Σήμερα το πρωί συμπληρώθηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που ο Παύλος Γιαννακόπουλος αποφάσισε να «φύγει» από κοντά μας και να… πετάξει ψηλά στον ουρανό.
Η 10Η Ιουνίου έμεινε στην… αιωνιότητα. Έμεινε βαθιά χαραγμένη στις μνήμες και τις καρδιές όλων των Παναθηναϊκών.
Όταν έγινε γνωστό ότι ο κύριος Παύλος… πέταξε στον ουρανό ο χρόνος σταμάτησε. Η καρδιά όλων των φίλων του Παναθηναϊκού «πάγωσε» και το μυαλό άρχισε να ταξιδεύει.
Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Μπολόνια, Παρίσι… Και Βερολίνο και Βαρκελώνη και σε όλο τον κόσμο. Γιατί ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν «έχτισε» μια ευρωπαϊκή αυτοκρατορία. «Έχτισε» μια αυτοκρατορία που έγινε γνωστή στα πέρατα της Οικουμένης.
Όλες εκείνες οι δεκαετίες που ο Παύλος Γιαννακόπουλος, αν και ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας στην ιστορία του «τριφυλλιού», υπηρετούσε τον σύλλογο σαν πιστός στρατιώτης, εκείνο το πρωινό πέρασαν φευγαλέα από τα μάτια μας.
Όλες εκείνες οι στιγμές που έκαναν τους Παναθηναϊκούς να είναι περήφανοι που είναι Παναθηναϊκοί. Που έκαναν όλους τους Παναθηναϊκούς να θέλουν κάθε μέρα να κρατάνε όλο και πιο ψηλά την πράσινη σημαία. Που έκαναν τον σύλλογο μεγάλο ακόμα μεγαλύτερο.
Όλες εκείνες οι στιγμές στον «Τάφο», στη Γλυφάδα και μετέπειτα στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.
Ο Παύλος δίπλα στα Ιερά Τέρατα του Ελληνικού, του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου μπάσκετ, που μας έκανε την χάρη να τα φέρει στην Ελλάδα, να τα ντύσει με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, αδιαφορώντας για τις όποιες θυσίες. Οικονομικές, ψυχολογικές και ότι άλλο βάλει ο νους.
Ο κύριος Παύλος ήταν πάντα εκεί. Στις χαρές και στις λύπες. Μα κυρίως στις λύπες. Στις αποτυχίες. Αυτές ήταν που τον έκαναν ακόμα πιο δυνατό. Αυτές ήταν που τον πείσμωναν ακόμα περισσότερο. Και αυτές ήταν που τον γιγάντωσαν. «Δύναμη στη δύναμη» έλεγε ο Παύλος και ο Θανάσης. Αυτό ήταν το μότο τους. Αυτή ήταν η στάση ζωής τους.
Ο κύριος Παύλος δεν έφυγε. Πέταξε. Αλλά δεν έφυγε από τον Παναθηναϊκό. Ούτε από τον κόσμο του. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έχει αφήσει πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη. Μα κληρονομιά ανεκτίμητης αξίας που τον «κρατάει» για πάντα εδώ. Ανάμεσά μας.
Άλλωστε, ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν πάντα ανάμεσά μας. Δεν ήταν ποτέ μακριά από τον κόσμο. Δεν ήταν ποτέ πάνω από τον κόσμο. Δεν ήταν πάνω από κανέναν.
Ήταν και εκείνος ένας οπαδός που είχε την ευλογία να κάνει το μεγάλο του όνειρο πραγματικότητα. Να κάνει την μεγάλη του αγάπη, τη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης.
Και εμείς. Όλοι οι άλλοι. Που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε κάποιοι πολύ περισσότεροι, κάποιοι άλλοι λιγότερα, είχαμε την ευλογία να πάρουμε μαθήματα ζωής. Σεβασμού και αξιοπρέπειας.
Και να μην το ξεχάσουμε ποτέ. Φίλοι και αντίπαλοι.
Το χαρτζιλίκι του πιτσιρικά
«Ήμουν δέκα χρόνων. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε στο γήπεδο. Του λέγαμε «Ό,τι θέλεις, υπό την προϋπόθεση να μας πας στο γήπεδο την Κυριακή». Ο μικρός Παύλος, που ήταν τύπος και υπογραμμός όλη την εβδομάδα για να μπορέσει να πάει στη Λεωφόρο στην Κυριακή, άρχισε να νιώθει ένα τσίμπημα στις αρχές της δεκαετίας του ‘70. Μικρό δεν τον λες τότε, αφού είχε μπει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Μετά τον τελικό του Wembley, αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τον Παναθηναϊκό. Εγγράφεται μέλος του συλλόγου και συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο, με τεράστια εξ αρχής δημοτικότητα. Σώζει την ομάδα με 20 εκατομμύρια δραχμές σε μια εποχή που υπήρχαν τεράστια χρέη και αβεβαιότητα.
Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ!
Το σύνθημα που μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά. Μια ιστορία που θα μπορούσε να είχε διαφορετικά, μια ιστορία που ο ίδιος ορκιζόταν ότι θα γραφόταν διαφορετικά αν το 1979 είχε γίνει μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, όπως ήθελε. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη τον πρόλαβε και ο ίδιος κουβαλούσε για χρόνια τον καημό. Στις 17 Ιουνίου του 1979 φωνάζει πως «εντελώς πραξικοπηματικά δόθηκε το 51% των μετοχών της ΠΑΕ στον κ. Βαρδινογιάννη και εμείς που κάναμε τόσους κόπους και θυσίες μείναμε απ’ έξω», για να επανέλθει δεκαετίες μετά, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις και να οραματιστεί την ιστορία όπως θα ήθελε εκείνος να έχει εξελιχθεί. Για εκείνο το βράδυ που δεν ξέχασε ποτέ. Για εκείνο το βράδυ που δεν ξεπέρασε ποτέ.
Το πιο σημαντικό λάβαρο στην κορυφή του ΟΑΚΑ
