Η κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, Έλλη Λαμπέτη (Λούκου, ήταν το πραγματικό της επώνυμο), γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής.
Πέθανε πρόωρα, πριν 40 χρόνια, στις 3 του Σεπτέμβρη του 1983, σε ηλικία μόλις 57 ετών, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο – τη νόσο που σκότωσε και τις τρεις από τις τέσσερις αδελφές της!
Η Ελένη και ο Αστραπόγιαννος
Γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ελένη Λούκου -το Λαμπέτη θα το υιοθετήσει από τους ήρωες του Αστραπόγιαννου στο ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη. Ο πατέρας της Κώστας Λούκος είχε ταβέρνα στα Βίλια και η μητέρα της ήταν η Αναστασία Σταμάτη. Είχε τέσσερις αδελφές και τον δίδυμο, πολυαγαπημένο, αδελφό της, που πέθανε από φυματίωση το 1941.
Η Λαμπέτη θα μεγαλώσει σε ένα ευτυχισμένο πλην ταπεινό σπίτι στα Βίλια Αττικής. Ο πατέρας της Κώστας Λούκος το 1928 θα γινόταν ξυλέμπορος και τον ίδιο χρόνο θα μετακόμιζε μαζί με την οικογένειά του στην Αθήνα.
Η Έλλη Λαμπέτη έφυγε από τη ζωή στις 3 Σεπτεμβρίου 1983.
Μεγάλωσε στην Αθήνα και στα 18 της έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και της Μαρίκας Κοτοπούλη, χωρίς επιτυχία.
Η τελευταία ωστόσο διέκρινε το ταλέντο της Λαμπέτη και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια.
Η παρακαταθήκη
Ο καρκίνος του μαστού την είχε χτυπήσει από το 1969 και επανεμφανίστηκε δριμύτερος το 1980, με επιθετικότητα και μεταστάσεις, ενώ οι χημειοθεραπείες και οι ακτινοβολίες τής έκαψαν τα σωθικά και έπληξαν τις φωνητικές χορδές. Και όμως στο τελευταίο της ανέβασμα στο θεατρικό σανίδι θα υποδυθεί ανεπανάληπτα την κωφάλαλη Σάρα στο έργο «Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού» το 1981, πριν την εγκαταλείψουν εντελώς οι δυνάμεις της. Ήταν η παρακαταθήκη μιας σπουδαίας ερμηνεύτριας και ταυτόχρονα μιας γενναίας γυναίκας, που, σε αντίθεση με την εικόνα που είχε το ευρύτερο κοινό, έζησε τη ζωή της στα άκρα και με το γνωστό αρβανίτικο πείσμα της θα καταξιωθεί στο απαιτητικό θεατρικό χώρο τής εποχής και στον κινηματογράφο, παρά τις ελάχιστες εμφανίσεις της, διαψεύδοντας τους «ειδικούς», όταν την απόρριπταν στις εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Κοτοπούλη.
Αν δεν υπήρχε η Μαρίκα Κοτοπούλη, με το κοφτερό μάτι και την εμπειρία της, να την πάρει προσωπικά δίπλα της και να της δώσει μία θέση στη Σχολή και μετά από έναν χρόνο έννα βασικό ρόλο στο θεατρικό έργο «Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο», ίσως και να χάναμε μία από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς της χώρας μας.
Πεισματάρα από γέννα
Οι δυσκολίες τής ζωής ξεκίνησαν για την Έλλη Λαμπέτη πριν ακόμη βγει από την κοιλιά της μάνας της. Ο μαιευτήρας, αφού έβγαλε τον δίδυμο αδελφό της Τάκη, ένα υγιέστατο μωρό τεσσάρων κιλών, πίστευε ότι δύσκολα θα σωνόταν το καχεκτικό κοριτσάκι που ακολουθούσε. Η νοσοκόμα που στεκόταν δίπλα στον γιατρό, είπε ψιθυριστά ότι «θα πεθάνει». Εντούτοις, η θέληση της μάνας και το πείσμα του νεογνού έπειτα από αρκετά λεπτά αγωνίας θα διαψεύσουν τη θλιβερή πρόγνωση. Το κλάμα του μωρού θα φέρει δάκρυα συγκίνησης και ανακούφισης στη μάνα και τον πατέρα. Ήταν η 13η Απριλίου του 1926.
