 εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί και υφυπουργοί στο κυβερνητικό σχήμα μπορεί να βοηθάει το Επιτελικό Κράτος στο έργο του, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι «κουβαλάει» ψήφους στη ΝΔ. Οι καθ’ όλα άξιοι τεχνοκράτες Θ. Σκυλακάκης, Γ. Ζαβός, Ν. Παπαθανάσης, Κ. Φραγκογιάννης, Λ. Οικονόμου, Αλκ. Στεφανής, Π. Τσακλόγλου, Δ. Μιχαηλίδου, Μ. Συρεγγέλα, Β. Κοντοζαμάνης, Ν. Γιατρομανωλάκης, Στ. Πέτσας, Σ. Ζαχαράκης. Γ. Γεραπετρίτης, Θ. Λιβάνιος, Α. Σκέρτσος, Χρ. Ταραντίλης και Αρ. Πελώνη δεν εγγυώνται ότι θα προσελκύσουν τους νέους και παλιούς ψηφοφόρους της παράταξης.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε και κάποια άλλα στοιχεία, τα οποία στην παρούσα φάση δεν θα ευνοούσαν μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Και εξηγούμεθα.
Όπως είναι γνωστό, από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ένα σκληρό κομμάτι της ΝΔ της τάξεως του 30% δεν κατάπιες αμάσητα τα μεγάλα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ και παρέμεινε στις επάλξεις της ΝΔ. Σήμερα, το κομμάτι αυτό, βλέποντας σημαντικές επιλογές σε κυβερνητικά πόστα προσώπων εκτός της παράταξης αισθάνεται ότι είναι στη γωνία και δεν υπολογίζεται. Αυτό σε συνδυασμό με τη σχεδόν πλήρη εγκατάλειψη των τοπικών κομματικών οργανώσεων δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι θετικό στοιχείο για πρόωρες κάλπες.
Ο «εξοστρακισμός» του κόμματος
Μπορεί ο “γαλάζιος” γραμματέας Γ. Στεργίου να λέει ότι φτιάχνει το μητρώο μελών της ΝΔ, αλλά η διαδικασία να πάει κάποιος να δηλώσει «παρών», να δώσει τα στοιχεία του και να μπλέξει με άλλες γραφειοκρατικές διαδικασίες, προκειμένου να δραστηριοποιηθεί στην κομματική βάση, μέχρι σήμερα τουλάχιστον δεν έχει να παρουσιάσει ανιχνεύσιμα επιτυχή αποτελέσματα. Αν αυτά συνδυαστούν και με την πλήρη αποξένωση σχεδόν όλων των τοπικών οργανώσεων της ΝΔ από την Πειραιώς, γίνεται αντιληπτό ότι το πρόβλημα μέσα στο κόμμα δεν είναι μικρό, απλώς λόγω πανδημίας δεν έχει γίνει ακόμη ορατό.
Το μεγαλύτερο μέρος των τοπικών οργανώσεων κινείται –αν κινείται– σε κατάσταση διάλυσης, αφού ακόμη και τα λειτουργικά έξοδα των γραφείων (φως, νερό, τηλέφωνο, ενοίκια) γίνεται ρεφενές για να εξευρεθούν.
Όλα αυτά, ανεξάρτητα από το τι ισχυρίζεται το Επιτελικό Κράτος, δείχνουν ότι, τυπικά και ουσιαστικά, το κόμμα βρίσκεται στην «άκρη». Δεν υπάρχει όμως πολιτικό προηγούμενο που μια κυβέρνηση μπορεί να λειτουργήσει με παρόμοιο τρόπο, χωρίς δηλαδή τη βοήθεια του ζωντανού κυττάρου της που είναι το κόμμα.
Στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία και σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, το κόμμα είναι υπεράνω των κυβερνητικών ενεργειών, αφού εκείνο είναι που επιβάλλει τη γραμμή στην οποία θα κινηθεί η κυβέρνηση. Στην Ελλάδα η προσπάθεια κάθε κυβέρνησης στο παρελθόν να επιβάλει στο κόμμα τον τρόπο και τις αρχές της λειτουργίας του με αίολα επιχειρήματα του τύπου «διεύρυνση», «ενσωμάτωση»¸ δεν έχει μέχρι σήμερα τουλάχιστον επιτύχει.
Όλα αυτά μαζί, δηλαδή ο «εξοστρακισμός» του κόμματος, οι «μουσαφίρηδες» και οι τεχνοκράτες χωρίς ψήφους, καθώς και ο παραγκωνισμός βουλευτών της ΝΔ από μεγάλες περιφέρειες είναι εν δυνάμει προβλήματα για το κόμμα, που όμως λόγω της πανδημίας κρύβονται κάτω από το χαλί.
Έτσι θα στρωθεί το χαλί για κάλπες
Με σοβούσα την υγειονομική κρίση που με τη σειρά της ρίχνει λάδι στη φωτιά της επακόλουθης οικονομικής κρίσης, αυτό που στην πραγματικότητα ήθελε να εξασφαλίσει με τις επιλογές του ο Κυρ. Μητσοτάκης ήταν η δημιουργία μίας μάχιμης ομάδας που θα αναμετρηθεί με τα προβλήματα του «τώρα». Γιατί ΤΩΡΑ πρέπει να δαμαστεί ο κορωνοϊός, ΤΩΡΑ πρέπει να ενταθούν οι εμβολιασμοί, ΤΩΡΑ πρέπει να οργανωθεί η επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας, και ΤΩΡΑ πρέπει να προετοιμαστεί η διπλωματική αντεπίθεση του Μαρτίου κόντρα στην τουρκική επιθετικότητα.
