Τέταρτη αιτία της τραγωδίας της πίστης πιστεύω πώς για πολλούς είναι οι πλάνες των εκπροσώπων της πίστης.
Κάθε άνθρωπος εκτιμά το σπόρο από τον καρπό του. Αν ο καρπός είναι πικρός, κανένας δε γίνεται ν’ αγαπήσει τον σπόρο. Οι καλύτεροι καρποί της πίστης πρέπει να είναι οπωσδήποτε εκείνοι πού έχουν ταχθεί στην υπηρεσία της.
Η πίστη είναι ο σπόρος, ο άνθρωπος είναι ο αγρός. Όταν ο σπόρος σπέρνεται σε διαφορετικούς αγρούς, είναι λογικό οι καρποί του να διαφέρουν. Η πίστη είναι ο σπόρος, ο ιερέας είναι άνθρωπος. Πώς ο ίδιος σπόρος θα δώσει ίδιους καρπούς σε διαφορετικό έδαφος;
Ο καθένας μας περιμένει από τον Ιερέα μιας θρησκείας να είναι ο καλύτερος καρπός της πίστης του, όπως και από τον καρπό εκτιμά το σπόρο. Είναι αλήθεια όμως πως όλος ο κόσμος μπορεί ν’ απατηθεί από τέτοια εκτίμηση. Υπάρχει περίπτωση ο ιερέας να είναι ο χειρότερος καρπός της πίστης πού υπηρετεί. Από τον ίδιο σπόρο σε κάποιο έδαφος φυτρώνει άνθος, σε άλλον τόπο ζιζάνιο. Τον σπόρο πρέπει να τον εκτιμούμε από τον καλύτερο καρπό πού αποδίδει, όχι από τον χειρότερο. Κι ο καλύτερος σπόρος αν πέσει σε αγκαθότοπους, τα αγκάθια θα τον πνίξουν. Ο καλός σπόρος μόνο στον καλό τόπο θ’ αποδώσει εκατονταπλασίοντα και καλό καρπό, κατά τον λόγο του Σωτήρα μας.
Οταν η χριστιανική πίστη σπέρνεται σε καλό έδαφος, γόνιμο, θα δώσει τούς καλύτερους καρπούς. Ο σπόρος της πίστης αυτής όμως πέφτει και σε αγκαθότοπους και σε πέτρες και ανάμεσα στα ζιζάνια και στο δρόμο, όπου δεν μπορεί να φυτρώσει. Αλλά κι αν φυτρώσει δεν αναπτύσσεται. Κι αν ακόμα αναπτυχθεί δεν αποφέρει καθόλου καρπό ή θ’ αποδώσει πικρό καρπό.
Η πίστη έκανε ανθρώπους μεγάλους σαν τιτάνες στον χαρακτήρα, στην αρετή και τη φρόνηση. Η ίδια πίστη όμως βρίσκεται και σαν μικρό κι αναπτυσσόμενο μπόλι σε σκληρούς κι αγκάθινους κορμούς. Μοιάζει η πίστη με τον μαργαρίτη πού βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους και χοίρους. Οι άνθρωποι μάζεψαν τον μαργαρίτη, εκτίμησαν την λαμπρότητα και την αξία του και τον φύλαξαν. Οι χοίροι τον ανακάτεψαν με το καλαμπόκι. Έφαγαν το καλαμπόκι και τον μαργαρίτη τον έριξαν στις λάσπες, τον ποδοπάτησαν και τον απομάκρυναν με το ρύγχος τους, αφού ήταν κάτι πού δεν τρωγόταν.
Εκείνοι πού ρίχνουν το μαργαρίτη στη λάσπη είναι άλογοι, στερούνται λογικής. Ακόμα πιο άλογοι όμως είναι εκείνοι πού βλέπουν το μαργαρίτη να ποδοπατείται από τούς χοίρους και να ρυπαίνεται και δεν τον εκτιμούν, νομίζουν πώς είναι άμμος κι όχι μαργαρίτης πολύτιμος. Κάθε επάγγελμα έχει και τούς Ιούδες του, τους δικούς του βέβηλους.
Όμως δε σκέφτονται έτσι όλοι οι άνθρωποι. Είναι πολλοί πού βλέπουν τον Ιερέα τους άθεο κι η πίστη τους μαραίνεται. Είναι πολλοί πού βλέπουν καχύποπτα τον εξομολόγο τους κι η πίστη τους τρεμοσβήνει όπως η φλόγα του κεριού μπροστά στην πυρκαγιά. Πολλοί ακούνε για την άθεη συμπεριφορά πολλών ανθρώπων πού είναι υψηλοί εκπρόσωποι του χριστιανισμού και η τρεμάμενη φλόγα της πίστης τους σβήνει τελείως στην ψυχή τους. Κι όταν η φλόγα αυτή σβήσει στη μάχη της με τον ψυχρό άνεμο, τότε η τραγωδία της πίστης είναι πλήρης.