Η απόρριψη του Χορν και η Μαρίκα
Το 1941, η νεαρή Έλλη θα βρεθεί αντιμέτωπη με δυο σκληρές αποτυχίες. Θα την απορρίψουν παμψηφεί από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού και από τη Σχολή της Κοτοπούλη, με τον νεαρό ζεν πρεμιέ της εποχής Δημήτρη Χορν, να αποφαίνεται ότι «δεν τα λέει», «σκοτώνοντας» τα όνειρα τής μετέπειτα συμπρωταγωνίστριάς και μεγάλου του έρωτα. Ωστόσο, θα της δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, όταν ο Σπύρος Μελάς, θείος της Έλλης, πείσει τη Μαρίκα Κοτοπούλη να τη δεχθεί στη σχολή της με το επιχείρημα «δεν χάθηκε ο κόσμος για μια κομπάρσα παραπάνω». Όταν η κορυφαία θεατρίνα της εποχής άκουσε τη μικρή Έλλη να απαγγέλει τους πρώτους στίχους από την «Αντιγόνη» θα της πει, με τον γνώριμο τρόπο της, «μπράβο, πουλάκι μου», εξασφαλίζοντας το καλύτερο διαβατήριο για το ταξίδι στο θεατρικό σύμπαν.
Το 1942, πραγματοποιεί την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν και το 1946 ξεχωρίζει στο «Γυάλινο Κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ενώ ταυτόχρονα ξεκινάει και την κινηματογραφική της πορεία με την ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, και γνωρίζεται με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.
Το 1950 παντρεύεται τον Μάριο Πλωρίτη, όμως χωρίζουν τρία χρόνια μετά όταν η Λαμπέτη γνωρίζει τον Δημήτρη Χορν. Το ζευγάρι Χορν-Λαμπέτη ήταν από τα λαμπρότερα στην υποκριτική τέχνη, έφτιαξαν θεατρικό θίασο μαζί με τον Γιώργο Παππά και ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», ενώ στον κινηματογράφο εμφανίστηκαν μαζί στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα.
Η Έλλη Λαμπέτη, πρωταγωνίστησε μεταξύ άλλων στις ταινίες «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1959 θα χωρίσει με τον Χορν, ενώ έχει προηγηθεί για εκείνη η απώλεια της μητέρας της, τριών από τα αδέρφια της, καθώς και ενός μωρού που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η Λαμπέτη λίγο αργότερα θα γνωρίσει και θα παντρευτεί το συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν (Frederic Wakeman) με τον οποίο θα μείνει παντρεμένη μέχρι το 1976. Η ζωή της από τη δεκαετία του 1960 και μετά θα ακολουθήσει μια ταραγμένη πορεία, η προσβολή από καρκίνο το 1967 και η πολυετής μάχη με την ασθένεια και μια ατυχής δικαστική περιπέτεια τεσσάρων ετών για την υιοθεσία ενός παιδιού (1970-1974) που θα την οδηγήσει σε μελαγχολία και θα την κρατήσει μακριά από τη θεατρική σκηνή. Παρόλα αυτά η Λάμπέτη θα προσφέρει ερμηνείες μοναδικές και οι θεατρικές εμφανίσεις της λαμβάνουν διθυραμβικές κριτικές μέχρι τέλους και σε έργα όπως “Λεωφορείον ο πόθος”, “Η γλυκιά Ίρμα”, “Ο βυσσινόκηπος”, “Φθινοπωρινή ιστορία” “Δεσποινίς Μαργαρίτα”, “Φιλουμένα Μαρτουράνο” και στα “Μονόπρακτα”. Το 1981 πραγματοποιεί την τελευταία της εμφάνιση στο θεατρικό έργο «Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε με τεράστια επιτυχία το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας.
Η Έλλη Λαμπέτη έφυγε από τη ζωή στις 3 Σεπτεμβρίου 1983.
