– Ένας που καμώνονταν τον πολύ σοφό συνάντησε κάποτε στον δρόμο του έναν απλοικό χωρικό που πήγαινε στην εκκλησία.
– Για που με το καλό; τον ρώτησε.
-Πάω στην εκκλησία, του απάντησε ο χωρικός.
– Και δεν μου λες, του λέει ειρωνικά ο σοφός. Μήπως ξέρεις να μου πείς, ο Θεός σου είναι μεγάλος η μικρός;
– Κι από τα δύο.
– Δεν γίνεται να είναι και τα δύο!
-Γίνεται, κύριε. Να, είναι τόσο μεγάλος, που δεν τον χωρούν ούτε οι ουρανοί, αλλά και τόσο μικρός, που μπορεί να κατοικεί μέσα στην καρδιά μου.
Κι ο σοφός τα έχασε με τη σοφή απάντηση του απλοικού μα πιστού χωρικού.
