Το σημερινό Ευαγγέλιο, χριστιανοί μου, που ακούσαμε, είναι από τα πιο ουσιώδη στη χριστιανική ζωή και μας δίνει να καταλάβουμε,
αν βέβαια έχουμε ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς μας, πως συμπεριφέρεται ο Θεός απέναντι στον άνθρωπο και πως ο άνθρωπος στο συνάνθρωπό του.
Στην Παραβολή, που είπε ο Χριστός μας, ένας δούλος χρωστούσε ένα τεράστιο ποσό στο αφεντικό του, το οποίο δεν είχε βέβαια τρόπο να το επιστρέψει και γονυπετής ζήτησε λίγο χρόνο ακόμα. Ο αφέντης του όχι μόνο του έδωσε το χρόνο, αλλά τον λυπήθηκε και του χάρισε το δάνειο. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να κάνει την αυτοκριτική του ο δούλος και να μαλακώσει έτσι η καρδιά του.
Όταν, λοιπόν, συνάντησε τον συνδούλο του, που του χρωστούσε ένα μικρό ποσό, τον έστειλε στη φυλακή!
Χριστιανοί μου, καταλαβαίνουμε βάζοντας στη θέση του αφέντη το Θεό μας, πόσο φιλάνθρωπος, φιλεύσπλαχνος και μακρόθυμος είναι απέναντι μας γιατί τον παρακαλούμε συνέχεια να μας χαρίσει και να παραβλέψει αυτό που εμείς του χρωστάμε ξεφεύγοντας από τις εντολές του : «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών».
Αντίθετα, όμως, εμείς πολλές φορές είμαστε σκληροί με τους συνανθρώπους μας : γεμίζει η καρδιά μας από το ΕΓΩ μας και δεν χωράει και δεν συγχωράει τον άλλον.
Μέσα στην Εκκλησία οι άνθρωποι μαθαίνουν ή πρέπει να μαθαίνουν να μεγαλώνουν την καρδιά τους, να ελευθερώνονται από το εγώ τους, να βγαίνουν από το κλουβί τους, να δίνουν και να παίρνουν συγχώρεση και να ξεχνούν τα παραπτώματα των άλλων.
Η πνευματική ζωή δεν εξαντλείται σε μια περιορισμένη αντίληψη, ότι πρέπει να ικανοποιήσω το Χριστό με τυπικές διατάξεις και συνήθειες ευλαβείας. Αυτά δεν είναι συμπεριφορές για να ευχαριστηθεί ο Χριστός, είναι παυσίπονα για τον πόνο της καρδιάς μας, που είναι κλειστή στο κλουβί της και σκέπτεται μονάχα το εγώ.
Όπως παρακαλούμε Εκείνον να αφήσει τα δικά μας οφειλήματα, οφείλουμε να Τον μιμηθούμε ώστε και «αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». ΑΜΗΝ.
