Εκείνον τον καιρόν, κάποιος άνθρωπος πλησίασε τον Ιησού και γονάτισε μπροστά του λέγοντας: Κύριε, ελέησε τον γιό μου, γιατί σεληνιάζεται και υποφέρει· πολλές φορές πέφτει στη φωτιά και πολλές φορές στο νερό. Τον έφερα στους μαθητές σου και δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν.
Αφού πήρε τον λόγο ο Ιησούς, είπε: Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη! Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Μέχρι πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε μου αυτόν εδώ. Και το επέπληξε ο Ιησούς, και το δαιμόνιο βγήκε από αυτόν και από την ώρα εκείνη θεραπεύθηκε το παιδί. Τότε, αφού οι μαθητές πλησίασαν τον Ιησού ιδιαιτέρως, είπαν: Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε
Ο Ιησούς τους είπε: Λόγω της απιστίας σας. Γιατί, σας διαβεβαιώνω, εάν έχετε πίστη σαν τον σπόρο του σιναπιού, θα λέτε σε τούτο το βουνό, πήγαινε από εδώ εκεί, και θα πηγαίνει, και τίποτε δεν θα είναι αδύνατο για εσάς. Τούτο το γένος (των δαιμόνων) δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία. Καθώς περιόδευαν στη Γαλιλαία, είπε σε αυτούς ο Ιησούς: ο Υιός του Ανθρώπου πρόκειται να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων και θα τον θανατώσουν, και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.»
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΙΑΤΡΟΣ
Μια ακόμη θαυμαστή θεραπεία από τις πολλές που επιτέλεσε ο Ιησούς κατά τη διάρκεια της επίγειας παρουσίας του μας αφηγείται η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο Κύριος, καμπτόμενος από τις επίμονες παρακλήσεις ενός βασανισμένου πατέρα, απαλλάσσει τον γιό του από το φοβερό δαιμόνιο που τον καταδυνάστευε και είχε καταστήσει τη ζωή του μια διαρκή κόλαση. Είχε, ωστόσο, προηγηθεί η ανεπιτυχής απόπειρα των Μαθητών του Κυρίου να θεραπεύσουν εκείνοι τον δαιμονιζόμενο. Τον λόγο της αποτυχίας αυτής μας τον εξηγεί ο ίδιος ο Χριστός στη συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής.
Η δύναμη της πίστης
Η θέση της σημερινής διήγησης βρίσκεται σε αντιστοιχία με τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων, όπως τα αφηγείται ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Ο Χριστός με τους προκρίτους των Αποστόλων έχει μόλις κατέλθει από το όρος, επί του οποίου επιτελέστηκε το μέγα γεγονός της Μεταμορφώσεως που εορτάσαμε πριν από λίγες ημέρες, όταν προσ τρέχει σε αυτόν ικετευτικά ο πατέρας του δαιμονιζομένου ζητώντας να ελευθερώσει το παιδί του. Το ίδιο ακριβώς αίτημα είχε υποβάλει νωρίτερα και στους παρόντες Μαθητές του Κυρίου, οι οποίοι ωστόσο δεν κατάφεραν να θεραπεύσουν τον δαιμονιζόμενο. Κι όμως, ο Ιησούς τους είχε ήδη παράσχει αυτήν την εξουσία, όπως μας πληροφορεί και πάλι ο Ματθαίος στην αρχή του δεκάτου κεφαλαίου. Εύλογα λοιπόν οι Απόστολοι απορούν γιατί οι ίδιοι δεν φάνηκαν ικανοί να ασκήσουν στην πράξη αυτή την εξουσία. Η απάντηση του Ιησού αποστομωτική: «Διά την απιστίαν υμών».
Η δύναμη του Θεού είναι ακατάλυτη, αλλά δεν επιβάλλει την παρουσία της· είναι ακαταγώνιστη, αλλά δεν εξαναγκάζει με την ισχύ της. Ως «φωνή αύρας λεπτής» παρίσταται όπου και όποτε ο άνθρωπος προσφεύγει σε αυτή με πίστη, με πλήρη δηλαδή εμπιστοσύνη και ακλόνητη βεβαιότητα στην αγάπη και στο έλεος του Θεού.
Η πίστη του ανθρώπου, από όποια θέση και με όποια ιδιότητα κι αν επικαλείται αυτός την επέμβαση του Θεού, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εκδήλωση της θείας βοήθειας. Όσα θαύματα και όσες θεραπείες μας αναφέρει το ιερό Ευαγγέλιο, επιτελέστηκαν από τον Χριστό σε περιπτώσεις ανθρώπων που εκδήλωσαν αυτήν την πίστη με διάφορους τρόπους αλλά και με απόλυτη σαφήνεια. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ο Ιησούς απέφυγε να διενεργήσει πολλά θαύματα στην πατρίδα του, Ναζαρέτ, καθώς γνώριζε εκ των προτέρων ότι οι συμπατριώτες του ήταν εξαιρετικά δύσπιστοι και καχύποπτοι απέναντί του.
Η προσευχή και η νηστεία
Όμως ο Κύριος αναφέρεται ακόμη πιο συγκεκριμένα στις προϋποθέσεις της συγκεκριμένης θεραπείας: «Τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι η προσευχή και η νηστεία είναι κάτι το παρωχημένο, ότι δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν στον άνθρωπο του εικοστού πρώτου αιώνα, ότι δεν αρμόζουν στον σύγχρονο τρόπο ζωής, ότι επινοήθηκαν από άλλες κοινωνίες σε άλλες εποχές. Κάποτε μάλιστα απαξιώνονται και απορρίπτονται αβασάνιστα ακόμη και από ανθρώπους που κατά τα άλλα ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στον Θεό, και μάλιστα δηλώνουν χριστιανοί. Να όμως που ο Κύριος θέτει τη σωστή διάσταση των πραγμάτων, δείχνοντας πόσο ισχυρά και αποτελεσματικά, αλλά και πόσο απαραίτητα όπλα στον πνευματικό αγώνα του χριστιανού είναι η προσευχή και η νηστεία. Μήπως, άλλωστε, ολόκληρη η πνευματική ζωή δεν είναι μια συνεχής πάλη απέναντι στον διάβολο και τα όργανά του;
Παράλληλα όμως ο Κύριος μας αποκαλύπτει πόσο η προσευχή και η νηστεία σχετίζονται και συναρτώνται στενά με την πίστη. Στην παράδοση της Εκκλησίας μας η προσευχή και η νηστεία δεν αποτελούν αυτοσκοπό, ένα είδος ιδιότυπου πρωταθλητισμού στον οποίο καλούμαστε ως χριστιανοί να αποδυθούμε. Η όποια προσπάθειά μας σε αυτό το στάδιο δεν έχει κανένα νόημα, εάν δεν εκπορεύεται από την πίστη και δεν κατατείνει στον ίδιο τον Θεό, προς τον οποίο αποβλέπουμε. Αυτήν την επίγνωση πρέπει να έχουμε, εάν θέλουμε να βιώσουμε το μέγιστο θαύμα, που δεν είναι άλλο από τη μετάνοια και την επιστροφή μας στην πατρική αγκαλιά του Θεού. Αμήν.
