Πολυγραφότατος, «πολύτροπος», πληθωρικός, γλαφυρός στην αφήγηση, γοητευτικός στο γραπτό λόγο, ο Γιάννης Ξανθούλης αυτοβιογραφείται στο Μονόγραμμα.
Μυθιστοριογράφος; Δημοσιογράφος; Θεατρικός συγγραφέας; Ο ταλαντούχος κύριος Γιάννης Ξανθούλης δεν χωράει σε καλούπια.
Γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη, στον Έβρο, από γονείς πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, που πέρασαν τα σύνορα με τη συνθήκη της Λωζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο πατέρας του ήταν ηλεκτρολόγος, η μητέρα του ήταν μια απλή νοικοκυρά. Ο παππούς του όμως ήταν σιδηροδρομικός, κι αυτό τους εξασφάλιζε μια οικονομική άνεση.
Η κλειστή κοινωνία της επαρχίας τον έπνιγε και λειτουργούσε σαν βρόχος στην εφηβεία του. Σκοπός και όνειρό του ήταν η Αθήνα. «Για μένα η Αθήνα ήταν η μεγάλη φυγή, και γενικά είμαι ένας άνθρωπος της φυγής», λέει.
Στην Αλεξανδρούπολη, ως μαθητής στο γυμνάσιο είναι συγχρόνως φανατικός αναγνώστης και συνδρομητής του θρυλικού πολιτιστικού περιοδικού «Θέατρο» του Κώστα Νίτσου, διαβάζει επίσης μετά μανίας τις «Εποχές», τις «Εικόνες» και τον «Ταχυδρόμο».
Κατεβαίνει επιτέλους στην Αθήνα και πηγαίνει στη δημοσιογραφική σχολή του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου.
Έβλεπε την δημοσιογραφία σαν όχημα για να φτάσει το όνειρό του. Έτσι κι αλλιώς είχε σχέση με το γράψιμο και πραγματικά μετά από κάποια χρόνια, τη μια μέρα τελείωσε, την άλλη μέρα βρήκε δουλειά.
Πιάνει δουλειά στην Ελευθεροτυπία που μόλις είχε ανοίξει, το 1975 και μένει εκεί 30χρόνια μέχρι που κλείνει.
Το 1981 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, “Ο μεγάλος θανατικός”.
Το 1982 αρχίζει να γράφει θέατρο. Σατυρικά κείμενα και θεατρικά έργα του – περισσότερα από τριάντα – παρουσιάστηκαν στο ελληνικό θέατρο.
Ασχολήθηκε για αρκετά χρόνια και με μεγάλη επιτυχία και με το «σατυρικό θέατρο», όπως συνηθίζει να αποκαλεί την επιθεώρηση. Συνεργάστηκε με όλους τους γνωστούς ηθοποιούς, τόσο του θεάτρου όσο και της επιθεώρησης, όπως ο Σταύρος Παράβας, η Άννα Φόνσου, η Μιμή Ντενίση, η Ντενίζ Μπαλτσαβιά, η Αλίκη Αλεξανδράκη, ο Ζανό Ντάνιας, ο Γιάννης Μπέζος και φυσικά ο νεαρός τότε Λάκης Λαζόπουλος.
Ακολουθεί καταιγισμός από βιβλία του: Αναφέρουμε ενδεικτικά τα χαρακτηριστικά: «Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα» και ο «Σόουμαν δεν θα ‘ρθει απόψε», τα οποία θέλησε διακαώς να βγουν και σε βιβλία τσέπης ώστε να πωλούνται στα περίπτερα. Γα να έχει την ευκαιρία να τα διαβάσει και ένα διαφορετικό αναγνωστικό κοινό.
Το βιβλίο όμως που τον καθιέρωσε ήταν άλλο: το 1987 εν μέσω καύσωνος, ενώ πέθαινε ο κόσμος, εκδόθηκε από τον Καστανιώτη το βιβλίο «Το πεθαμένο λικέρ» και έκανε ρεκόρ πωλήσεων!
Έγραψε και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. Αφορμή ήταν η γέννηση του γιού του.
Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη. «Το ταγκό των Χριστουγέννων» είναι το πιο γνωστό έργο του που μετέφερε στον κινηματογράφο το 2011 ο Νίκος Κουτελιδάκης, με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Στάνκογλου, τον Γιάννη Μπέζο, τον Αντίνοο Αλμπάνη και την Βίκυ Παπαδοπούλου
Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
«Συχνά με ρωτούν για την θεματολογία των βιβλίων μου ή τα βρίσκουν … δεν ξέρουν μάλλον που να τα κατατάξουν, εγώ το πιστεύω αυτό» εξομολογείται . «Υπάρχει μία αμηχανία, όσον αφορά για να χαρακτηρίσω ένα βιβλίο μου αν είναι αστείο ή αν είναι δραματικό. Εγώ πιστεύω κατά βάση είναι δραματικά βιβλία ή μάλλον λέω δραματικά πράγματα μ’ έναν τρόπο αστείο. Είναι όπως αν θέλετε και τα θεατρικά μου. Ήταν δραματικά έργα στην ουσία αλλά δεν μπορούσα να τ’ αποφύγω και τα ‘λεγα μ’ έναν πολύ αστείο τρόπο. Ενδεχομένως κι η ζωή μου να καθορίζεται απ’ αυτήν την αντίφαση. Αλλά νομίζω αυτό ξέρω να κάνω».
Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης
Σκηνοθεσία: Περικλής Κ. Ασπρούλιας
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Χρήστος Σιάφκος, Ιωάννα Κολοβού
Φωτογραφία: Στάθης Γκόβας
Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης
Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης
Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης
