«Θύμα» της τυποποίησης αλλά και της ίδιας του της επιτυχίας, ο Στάθης Ψάλτης έμεινε στην ιστορία του εγχώριου καλλιτεχνικού στερεώματος συνυφασμένος με την «λαϊκή κωμωδία», παρά το γεγονός ότι κατά καιρούς δοκίμασε να αποτινάξει από πάνω του αυτήν την ταμπέλα, χωρίς όμως οι… οπαδοί του να εκτιμήσουν τις προσπάθειές του.
Ωστόσο πολλοί σήμερα θυμούνται την μοναδική ερμηνεία του στην τηλεοπτική σειρά «Ο Συμβολαιογράφος» όπου διέπρεψε ως βοηθός του «Σιορ Τάπα», τον οποίο ενσάρκωσε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, στο εξαιρετικό σίριαλ της ΕΡΤ το 1980.
Ευτυχώς η σειρά κέρδισε μια θέση στα ιστορικά αρχεία της δημόσιας τηλεόρασης κι έτσι όλοι μπορούν να πάρουν μια γεύση από το ταλέντο του, σε αντίθεση με την πρώτη τηλεοπτική παρουσία του που χρονολογείται από το μακρινό 1973, ως γελωτοποιός στο «Έμποροι των Εθνών». Δυστυχώς το σίριαλ το οποίο άρχισε να προβάλλεται στις 3 Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς, όταν ο Στάθης Ψάλτης ήταν μόλις 22 ετών, χάθηκε για πάντα…
Έτσι, οι περισσότεροι στέκονται κατά κύριο λόγο στο εμπορικό κομμάτι της καριέρας του Στάθη Ψάλτη. Ιδιαίτερα στις ταινίες της δεκαετίας του 1980, όταν πλέον το σινεμά πέρναγε στην περίοδο της κρίσης, στις βιντεοταινίες που ακολούθησαν, αλλά και την πιο «ελαφρά» πλευρά του θεάτρου, ιδίως με τις επιθεωρήσεις.
Αν και ο Στάθης Ψάλτης αγαπούσε τις δουλειές του σε μεγάλο βαθμό δίχως να τις θεωρεί «παρακατιανές», μέσα του πάντα ήθελε να κάνει και κάτι διαφορετικό που θα τον βοηθούσε να δείξει κι άλλες πλευρές του υποκριτικού ταλέντου του. Δυστυχώς, όμως, κατά κάποιο τρόπο έπεσε και αυτός στην παγίδα που κατά καιρούς έχουν πέσει πολλοί συνάδελφοί του ηθοποιοί. Δηλαδή ταυτίστηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό με ορισμένους ρόλους, ώστε να μείνει σχεδόν για πάντα δεμένο με αυτού.
Από την μία πλευρά το φανατικό δικό του κοινό δεν ήθελε να τον δει να κάνει κάτι διαφορετικό και από την άλλοι, οι ελιτιστές της υπόθεσης θα κοιτούσαν αφ΄υψηλού την δουλειά του και θα τον καταδίκαζαν πριν καν τον παρακολουθήσουν στην σκηνή.
Απολύτως χαρακτηριστική αυτής της κατάστασης που αντιμετώπισε και ο Στάθης Ψάλτης είναι η διήγηση του Χάρη Σώζου. Ήταν η εποχή που εκείνος έπαιζε στο «Βεάκη» με το Θέατρο Τέχνης και ακριβώς απέναντι στο «Αλάμπρα», ο σπουδαίος Βασίλης Διαμαντόπουλος ανέβαζε ένα έργο του Σαίξπιρ. «Πηγαίνω να δω την παράσταση στον εξώστη σε ένα κενό που είχα και βλέπω έναν νεαρό να κάνει ένα τρελό. Έναν εκπληκτικό ηθοποιό. Αυτός ο ηθοποιός ήταν ο Στάθης Ψάλτης όπου είχα μείνει άφωνος», δήλωσε σε σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του.
Η συνέχεια, όμως, λίγο-πολύ είναι γνωστή. Στο «Δελφινάριο» ο Στάθης Ψάλτης αρχίζει να παίζει τους γνωστούς στους περισσότερους εξ ημών ρόλους και γίνεται ευρέως γνωστός ως «γριά με μαντίλι». Ο κόσμος τον αποθεώνει, γελά με την ψυχή του, αλλά θέλει ακριβώς αυτό και τίποτα παραπάνω, όπως εξηγεί ξανά ο Χάρης Σώζος.
«Μπήκε στο Δελφινάριο και τα εύκολα λεφτά. Γιατί ο κάθε παραγωγός σε θέλει για αυτό. Έχεις μια επιτυχία όταν κάνεις τη γριά; “Θέλω να έρθεις να μου κάνεις τη γριά! Σε πληρώνω αδρά να μου κάνεις τη γριά”. Κάποια στιγμή τόλμησε να κάνει το “Ημερολόγιο ενός τρελού” στο θέατρο Πορεία. Δεν πάτησε ψυχή! Το λέω επειδή πήγα και το είδα. Ήταν εξαιρετικός, είχε πάρα πολύ λίγο κόσμο και αναγκάστηκε το καλοκαίρι να ξαναγυρίσει στο Δελφινάριο και να κάνει πάλι τη γριά με το μαντήλι. Είναι μεγάλη λούμπα να πέσεις στην τυποποίηση και να δώσεις στον κόσμο και στον παραγωγό αυτό που θέλουν», ήταν τα απολύτως χαρακτηριστικά λόγια του στα οποία περικλείεται και η μοίρα ενός ηθοποιού…
