Το 1992, τότε που ο Οτές έστελνε τους λογαριασμούς με δαντέλες Μακεδονίας, είχα νοικιάσει ένα πολύ ωραίο δυάρι στο Μετς.
Ήταν το δεύτερο σπίτι που νοίκιαζα, μετά από μια σύντομη και αποτυχημένη διαμονή στη Δουκίσσης Πλακεντίας, με στέγη αλλά δίχως νόμο, τηλέφωνο, αυτοκίνητο, μυαλό, εν τέλει.
Το σπίτι στο Μετς όμως ήταν πολύ ωραίο. Δίπατο του ’30 με μια σομόν κουζίνα σε παλαιό στιλ, δυο βήματα από την πλατεία Βαρνάβα κι άλλα τρία από την Πλαστήρα. Έμενα στο πάνω αριστερά διαμέρισμα – είχε και μια στριφογυριστή σιδερένια σκάλα που έβγαζε στην ταράτσα αλλά και σε ένα μικροσκοπικό κήπο. Το αγαπούσα εκείνο το σπίτι, μ’ άρεσε πολύ κι η γειτονιά, ωστόσο άλλο είναι το θέμα μου τώρα.
Που λες, εκεί που έψαχνα στα χαρτιά μου, έπεσα πάνω στους λογαριασμούς της εποχής, τους οποίους -άγνωστο για ποιον λόγο- έχω κρατήσει 30 χρόνια μετά: 80.000 δραχμές το νοίκι, 16.700 το τηλέφωνο, 19.612 η ΔΕΗ, και το νερό 1.445.
Προσπάθησα να γυρίσω τις δραχμές σε ευρώ, προσθαφαίρεσα μισθούς και ενοίκια, το ένα που έδινα και το άλλο που έπαιρνα (ήμουν τυχερή εκείνη την εποχή), για να διαπιστώσω τελικά ότι σε παλιά λεφτά τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του ’92 είχα πλεόνασμα άνω των 300.000, δηλαδή γύρω στα 880 ευρώ. Καλό ε;
